Omdat ik altijd de pil slikte had ik een regelmatige cyclus. Ik voelde me nooit op en top door die hormonen en stopte ermee. Als ik zwanger zou raken was het meer dan welkom. Al van jongs af aan wilde ik mama worden. Ik was vooral benieuwd naar mijn eigen cyclus. Hoe verliep deze?
Mijn cyclus bleek na een jaar stoppen met de pil nog steeds onregelmatig te zijn. Er zat soms wel meer dan 50 dagen tussen en de menstruaties waren kort en extreem pijnlijk. Vreselijk irritant! Vooral als je niet weet wanneer je ongesteld moet worden. Zo werd ik het ook de nacht na m’n huwelijksaanzoek, gezellig. Ik besloot uit te zoeken waar mijn onregelmatige cyclus vandaan kwam. Ik voelde me goed, gelukkig en gezond, dus waar kwam het vandaan? In het ziekenhuis kwam ik terecht bij een vrouwelijke fertiliteitsarts die mij direct als een nummertje zag en niet naar mij luisterde. Vreselijk mens! Na een paar half uitgevoerde testjes (denk aan eileiders doorspoelen, eentje zou dicht zitten) stuurde ze me naar huis met Clomid. Ik wilde helemaal geen Clomid! Ik wilde weten waar de onregelmatige cyclus vandaan kwam. Ik wist nog steeds helemaal niets… Na een paar maanden ben ik terug gegaan naar dat ziekenhuis om bij een andere arts om een diagnose te vragen. Er moest toch iets uit mijn testen komen wat erop zou wijzen waarom ik die cyclussen heb?! Ik ben er niets wijzer van geworden. Heel vaag kwam het erop neer dat mijn hersenen mijn eisprong niet goed door zouden geven. Ik bleef met vraagtekens zitten…
Weer een jaar later was ik nog steeds niet zwanger. Nu begon mijn kinderwens ineens te dringen. Het maakte me niet meer uit wat voor cyclussen ik had, maar ik wilde alleen nog maar zwanger raken. Zo graag, dat als ik ongesteld was, ik niet alleen veel pijn had, maar ook verdrietig was. En voor je gevoel wordt iedereen om je heen maar zwanger. Toen ben ik in een ander ziekenhuis terecht gekomen (RKZ). Hier voelde ik me direct gehoord en begrepen. Bij iedere test werd ik betrokken. De eileiders waren helemaal niet dicht. Het zag er allemaal prachtig uit. We kregen direct het gevoel dat deze mensen ons gingen helpen. Het bleek dat er met ons beiden niets aan de hand was. Ze legde dan ook uit dat dit vaker voor komt en dat noemen ze dan onverklaarbaar onvruchtbaar. Dit betekent niet dat je onvruchtbaar bent, maar zo noemen ze dit ‘niet zwanger raken’. We mochten, omdat we al zo’n lange tijd hiervoor in het ziekenhuizen liepen, met een IUI-behandeling beginnen. Oei, dat was even slikken… “Zwanger worden op een onnatuurlijke manier”, was het eerste wat in mij opkwam. “Gaan we niet een beetje snel?”, dacht ik. Maar tegelijk dacht ik “Nee! Wij willen papa en mama worden, dus we gaan dit gewoon doen!”. Ik kreeg Letrozol mee (een medicijn dat ervoor zorgt dat je eitjes gaan groeien, het heeft veel minder bijwerkingen dan Clomid). Ook kreeg ik Ovitrelle mee (een spuit die je zelf moet toedienen, zodra je eitje groot genoeg is. Dit zorgt voor een eisprong binnen 36 uur). We vonden het wel fijn dat alles goed en gezond was bij ons. “We hebben een gezond eitje en zaadjes. Dit komt ooit wel samen op het juiste moment. Dit kan niet missen toch!?” Maar we moesten realistisch blijven. Iedere poging heeft maar 10% kans van slagen (weinig hè)?!
Poging 1
Spannend! Wie bedenkt er in vredesnaam dat je om 8 uur ‘s morgens je potje zaad moet inleveren? Echt petje af voor die mannen hoor! En dan is het wachten… Nou geloof me, dit is echt het ergste van het hele traject. Je hebt in je hoofd de babykamer al ingericht en de naam bedacht. Ik mocht na 18 dagen vanaf de IUI testen. Negatief. Maar ook niet ongesteld. Dat brak pas vijf dagen later door helaas. Je denkt dan echt vijf dagen: “Oh, het kan nog” en je keert het hele internet binnenstebuiten.
Poging 2
Weer mis. Ik heb inmiddels, na alle testen en echo’s, voor het hele ziekenhuispersoneel met mijn benen wijd gelegen, maar dat ter zijde. Daar zet je je gewoon overheen.
Wij hebben normaal gesproken drie vakanties op de planning staan, maar met zo’n traject kan dat natuurlijk niet. Nadat de tweede poging niet raak was, hebben we toch een vakantie geboekt. Ik was er zo klaar mee. Ik wilde gewoon niet dat het mijn leven ging beheersen. Spanje stond op de planning!
Poging 3
Heel toevallig liep het allemaal volgens plan met de derde poging. 3 Februari was er een eitje klaar voor de start! Op 4 februari hebben we de IUI gedaan en 10 februari zaten we in Spanje. Hier hebben we de mooiste vakantie ooit gehad. We genoten van elkaar, van allerlei lekkernijen (denk aan rood vlees, tonijn tataki, gin tonics, wijnen en dergelijke). We voelden ons zo vrij en genoten van ieder moment. Op de laatste dag van de vakantie mocht ik testen. Ik durfde niet, want ik wilde deze geweldige vakantie niet vervelend afsluiten. Uiteindelijk hebben we toch een Spaanse test gehaald tussen het shoppen door. Jeroen zei heel lief de volgende ochtend: “Lief, wat de uitslag ook is, het is allebei goed!”. “OMG, zie ik dit jou goed?!” Er ontstaat voor mijn ogen nóg een streep!? “Wat?! Schat kom snel! Je moet kijken ik geloof het niet!?”, riep ik. “Lief, je bent zwanger…”, glimlachte Jeroen.
FLORINE
