Tijdens een controle met 37 weken wordt duidelijk dat een geplande keizersnede niet meer nodig is. De baby is gedraaid. Ze ligt (voor het eerst) niet meer in de stuitligging en mijn placenta ligt sinds een paar weken niet meer voor de uitgang. We gaan toch voor een natuurlijke bevalling.
Woensdag 11 september
De ochtend begint met krampen en steken. Ik heb vaker last van buikpijn, maar dit voelt anders. Iets zegt me dat het voorweeën zijn. Toevallig staat er ‘s middags een afspraak bij de verloskundige gepland. Zij geeft aan dat ze denkt dat het niets is en verwacht dat ik pas na 41 weken zal gaan bevallen. ‘s Avonds begin ik steeds meer last te krijgen. Om een idee te krijgen, begin ik met timen. De weeën komen dan om de 7 á 8 minuten, het voorstadium dus. Toch doet het behoorlijk veel pijn. Ze blijven met regelmaat komen. Ik kan die nacht dan ook niet slapen.
Donderdag 12 september
Omdat het nog wel even kan duren, laat ik Koen (hij was hier zelf erg op tegen) naar zijn werk gaan. Om 06.45 uur zet ik een film op, die ik niet kan volgen door de weeën. Ze komen met grote regelmaat en de intensiteit neemt toe. Opeens belt Koen. Zijn leidinggevende heeft hem naar huis gestuurd, omdat hij het niet op zijn geweten wil hebben dat er dadelijk toch iets gebeurt. Ik lach hem uit en zeg dat ik me prima red, als ik hem nodig heb dan bel ik wel. Gelukkig kent hij me langer dan vandaag en weet hij dat ik het alleen zeg om hem gerust te stellen. Wanneer hij ophangt zeg ik hardop tegen mezelf dat ik rustig moet blijven en dit klusje ‘gewoon’ even ga klaren. Gedurende mijn zwangerschap heb ik niet tegen de bevalling opgekeken. Ik had ook geen uitgebreid plan klaar liggen. Negen maanden lang heb ik geroepen: “Het gaat zoals het gaat”. Ik denk daaraan terug en probeer dat vast te houden. Koen is binnen een kwartier thuis. Omdat ik al erg lang wakker ben en niet binnen wil blijven zitten, gaan we een rondje lopen. We besluiten in het restaurant tegenover ons toch nog even enveloppen voor de geboortekaartjes te schrijven. Tussendoor vang ik ongemakkelijk weeën op, in de hoop dat niemand het mee krijgt. We wisselen meerdere liefdevolle blikken uit. Wat hebben we hier lang op gewacht!
De dag gaat voorbij. Ik heb nog steeds geen oog dichtgedaan. De pijn wordt steeds heviger. Ik vraag me af hoe ik dit in hemelsnaam ga volhouden. Om 21.30 uur lopen we (ik, strompel) nog een stukje langs het water, in de hoop dat de ontsluiting zal vorderen. Het lijkt te werken, de weeën komen nu om de 5 á 6 minuten. Ik probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen. Koen heb ik naar bed gestuurd. We hebben er tenslotte niets aan als we beiden doodop zijn. Om 01.30 uur bel ik de verloskundige. Het doet zo enorm veel pijn. Om 02.00 uur komt ze langs. Ik heb pas 2 centimeter ontsluiting. Als ik dat hoor, raak ik lichtelijk in paniek. Hoe ging ik dit klusje ook alweer klaren?
Vrijdag 13 september
Om 09.50 uur staat de verloskundige weer voor de deur. Ik zit nog steeds in de woonkamer en heb elke 5 minuten weeën. Zal het nu dan iets opgeschoten zijn? Helaas, nog steeds 2 centimeter. Ik begrijp er niets van. Om 14.00 uur komt de verloskundige terug. Ik ben doodop. Sinds woensdagochtend heb ik niet meer geslapen. De pijn kan ik hierdoor nauwelijks meer verdragen. Tot mijn grote vreugde blijkt dan dat ik 3 centimeter ontsluiting heb. We bespreken nogmaals de ruggenprik en de verloskundige belt het ziekenhuis. Koen laadt alles in de auto en we rijden, met de verloskundige achter ons aan, naar het ziekenhuis.
In het ziekenhuis aangekomen worden vrijwel direct mijn vliezen gebroken. Op dat moment nemen de weeën toe. Ik probeer rustig te blijven en ze weg te puffen, terwijl ik tegen het bed aan hang. Het duurt even voordat ze de ruggenprik komen geven. Die valt me alles mee. Al snel merk ik verschil. Ik zie op het scherm de weeën toenemen, maar voel er niets meer van. Tegelijkertijd krijg ik weeënopwekkers. Ze hopen dat mijn ontsluiting nu zal gaan vorderen. Om de paar uur komen ze checken. De ontsluiting vordert langzaam, maar het gaat in ieder geval vooruit. Maar dan gebeurt het: opeens voel ik de weeën weer. Deze keer alleen aan de rechterkant van mijn lichaam. In mijn buik, benen én rug. Ik schreeuw het uit, vloek echt de hele boel bij elkaar, terwijl Koen en een verpleegster mijn hand vasthouden en met me mee puffen. Omdat één kant nog wel verdoofd is, kan ik het bed niet uit en ben ik genoodzaakt de weeën liggend op te vangen. De ene na de andere verpleegster komt binnen. De gynaecoloog begrijpt er niets van en belt naar de annesesist. Ondertussen beveelt Koen de verpleging om de weeënopwekkers lager te zetten. Deze werden in de tussentijd steeds verder omhoog gezet (handig, not). Het lijkt eeuwen te duren voordat de annesesist met zijn assistent langs komt. Ook zij begrijpen er niets van. De dosering wordt verhoogd, maar het heeft geen effect meer. Inmiddels ben ik al bijna 50 uur bezig en schreeuw ik naar de gynaecoloog dat ze me maar open moeten snijden. Ik ben er op dat moment zó klaar mee. Ondertussen heb ik al uren 8 centimeter ontsluiting. De laatste 2 centimeter wil echter niet.
Rond 23.30 uur komt de verloskundige van het ziekenhuis de kamer in gelopen. Ze vraagt hoe de kleine in mijn buik er tijdens de echo vanmiddag bij lag. Echo? Ik heb geen echo gehad? Haar collega bleek dit te zijn vergeten. Het echo apparaat werd gehaald. Het gezicht van de verloskundige spreekt boekdelen. Ze vertelt ons dat de kleine een sterrenkijker is en dat het lastig gaat worden. Ik ben namelijk al zo lang wakker (sinds woensdagochtend en het is nu vrijdagnacht 00.05 uur), dat ik niet meer normaal uit mijn woorden kom en steeds vaker weg val. Ze zegt het direct met de gynaecoloog te gaan bespreken en loopt de kamer uit. Als ze terugkomt brengt ze de verlossende woorden: “We gaan direct naar de OK”. Angstig vraag ik haar hoe ze mij daar willen gaan verdoven, aangezien de ruggenprik niet werkt. Ze geeft aan dat ze al gebeld hebben en er een plan klaar ligt. “Het gaat lukken”, zegt ze.
Eenmaal op de OK aangekomen staat er een team klaar. Ze helpen me mee de weeën op te vangen, terwijl er weer een ruggenprik wordt gezet. Waar ik al bang voor was, gebeurt. Met een tang wordt mijn huid steeds vastgepakt, om te zien of ik nog iets voel. De dosering wordt weer verhoogd, maar ook nu reageert mijn lichaam er niet op. Hoe lang we ook wachten, de verdoving doet niets. Achter me hoor ik de annesesist met de gynaecoloog praten. Hij geeft aan dat het niet gaat lukken. Ik moet onder volledige narcose. Om 01.22 uur wordt Loua geboren.
Als ik wakker word in de uitslaapkamer, zie ik een oude man vriendelijk naar me glimlachen. Hij feliciteert me, zegt dat ik een prachtige dochter heb gekregen die nu bij haar vader op de borst ligt. Ik sluit mijn ogen weer. Als een verpleegster me rond 02.45 uur de kamer oprijdt, zie ik Koen zitten met Loua op zijn borst. Samen met de verpleegster geven ze haar aan mij. Van dat moment, herinner ik me bijna niets meer. Wat ik weet is dat ik dacht: “Oke. Is zij van mij?”. Ik was duidelijk nog onder invloed van de narcose. De dag erna begint het te landen. We nemen elk geluid, elke beweging en aanraking in ons op. Ze is alles waar we van droomden.
Negen maanden later
Nog steeds denk ik vaak terug aan de bevalling en onze eerste weken met z’n drieën. Omdat ik meerdere buikoperaties heb gehad, herstelde ik niet zoals ik had gehoopt. Het duurde een aantal weken voordat ik haar zelf kon oppakken, een luier kon verschonen of haar in bad kon doen. Ergens baal ik hoe het gelopen is, maar ik besef me ook dat het niet anders kon. Dit was het beste voor haar én voor mij. Het heeft me extra tijd gekost om aan haar te wennen. Te beseffen dat ze echt uit mijn buik kwam. Tot op de dag van vandaag zijn er nog momenten waarop ik daar last van heb, waarop ik me schuldig voel. Ik had me onze eerste ontmoeting toch anders voorgesteld. Het duurde even voordat ik begon te beseffen: Ze is er en ze blijft voor altijd. Inmiddels kan ik me geen leven meer zonder haar voorstellen. Ze hoort bij ons, alsof het nooit anders geweest is.
GLORIA
