Ik huil en pak Florians urntje, 300 gram is er nog over van ons knappe mannetje

In de vorige delen heb ik over de tweelingzwangerschap, Florian zijn Down, hartoperatie, zijn plotselinge overlijden, de week erna en de speech tijdens de uitvaart verteld. In dit laatste deel voor Kids & Kurken vertel ik over de dagen na de uitvaart. Het spreekwoordelijke zwarte gat.

23-12-2018

Ik slaap weer niet die nacht. Ik blijf terugdenken aan de prachtige dienst, die zo kleurrijk en perfect was. Ik ben iedereen dankbaar voor hun bijdrage hieraan. Ook voel ik mij ondanks alle woorden van de artsen nog steeds schuldig. Mijn moederinstinct heeft mij in de steek gelaten. Waarom? Celeste ligt naast mij. Zij kan nog niet alleen slapen, dan raakt ze overstuur. Ze sliep altijd naast haar broertje. Toevallig kwamen wij erachter dat het werkt om een pop naast haar neer te leggen. Allemaal dankzij Elinde, die haar eigen pop tegen Celeste aan legde; zij begon te lachen en viel in slaap. Nu heb ik haar handje vast als zij slaapt. Zal zij nu altijd iets missen in haar leven? Ik aai over haar bolletje en zie opeens Florians gezichtje boven haar verschijnen. Hij lacht naar mij, ik lach naar hem terug. Langzaam wordt hij weer wazig en verdwijnt. Oké… heb ik nu een zenuwinzinking? Ik ben hier veel te nuchter voor. Maar tegelijkertijd besef ik dat ik zo weinig heb geslapen de laatste dagen, dat een hallucinatie niet vreemd is. Ook al weet ik dat het niet echt was, ik voel mij toch gerustgesteld dat ik hem even lachend zag.

De volgende ochtend loop ik de tweelingkamer in. Wij hadden twee weken terug net twee nieuwe ledikantjes gekocht. Omdat de tweeling nooit in hun kamer geslapen heeft, wil ik de kamer zo snel mogelijk veranderen. Wij hebben dankzij de verbouwing nog een kamer over, en daar kunnen wij een gezellig kamertje voor Celeste van maken, hoewel zij voorlopig nog naast mij zal slapen. Ik open de kledingkast van de tweeling en zie al Florians kleertjes hangen, alles in maat 62. Een grotere maat zal hij nooit meer dragen. Ik kan mijn tranen niet bedwingen, pak zijn kleertjes en ruik eraan. Wat mis ik zijn bolle koppie. Wat mis ik zijn lachje en zijn huiltje. Ik loop naar de badkamer en zie zijn spoelspullen liggen. Ik doe een kastje open en zie zijn medicijnen staan. Zo’n klein mannetje, en toch heeft hij het hele huis in beslag genomen, zo lijkt het.

Voor het eerst lees ik alle reacties op social media en in het condoleanceregister. Het zijn er duizenden. Het lijkt net of heel Nederland met ons meeleeft. Er zijn liedjes voor Florian aangevraagd op de radio, er zijn kaarsjes voor hem gebrand en een vriend van Tom, die in Turkije woont, heeft zelfs een lied voor hem geschreven. Het is zo mooi en bijzonder, al die lieve woorden en gebaren. Toch voel ik mij vreselijk ellendig nu de focus van de uitvaart er niet meer is. Ik kan alleen maar huilen. De kinderen kijken een film, samen met Tom. Mijn buurvrouw appt mij of ik met haar een stuk wil wandelen. Ik ga akkoord en samen maken wij een grote wandeling.

’s Avonds hebben wij een kerstetentje met onze vrienden. Dit etentje stond al maanden gepland en wij wilden het gewoon door laten gaan. Maar nu wil ik het cancelen, omdat mijn hoofd er totaal niet naar staat. Tom haalt mij over om toch te gaan. Als wij het restaurant binnenlopen, worden wij opgewacht door een grote groep vrienden. Er wordt wijn in mijn handen geduwd en er wordt gehuild en gelachen. Ja, dit hadden wij allebei even nodig.

Einde jaar

De volgende dag is het kerst… Tja, kerst… We hebben besloten de kerst gewoon door te laten gaan zoals we van plan waren. Samen met de kindjes maken we ’s morgens croissantjes en niet veel later zitten wij aan een uitgebreid ontbijt. Het is gezellig en ik geniet van de verhalen van de kinderen. De wereld van een peuter en kleuter is zo grappig. ‘Juultje, weet je waarom een kip eitjes legt?’, vraagt Eline. ‘Omdat de kip honger heeft,’ antwoordt Julian zonder twijfelen. ‘Nee, omdat kippen gewoon eieren leggen, dat hoort zo,’ zegt Elinde. Dit soort gesprekken voeren zij de hele dag. Ik lach en geniet van ze, maar merk dat ik me meteen schuldig voel. Ik hoor nog niet te lachen. Stel dat Florian hier nog ergens is, dan lijkt het net alsof ik hem vergeten ben.

Onze tweelingkinderwagen wordt die dag opgehaald, die wilde ik zo snel mogelijk weg hebben. Met de nieuwe kinderwagen gaan wij met mijn familie wandelen op Westerveld in Driehuis: even dicht in de buurt van Florian zijn. ’s Avonds heeft iedereen van mijn familie een gerecht gemaakt en vloeit de wijn rijkelijk. Ook Tweede Kerstdag is gezellig met de schoonfamilie. Wat is familie toch fijn en wat is onze familie er voor ons geweest. Elke dag waren ze er. Ze hebben alles gedaan om ons te ontzien. Ik hou zoveel van ze. Op ‘derde kerstdag’ word ik al vroeg gebeld door Westerveld. Het ministerie van Justitie heeft direct toestemming gegeven en wij mogen Florians as de volgende dag ophalen. Wow, wat fijn!

Na een onrustige nacht zitten we de dag erna al vroeg bij Westerveld. Ze hebben zijn as in een sierurntje gedaan. Ook zit het ‘verbrandingssteentje’ erbij dat ter herkenning op zijn kistje lag toen hij de oven in ging. 300 Gram as is het maar. 300 Gram is er nog over van ons knappe mannetje. Ik huil als ik het urntje zie. Mijn kleine kindje zit daar in dat potje. Waarom nou? De hele weg naar huis huil ik, met Florians urntje stevig tegen me aan. Tom wil een soort altaar maken met een zon. Ik wil een urntje voor hem laten ontwerpen met iets van een zonnetje. We gaan meteen aan de slag.

Een paar dagen later is het Oud en Nieuw. Normaal vind ik dat de leukste avond van het jaar, maar dit jaar niet. Ik ben blij dat wij dit rotjaar kunnen afsluiten en met positieve verwachtingen het nieuwe jaar in kunnen gaan. Maar… 2018 heeft ons ook een mooi, lief meisje gebracht, dus hoe mooi is 2018 ook geweest… Mijn gevoelens zijn zo dubbel doordat ik een gezonde baby en een overleden kindje heb van dezelfde leeftijd; één kindje zal nooit meer ouder worden. Mijn beste vrienden en mijn zwager komen bij ons om het jaar af te sluiten. Het is gezellig en schreeuwend tellen wij af naar het nieuwe jaar: … 3 … 2 … 1 … en bam! Het jaar is voorbij! Ik breek. Ik huil. Samen met Tom pak ik Florians urntje. ‘Lieve Floor, 2018 was helemaal geen rotjaar. Ik heb jou mogen ontmoeten en voor jou mogen zorgen: de mooiste taak die ik ooit in mijn leven gekregen heb.’ Mijn vrienden omhelzen mij en duwen champagne in mijn handen en er wordt gelachen. Ik lach mee. Natuurlijk mag ik nog lachen. Ons zonnetje Florian zou niet anders gewild hebben.’

Bedankt dat jullie mij verhaal hebben gelezen. Ik schreef het boek Florian is niet voorbij en verder houd ik op Instagram nog steeds een soort van dagboek bij.

MIRJAM