‘Elinde pak mijn telefoon en bel alvast 112, schreeuw ik terwijl ik op Celeste haar rug sla. Ze stikt. Ze is inmiddels blauw aangelopen. Er komt bloed uit haar mond.
Ik lig samen met Celeste in bed
Mijn man Tom is een paar dagen in het buitenland en bij ons is het herfstvakantie. Wij hebben de regel dat als papa in het buitenland is (voor werk) dat de kinderen om de beurt naast mij mogen slapen. Vannacht slaapt Julian naast mij. De kinderen zijn laat wakker voor hun doen. Normaliter zijn ze 6:30 uur wakker, maar het is al 7:30 uur als Celeste naast mij komt liggen. Uit het niets begint ze te kokhalzen en te hoesten. Ik denk dat ze gaat overgeven en spring het bed uit en til haar naar de badkamer. In de wc begint ze slijm te spugen, maar dat niet alleen, er zit ook bloed bij. Helder rood bloed. Terwijl ze blijft hoesten en slijm spugen komen de kinderen de badkamer in gerend. Ze zijn in paniek. Ik zie dat Celeste blauw aanloopt en stikt. ‘Julian, ga oma Lies (buurvrouw) halen, Elinde pak mijn telefoon’, zeg ik. Onze buren zijn als een opa en oma voor de kinderen. Ze staan altijd voor ons klaar.
Ik start de Heimlich-greep bij Celeste
Terwijl ik op Celeste haar rug klop, bedenk ik plotseling wat ik heb geleerd tijdens de cursus Kinder-EHBO en BHV: de Heimlich-greep, Dat is het! Ik neem haar op schoot, ik maak mijn handen tot één vuist, ik druk voorzichtig tegen haar ribben en nog een keer. Het helpt. Ze krijgt weer lucht en langzaam wordt ze weer roze. Toch blijft ze hoesten en slijm spugen. Gelukkig kan ik nu 112 bellen. Terwijl ik het nummer intik, begin ik te twijfelen. “Ze is niet meer blauw. Ze hoest alleen nog. Maar wat als het weer opnieuw begint?” Ik bel de spoedpost en doe mijn verhaal. De vrouw aan de telefoon hoort haar hoesten. ‘Wij sturen nu een ambulance naar je toe.’ Toch lijkt ze te twijfelen als ze zegt dat ze even gaat overleggen. Na 20 seconden is ze terug en vraagt ze hoe snel wij ik het ziekenhuis kunnen zijn. “In 17 minuten”, antwoord ik. Deze tijd hadden wij opgemeten toen Florian nog leefde en wij vaak met spoed naar het ziekenhuis moesten. “De ambulance kan er over 30 minuten zijn, durf je hierheen te komen? Kan je andere dochter bij haar blijven achterin?”. “Ja dat kan”, antwoord ik twijfelachtig. Ik wil deze druk eigenlijk niet bij haar neerleggen, ze is acht, maar ik moet snel handelen. Inmiddels is onze buurvrouw ‘oma Lies’ bij ons en wiegt Celeste een beetje rustig heen en weer. Snel doe ik iets van kleren aan en nog geen twee minuten later rijden we weg. Op naar het verschrikkelijke ziekenhuis. Ik zit in een soort roes en staar voor mij uit. Ik wil er niet aan denken. Deze rit reed ik 3,5 jaar geleden ook, precies dezelfde route, alleen was Florian dood toen wij aankwamen.
Ik ben er van overtuigd dat Celeste wat ingeslikt heeft
Ik voel mij naar dat mijn dochter Elinde dit ook weer mee moet maken. Ze zingt liedjes achterin voor Celeste en houdt haar in de gaten. Wij vragen de hele tijd of ze iets heeft ingeslikt, maar ze geeft geen antwoord. In het ziekenhuis worden we gelijk opgevangen. Celeste wordt onderzocht. Het valt mij op dat zij allemaal bloedpuntjes in haar gezicht heeft. Dit kreeg Florian ook vlak voor zijn overlijden. Heel even krijg ik flashbacks hoe Florian daar lag, terwijl hij gereanimeerd werd. Even merk ik dat ik een beetje in paniek raak, maar ik kan mij herpakken zodra ik naar mijn dochters kijk. De dokter kijkt in de keel van Celeste, maar ziet niets. ‘Is ze verkouden?, vraagt ze. ‘Nee, maar ook al was ze het wel, dan stik je toch niet zomaar?’. ‘Misschien dat ze zich verslikte in het slijm.’ Ik kijk haar aan: ‘Maar er zat bloed bij.’‘ “Dat kan door het hoesten komen’‘, verklaart de arts. “Ze was niet verkouden. Ik denk echt dat ze wat heeft ingeslikt’, zeg ik. ‘Ik ga even overleggen voor een foto. We doen dat namelijk liever niet bij kinderen.’ Ondertussen blijft Celeste om water vragen. Ook dit gaat de dokter overleggen.
Bij de volgende hoestaanval, zien we de oorzaak
Wanneer de dokter terugkomt, mag Celeste wat water drinken. De arts loopt even weg. Ze drinkt heel snel en begint weer te hoesten. Ze spuugt al het water uit in het bekertje, maar er zit ook iets bij. Ik zie iets van een zilveren ster. De arts komt binnen en gooit het bekertje leeg in een spuugbakje en gelijk zien we de oorzaak: een zilveren ster van 1,5 cm met scherpe puntjes. Gelijk stopt Celeste met hoesten en begint ze weer zichzelf te worden. Ik ben verbaasd. Celeste heeft nooit dingen in haar mond gestopt, daarnaast is zij nu vier! Uiteraard vraag ik waarom ze dat heeft gedaan, maar ook waarom ze het niet heeft gezegd. Ze geeft geen antwoord. Dat is voor nu ook niet belangrijk. Helaas voor haar moeten er nu juist meer onderzoeken gedaan worden, want hebben die scherpe punten geen schade veroorzaakt en heeft ze niet nog meer ingeslikt?Ze krijgt een foto en moet een uur worden geobserveerd. Gelukkig is alles goed, wel denkt de longarts dat op het moment dat zij ‘stikte’, het sterretje in haar luchtbuis zat. Die scherpe puntjes veroorzaakten het bloed en door het hoesten kreeg ze de bloedpuntjes in haar gezicht.
‘Besef wel dat die Heimlich-greep haar waarschijnlijk heeft gered!’, zegt ze
Later bevestigde mijn huisarts dit ook toen zij belde. Met Celeste is het met een sisser afgelopen, maar ik heb thuis wel al het kleine speelgoed weggehaald. Ze is zelf ook erg geschrokken. Ik had er niet aan moeten denken haar ook te moeten verliezen…
MIRJAM
