Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik was 17 jaar toen ik mijn huidige partner leerde kennen. Na een jaar lang om elkaar heen draaien werden we in september 2008 een stel. We zeiden al snel tegen elkaar dat we graag een gezin wilden vormen. Gelukkig wisten wij niet van tevoren wat voor weg met hobbels en obstakels dit zou worden.
Zwanger door de pil heen
In november 2013 raakte ik zwanger door de anticonceptie heen. Ik was op dat moment 23 jaar en al ruim vijf jaar samen. We hadden een vaste baan en een koopappartement. Ondanks dat het niet gepland was en ik behoorlijk aan het idee moest wennen, was dit kindje zo welkom. We kochten direct voor alle aanstaande opa’s en oma’s cadeaus met de aankondiging dat ze in juli 2014 opa en oma zouden worden.
Ik had ineens veel buikpijn en bloedverlies
Helaas ging deze zwangerschap kort hierna mis. Na een helse middag met veel buikpijn en bloedverlies wist ik ergens al dat dit niet goed ging komen. Een echo volgde en ons gevoel werd bevestigd. Op deze echo was te zien dat ik al ruim 8 weken zwanger was. Ik moest wachten totdat ik het vruchtje (of eigenlijk ons kindje) zou verliezen. Helaas bleef dit uit en volgde een curretage.
Snel daarna was ik weer zwanger
Hierna raakte ik eigenlijk direct weer zwanger. We zijn na een hele fijne zwangerschap en snelle bevalling op 23 oktober 2014 ouders geworden van onze zoon Sepp. Het ouderschap was leuk en we genoten volop. In september 2016 trouwden mijn man en ik en hierna begon het weer te kriebelen. Wat zou het leuk zijn een broertje of zusje voor Sepp. Wederom raakte ik snel zwanger. Dat was bij ons het probleem ook niet. Zwanger raken lukte vrijwel direct, maar zwanger blijven was de uitdaging. Wederom zou ik in juli uitgerekend zijn, dit keer in 2017. Bij echo 1 zagen we een kloppend hartje en een beweeglijke baby. Ondanks dat bleef ik een gek gevoel houden: “Was dit wel goed?” Na mijn eerste miskraam zag ik telkens een kloppend hartje dus dit zal dan toch wel goedkomen? Little did I know.
Helaas opnieuw een curretage
Ik had een ontzettend lieve huisarts die ook echo’s maakte. Mijn moeder ging met me mee naar de tweede echo. Ik was op dat moment 10 weken zwanger. Ik hoor de woorden nog steeds nagalmen: “Dit is niet goed Maddy, ik ga je doorsturen.” Helaas werd in het ziekenhuis een miskraam bevestigd. Tien weken zwanger, goede echo’s, een kloppend hartje en weer een slechte afloop. We dachten nog: “Voor Sepp een miskraam, nu weer. Beide uitgerekend in juli. Wellicht hebben wij die tweede poging weer nodig.” Ik kreeg tabletten voorgeschreven die mijn miskraam moesten opwekken. Helaas was hierna nog veel restweefsel te zien en volgde wederom een curretage.
Een zwangerschap hielp om de ellende weg te stoppen
Kort hierna gingen we er weer voor. Omdat ik mij bleef vasthouden aan ons gezonde kindje ging ik maar door en door. Bij een zwangerschap kon ik de voorgaande ellende weer een beetje wegstoppen. Zwangerschap 4 deed zich aan en we hadden nog steeds maar één zoon. Dit keer was ik uitgerekend in november 2017. Wellicht wordt dit hem dan.
Ze herkenden mij in het ziekenhuis
Als ze je in het ziekenhuis gaan herkennen en bij je voornaam gaan noemen, dan weet je dat je er te vaak komt. En in ons geval dus niet in positieve zin. Omdat het onze vierde zwangerschap was waarvan meerdere miskramen mochten we wat vaker komen voor een echo. Bij echo 1 zag het er goed uit. We waren er vroeg bij en er was nog geen hartactie te zien, maar ik wist inmiddels dat dit niks betekende in ons geval. Bij echo 2 een kloppend hartje. Alles zag er mooi uit en we mochten een paar weken later wederom langskomen.
Ik geloofde er niet meer in
Tot irritatie van iedereen om mij heen bleef ik een onverklaarbaar gevoel houden. Je kunt je vinger er niet op leggen maar het was een onrustig gevoel dat ik continu had. De weken verstreken en daar was hij weer; de 10 weken. Dit keer een kloppend hartje en een beweeglijke baby. Zou het dan toch? Ik kocht echo’s bij, belde om de haverklap naar de verloskundige en was zo onzeker. Ik kwam gigantisch veel aan, maar dit nam ik voor lief. Het zal wel komen omdat het de “tweede” is.
Er werden afwijkingen op de echo gezien
Ik was 13 weken toen ik de termijn echo kreeg. Sepp was hierbij aanwezig net als mijn man. De echoscopiste zette het echoapparaat op mijn buik. Het was en bleef stil. Er was hartactie, dat kon ik zien. Maar waarom zei ze niks? Tot daar die woorden kwamen: “Sorry Maddy, we zien bij dit kindje afwijkingen. Het is niet goed”. Wat er toen me heen gebeurde en gezegd werd, kan ik me niet meer herinneren. Sepp hebben we op laten halen en uiteindelijk zijn wij in het ziekenhuis gebleven voor nader onderzoek. Iedereen hoopt op een gezond kindje. Mijn man was hier dan ook duidelijk in: “Maddy dit gaan we niet doen.” Maar het moment dat het in je buik zit, het leeft en je hier al zo mee bezig bent, ga je je grenzen gaat verleggen. Vriendinnen om me heen kregen kinderen. De baby’s leken letterlijk bij iedereen aan te komen waaien, behalve bij ons. Zo voelde dit op dat moment. En de goed bedoelde opmerkingen als: “Ach je hebt er al één en je weet in ieder geval dat je vruchtbaar bent.” Ze zijn vast goed bedoeld maar alsjeblieft zeg dit niet tegen vrouwen die miskramen krijgen.
Ons kindje bleek overleden in de buik
Later die dag heb ik op eigen verzoek een extra echo gekregen. Wat hoopte ik dat ze ernaast zouden zitten, maar niks bleek minder waar. Ons kindje leefde niet meer en had de keuze voor ons gemaakt. Ontzettend verdrietig. Ook dit werd weer een curretage en het bleek na nader onderzoek dat ik een MOLA zwangerschap had. De meest zeldzame vorm waar ook daadwerkelijk een kindje uit groeit. Hierna volgde weken van bloed prikken en wachten tot dat mijn HCG-waarde stabiel op 0 bleef. Een MOLA Zwangerschap kan namelijk erg gevaarlijk zijn.
Een tweede zoon
Toen we weer groen licht kregen werd zwanger worden een obsessie. Negatieve testen geloofde ik niet. Mijn lijf had alle kwaaltjes, ik was alleen telkens niet zwanger. Tot ik ineens wel weer zwanger bleek en we op 26 april 2018 ouders werden van onze tweede zoon Morris Benjamin. Na een nog snellere bevalling, maar wel een met complicaties, voelde het compleet.
Wederom een miskraam
In februari 2020, daar was hij weer dat gevoel. We besloten er toch nog voor te gaan. In maart 2020 had ik een positieve test in handen. Zwangerschap nummer 6. Ik hield al rekening met een miskraam want het was nog niet eerder in één keer goed gegaan. En ja hoor, in april 2020 ging het wederom mis. Dit keer verloor ik het kindje zelf en heb ik voor het eerst geen curretage moeten ondergaan. Hierna raakte ik direct weer zwanger. Nummer 7. Omdat het zo vaak fout ging bij ons kwamen we in aanmerking voor onderzoeken. Dit wilden we niet. We zouden wel zien of het ons nog gegund was.
Hoe lang zouden we nog volhouden?
Helaas ging ook zwangerschap nummer 7 mis. Ondanks dat ik ook dit keer het kindje zelf verloor bleef op onverklaarbare wijze mijn HCG stijgen, zakken en stijgen. Vele weken bloed prikken volgde wederom totdat ik weer een HCG van 0 had. Mijn man en ik hadden inmiddels gesproken over een soort van deadline. Hoe lang gaan we hiermee door? Hoe lang trek ik dit lichamelijk en mentaal nog? Moeten wij niet gewoon heel gelukkig zijn met twee gezonde jongens? We spraken een maand af. Als het dan nog niet gelukt was, zouden we stoppen.
Ik werd toch weer zwanger
Een maand later raakte ik zwanger. Gek genoeg voelde deze zwangerschap direct goed. Alleen de uitgerekende datum, die was in juli. De uitgerekende datum die telkens een miskraam werd. Toch na een hele fijne zwangerschap en een bevalling in een recordtempo, werd op 10 juli 2021 onze dochter Holly Liva geboren. Acht zwangerschappen, drie gezonde kinderen en een rollercoaster van emoties, wanhoop en verdriet verder zijn we compleet.
Blijf erin geloven!
Onze relatie is op de proef gesteld. Het is nooit makkelijk geweest met twee mensen die beide de situaties anders verwerkten. Ik heb die eigenlijk pas net verwerkt heb met behulp van lieve mensen die hiervoor gestudeerd hebben. We zijn er in blijven geloven ondanks dat het nooit makkelijk is geweest. En na bijna 15 jaar samen zielsgelukkig met wat we hebben. Geef nooit op!
MADDY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
