Het is september 2017, een normale doordeweekse dag
Echter zie ik op tegen morgen. Onze veel te vroeg geboren zoontje Vigo heeft morgen een operatie. Ditmaal geen gevaarlijke gelukkig, maar een narcose blijft toch rot. Hij heeft al zoveel meegemaakt! Zijn amandelen worden geknipt en er worden direct buisjes geplaatst in zijn oren. Die avond krijg ik ineens buikpijn. “Grrr, die rotdarmen ook altijd”, denk ik. Ik heb het prikkelbaar darmsyndroom en het zal weer eens niet zo zijn. Nou hop, niet zeuren, paracetamol en naar bed. Maar de paracetamol werkt eigenlijk niet echt. Ik heb nog iets sterkers liggen, maar ook dit helpt me voor slechts een uurtje. Ik zit deze nacht letterlijk ‘uit’, omdat ik denk dat het mijn darmen zijn en mijn zoontje nu echt belangrijker is. Tot het ochtend wordt …
‘Schat, ik heb eigenlijk toch wel heel erg veel pijn
Misschien moet ik even naar de dokter’. Op dat moment gebeurt er iets in mijn buik, wat ik nauwelijks kan omschrijven. Ik geef een gil en val ineens weg. Ik kom bij en raak lichtelijk in paniek. Dit is niet goed! Ik bel direct de dokter en de assistent hoort aan me dat dit niet zomaar buikpijn is. Ik mag direct komen. Mijn man sprokkelt snel de spullen bij elkaar voor ons zoontje zijn operatie. Ik kleed me aan (vraag me niet hoe) en daarna rijden we snel naar de dokter. We hebben niet veel tijd, anders komen we te laat voor Vigo zijn operatie.
Ik kom letterlijk dubbelgeslagen aan bij de dokter en kan niet meer lopen
‘Dit ziet er niet goed uit mevrouw, kom maar direct mee.’ Ik mag in een kamer achteraf liggen, zodat niemand mijn gekerm hoort. Mijn man en zoontje spelen nog even in de wachtkamer. De dokter is nog even bezig en zo’n 5 minuten later, de langste uit mijn leven, komt ze aan. ‘Volgens mij heb je erg veel pijn. Ik ga nu even aan je buik voelen. Hoe voelt dit?’, vraagt ze. ‘Vervelend, maar het gaat,’ antwoord ik. Daarna drukt ze rechtsonder mijn buik in, houdt vast en… Laat los… ‘Ahhhhhh.’ De hele wachtkamer hoort mij, dit kan niet anders. Ik gil het werkelijk uit, pak mijn dokter vast en laat haar niet meer los. ‘Het is al goed. Ik doe niets meer. Kan je zwanger zijn?’ ‘Uh nee, ik ben aan de pil, dus eigenlijk niet,’ antwoord ik. ‘Dan is er een wellicht een eierstok gedraaid. In ieder geval is er iets gynaecologisch aan de hand. Ik ga direct een ambulance bellen.’ ‘Nee, maar ik moet mee met mijn zoontje! Ik moet er voor hem zijn, hij wordt zo geopereerd!’, antwoord ik. ‘Kan je iemand bellen?’, vraagt ze. Mijn ouders wonen op 1,5 uur rijden en ik weet nog niet precies wat mijn diagnose is, dus ik bel mijn schoonmoeder. Ze komt direct naar het ziekenhuis.
Ik krijg gelijk morfine, want de pijn is niet meer te houden
Mijn man wordt er bij gehaald en de ambulance is al onderweg. ‘Lieverd, ga jij met Vigo mee en zorg ervoor dat met hem alles goed gaat. Ik moet naar de SEH, waarschijnlijk een gedraaide eierstok. Maar maak je om mij alsjeblieft niet druk, wees er volledig voor Vigo. Hou je je telefoon bij de hand? Dan houden we contact!’ Ik geef mijn zoontje een hele dikke knuffel en laat een traan, omdat dat ik er niet voor hem kan zijn.
Eenmaal aangekomen moest ik nog even wachten op de gynaecoloog
Een klein uurtje na binnenkomst schat ik, kon ik daar terecht. Hij gaat eerst met een eendenbek naar binnen. ‘Auuuuwws stop!’, roep ik. ‘Doet dit echt zoveel pijn? Ik zal heel voorzichtig doen.’ Ondertussen puf ik de pijn weg en tril ik aan alle kanten. Dit is echt de ergste pijn die ik ooit heb gehad. Ja, zelfs pijnlijker dan mijn bevalling. Dan hoor ik zijn stem veranderen. ‘Ik zie hier allemaal vocht.’ ‘Wat bedoelt u daarmee? Wat voor vocht?‘, vraag ik. ‘Ik vermoed dat u zwanger bent, maar dan buitenbaarmoederlijk. Het ziet er naar uit dat uw eileider is gesprongen en er bloed in de buikholte terecht is gekomen.’ Wat? Een inwendige bloeding? Maar ik slik de pil. Hoe dan! En nu?’, vraag ik. ‘Ik ga eerst even een telefoontje plegen’, antwoordt de gynaecoloog. Dan hoor ik hem ineens te keer gaan. ‘Mevrouw Hommel is al een uur binnen! Hoe kan het dat ik die uitslagen nog niet heb!? Ik moet ze NU hebben!’ Ze waren dus vergeten bloed te prikken op de SEH. Dit werd alsnog direct gedaan. Op dat moment begint mij te dagen in wat voor situatie ik mij bevind. This is serious business.
De arts laat mij direct ophalen voor een spoedoperatie met vermoedelijk EUG, oftewel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Op dit moment wordt ook mijn zoontje geholpen. Ik hoop alleen maar dat alles goed gaat en hij zijn mama niet mist. Mijn man weet niets van mijn huidige situatie. Dan komt de uitslag binnen en inderdaad, een torenhoog HCG. Ik lig op een kamer in mijn operatiekleding en wie komen daar binnen? Mijn man en zoontje! Oh, ik was zo blij ze te zien! Vigo had een bloedneus en huiloogjes, maar oogde gelukkig energiek. Alles was goed gegaan en ze hadden een uitzondering gemaakt voor ons. Hij mocht even van de kamer af om naar mij toe te gaan! Ik vertel mijn man dat we zwanger zijn, maar dat het niet op de goede plek zit en dat ik met spoed geopereerd word. Hij vindt het heftig, maar het komt volgens mij nog niet binnen. Ik krijg een dikke kus van mijn mannen en word naar de operatiekamer gereden, de kamer tegenover de operatiekamer van mijn zoontje zojuist, hoe bizar is dit?
Ik word wakker en mijn ouders, man en een paar artsen staan aan mijn bed
Mijn schoonmoeder is met mijn zoontje naar huis gegaan. Met hem ging het nu goed gelukkig na wat ijsjes. Eén van de artsen begint te vertellen: ‘Er bevond zich inderdaad een zwangerschap in uw rechter eileider. U was een week of 8 zwanger schat ik. De eileider was geknapt en u had veel bloed in uw buik. We hebben de eileider verwijderd en het bloed weggezogen door middel van drie kleine incisies.’ BAM. Ik was zwanger. Ik had een kindje in mijn buik en nu niet meer. ‘Klopte het hartje al?’, was het eerste wat ik vroeg. ‘Ja, het hartje klopte.’ BAM. Ik was zwanger en er was een hartslag. Alles leek goed, maar het zat op de verkeerde plek. Dit kon ik niet verkroppen.
Ik heb de twee weken erna alleen maar gehuild
De hormonen maken het ook niet makkelijker. Van zwanger naar niet meer zwanger, in een uurtje tijd. Hoe moet ik dit in hemelsnaam verwerken? Mijn huisarts is thuis nog langsgekomen. Ik vond dit zo attent. Later snapte ik pas waarom. ‘Ik ben enorm aangedaan door alles en erg trots op ons team. Dankzij een goede telefonisch inschatting hebben ze je direct laten komen. Anders had je hier waarschijnlijk niet meer gezeten,’ zei mijn huisarts. ‘Meent u dat nou! Was het zo kantje boord?’, zei ik. ‘In 30 jaar tijd heb ik pas drie keer een situatie gehad, waarin het lot van een patiënt in onze handen lag. Jij bent één van die drie’. Zo, kwam dat even binnen! Nu pas snapte ik, hoeveel geluk ik heb gehad.
Je gaat er toch anders door naar het leven kijken
Neem het niet voor lief. Geniet van elke dag! Wees goed voor elkaar. En niet geheel onbelangrijk: ga naar de dokter als iets niet goed voelt. Laat het niet aanmodderen. Dan zou het weleens te laat kunnen zijn!
MELISSA
