Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lees eerst deel 1: Kimberley is net moeder geworden en krijgt een scan van haar hersentumor. Is het gekrompen?
Het is al een flinke tijd geleden dat ik mijn laatste verhaal deelde. De reden dat ik niet eerder geschreven heb heeft te maken met de rollercoaster die het tot kort geleden is geweest.
Op het moment dat ik voor mijn droombaan ging, kwam de tumor terug
Het ging een tijdje erg goed. Ik had goed nieuws ontvangen: de tumor was gelijk gebleven. Op dat moment besloot ik om de opleiding verpleegkundige op te pakken en eindelijk mijn droombaan een stukje dichterbij te halen. Een lange route maar ik wist: ik kom er wel! Ik moet zeggen, ik heb altijd een hele positieve instelling gehad. Na een jaar bezig te zijn met de opleiding werd de grond helaas volledig onder mijn voeten uit getrapt. Mijn tumor was fiks gegroeid en er zat niets anders op dan wéér onder het mes te gaan. Mijn vorige operatie, in 2012, veroorzaakte dat ik mijn studie (verpleegkunde) niet kon vervolgen. En dit was waarschijnlijk nu weer mijn uitzicht.
Operatie, herstellen en weer knallen, dat was mijn plan
Ik ben hier lang verdrietig om geweest. Maar ik probeerde toch een positieve mindset te houden: operatie, herstellen en weer knallen. Dat was mijn plan. Maar onder deze positieve vibe, heerste zeer angstige gedachten. Ik was bang dood te gaan of als een kasplantje eruit te komen. En heb in de laatste weken voor mijn operatie (inwendig) vaak afscheid genomen van mijn allerliefste Pleun, toen 1.5 jaar jong. Iedere avond snoof ik haar zoete lucht nog even uit haar haartjes op. Ik zong haar in slaap, ik wiegde haar zoveel ik kon en las haar met heel mijn hart en ziel voor. In de hoop dat ze deze liefde altijd zou voelen, mocht ik niet goed uit de operatie komen. Ik ging nog een weekendje weg met mijn gezin, om samen de fijnste herinneringen te creëren. En vond het belangrijk om van iedere minuut te genieten. Alles wat mij daarbij in de weg stond haalde ik ook moeiteloos weg.
De dag van de operatie
26 januari 2021, de dag was aangebroken. Roy en Pleun brachten mij naar het ziekenhuis. Allemaal voelden we een soort angst maar toch heerste er ook een bepaalde rust over ons heen. Pleun gaf mij veel afleiding door lekker te kletsen, naar iedereen te lachen en nog een doosje rozijntjes op te eten terwijl er bij mij alvast een infuus werd geprikt. Achteraf misschien niet de beste keus om Pleun mee te nemen naar het ziekenhuis, maar ik wilde zo graag nog een knuffel van Pleun.
Pleun schreeuwde om mij bij het afscheid
Toen was het zover, ik werd opgehaald door het vervoer. Roy en Pleun had ik een dikke kus en knuffel gegeven en daar gingen we. Man het leek wel een topsport voor deze beste man. Ik werd niet gereden maar geracet. Pleun was hier enorm van geschrokken en krijste de hele gang door: “Mama, nee mama!” Nou ik kan je zeggen, ik heb nog nooit zo’n eindeloze waterval uit mijn ogen voelen komen. Gelukkig moesten we wachten bij de lift en kon ik Pleun nog even knuffelen en gerust stellen. Met al mijn kracht probeerde ik mijn eigen tranen te verdoezelen.
Ik had het idee haar onnodig verdriet te hebben gedaan
Toen de liftdeuren sloten voelde ik een intens verdriet: “Wat heb ik haar in godsnaam aangedaan, dit voelt zo egoïstisch.” IK wilde een knuffel, IK wilde haar steun. Maar achteraf heeft het haar onnodig verdriet gedaan. Gelukkig was zij al snel weer vrolijk en heeft ze een leuke dag met papa beleefd. Ik ben in slaap gebracht met enorm veel onrust en enorm veel angst. Mijn enige wens was Pleun weer zien en een goede mama voor haar zijn. Niet als een kasplantje alsjeblieft want dan ben ik liever dood. Ja, je kunt je vast voorstellen dat ik niet vredig onder narcose ben gebracht.
Ik kwam gedeeltelijk verlamd uit de operatie
De operatie heeft de hele dag geduurd. Wat was Roy blij toen hij het telefoontje kreeg dat ik wakker was geworden op de IC. Hierna heb ik nog een week in het ziekenhuis gelegen. Ik kreeg iedere dag therapieën, omdat mijn linker lichaamshelft gedeeltelijk verlamd was. Ik was de aansturing kwijt. Ik was het besef van mijn ledematen kwijt. Ik heb opnieuw moeten leren lopen, mijn gezicht hing aan één kant en ik hoorde een vreselijk geruis. Ik wist op het moment van wakker worden dat mijn herstel een lange, zware weg zou worden. Maar, ik herstelde gelukkig. Ik focuste op positieve gedachten: “Ik kan dit. Dit lukt mij, we gaan ervoor. Is het niet voor mijzelf? Dan wel voor Pleun.”
De stempel NAH
Na een half jaar zelf een beetje aan te klooien had ik besloten dat het herstel niet op eigen kracht zou lukken. Ik heb hulp ingeschakeld en na wat – van het kastje naar de muur – gezeur kwam ik eindelijk bij de juiste behandeling terecht. Al snel kreeg ik er de stempel: Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) op mij gedrukt. Dit houdt in dat de schade door de operatie wel kan verbeteren, maar nooit kan herstellen. De behandeling bestond dan ook vooral uit emotionele acceptatie, verwerking van eerdere gebeurtenissen (het zat dieper dan ikzelf dacht), omgaan met mijn nieuwe gevoelens en de training van mijn spieren.
Er zal weinig herstel meer zijn
Ik heb een intensief traject van zes maanden gehad, daarna nog een arbeidsrevalidatie. Het heeft mij geholpen om te zijn zoals ik nu ben. Weer zelfstandig en ik kan mijn grenzen herkennen. Ik weet dat ik vanaf dit punt weinig herstel ga zien. Acceptatie is nog een dagelijkse uitdaging voor mij, vooral omdat er mij verteld werd dat verpleegkundige er niet in zit voor mij. Sterker nog; ik mag op dit moment niet werken. Misschien ooit in de verre toekomst maar ik probeer het los te laten anders doet het mij te veel pijn.
We hebben ons gezin mogen uitbreiden
Ik ben trots op waar ik sta en de tegenslagen die ik tot nu toe overwonnen heb. Ik ben een sterke vrouw die heel veel geluk heeft met haar mooie gezin. Mijn man steunt mij met alles wat we doorgemaakt hebben. Onze dochter is een heerlijk blij ei en we zijn gezegend dat onze droom van een broer of zus voor Pleun is uitgekomen. In oktober 2022 hebben wij een prachtig ventje bij ons in het gezin mogen verwelkomen. Onze zoon, Pleun haar broertje, Siem.
Ik kom graag in contact met andere mama’s die aan het vechten zijn met hun gezondheid
Ik krijg graag tips van mama’s die zelf aan het herstellen of aan het vechten zijn voor hun eigen lichamelijke en geestelijke gezondheid. Hoe zorgen jullie voor een plekje in de maatschappij? Hoe gaan jullie met de vooroordelen om en wat doen jullie op de slechte dagen?
Mijn kinderen helpen mij erdoor heen
Waar ik in 2021 bang was voor de operatie, ben ik nu in 2023 trots op mijzelf en kan ik mijn geluk niet op. Ik mag nu van Pleun én van Siem genieten. Dit kon ik mij eerder niet voorstellen en nu is het mijn werkelijkheid. Op zware dagen helpen zij mij erdoorheen, als ik hen in de ogen kijk herstel ik snel mijn positieve vibe weer. Zij zien soms ook mijn pijn en verdriet, dit mag, dit is oké. Maar soms doet het mijzelf des te meer pijn als zij dit kwetsbare stukje van mij moeten zien. Zoals ik één van mijn eerste blogs afsloot: “Ik hoop Pleun straks naar school te mogen brengen”. Dit jaar is het zover. In augustus mag ze naar de basisschool. Wat ben ik dankbaar dat ik haar al 3.5 jaar groot heb zien worden!
KIMBERLEY
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
