Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Claudia schrijft over de geboorte en eerste dagen van haar zoontje Noah*. Lees hieronder deel 1.
Mijn verlof gaat van start
De eerste dag van mijn zwangerschapsverlof is aangebroken. Het is me gelukt om tot 36 weken te werken. Erg fijn, want nu heb ik nog wat tijd met mijn dochters voor mijn zoon geboren wordt. En heb ik na de bevalling langer vrij om met z’n allen te genieten. Ik heb van alles gepland staan in de vier tot zes weken die het nog zal duren tot de bevalling. Mijn drie dochters zijn ruim na de 40 weken geboren. Stel je voor dat ik me de komende weken ga vervelen, dat zou toch wat zijn.
Alles is klaar voor de komst van ons zoontje
Voor de baby op komst is alles geregeld. Ook de babywasjes zijn gedaan. Ik heb ervan genoten om de piepkleine kleertjes te wassen en te strijken. Heel wat anders dan de grote kleding van mijn dochters van 13, 11 en 5 jaar. Ook de vluchtkoffer staat klaar. Het enige wat ik nog graag wil kopen is een nieuwe fotocamera.
Ik voel minder beweging
Samen met mijn dochters en vader ga ik een nieuwe fotocamera te kopen. Ik heb al een fotocamera maar wil graag een nieuwere versie. Omdat ik zo lang verlof heb kan ik veel tijd besteden aan het maken van foto’s van mijn vier kinderen. Hier heb ik zoveel zin in. Ineens ben ik mij ervan bewust dat het de hele dag wat stilletjes in mijn buik is. Ik voel wel wat beweging, maar niet zoveel als normaal. Omdat dit mijn eerste dag verlof is denk ik dat het komt omdat ik nu, eindelijk, wat rust neem. Bovendien heeft de baby minder ruimte in mijn buik.
Ik mag voor de zekerheid langs komen voor een CTG
’s Middags ga ik even in bed liggen. Op internet lees ik dat het kan helpen als je op je zij ligt. Helaas helpt dit ook niet. Nadat ik de afwas van het avondeten gedaan heb, besluit ik de verloskundige te bellen om te overleggen. Het is dan inmiddels 18:41uur. Ik mag ter geruststelling naar de verloskamers van het ETZ in Tilburg komen zodat er een CTG gemaakt kan worden. Wegens de COVID-19 maatregelen mag mijn man niet mee naar binnen in het ziekenhuis. Hij gaat wel mee naar Tilburg en zal in de auto wachten. Ik baal, maar aan de andere kant ook geen ramp.
De hartslag van de baby blijkt wat verhoogd
De verloskundige heeft uitgelegd waar ik moet parkeren, maar eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis kan ik het niet goed vinden. Ik besluit te parkeren bij de hoofdingang en vervolgens de lange gangen door te lopen naar de verloskamers. Het is een flink eind lopen met mijn dikke buik. Ik kom helemaal buiten adem aan. Eenmaal aangekomen op de verloskamers wordt de CTG voor een half uur aangesloten. De arts-assistent is niet tevreden over het resultaat. De hartslag van mijn baby is wat verhoogd. Hij denkt dat het komt omdat ik het hele stuk naar de verloskamers gelopen heb. “Gelukkig”, denk ik, “Dan zal het vast niets betekenen”. De CTG mag na een half uur niet afgekoppeld worden. Er wordt een echo gemaakt. Hier is weinig beweging op te zien. Ik kreeg nu toch wel een naar gevoel, zou het nog wel goed gaan?
Alle controles zijn niet afwijkend
De verpleegkundige prikt een infuus en neemt een aantal buisjes bloed af. Ook doet ze de controles zoals bloeddruk, pols en temperatuur. Mijn controles zijn niet afwijkend. Al snel zijn ook de uitslagen van het bloed er. Ook die uitslagen zijn allemaal goed. De gynaecoloog komt vertellen dat alle uitslagen goed zijn, maar dat de hartslag van mijn baby nog iets te hoog is. Ze zegt me dat ik mijn man mag bellen zodat hij hier kan wachten en niet in de auto hoeft te blijven zitten. Ik weet niet goed wat ik van de hele situatie moet denken.
Ik moet blijven maar heb helemaal geen spullen bij me
Mijn man is al snel boven. De gynaecoloog controleert of ik ontsluiting heb, dit is niet het geval. Ook maakt ze nog een echo. Op de echo is te zien dat de placenta nog goed zit en dat er nog voldoende vruchtwater is. Maar ook zij ziet weinig beweging. De verpleegkundige controleert mijn urine. Ook daar zitten geen afwijkingen in. De gynaecoloog gaat overleggen met haar collega. De verpleegkundige zegt dat wel duidelijk is dat ik in het ziekenhuis moet blijven. Ik bedenk me dat ik helemaal geen spullen mee heb. Mijn vluchtkoffer heb ik thuis laten staan omdat ik dacht dat ik alleen even een CTG zou laten maken ter geruststelling en dan weer naar huis zou mogen. Maar dat is nu bijzaak natuurlijk.
De artsen hebben geen goed gevoel erbij
Na het overleg komen de gynaecoloog en de arts-assistent met een serieuze blik terug in de kamer. Ze vertellen dat er een OK-team klaargemaakt wordt. Ze hebben een niet pluis gevoel en denken dat het beter is om direct een keizersnede te doen. We schrikken enorm, deze ingreep wordt niet zo maar gedaan. De uitslagen zijn weliswaar vrij goed maar toch is er het niet pluis gevoel. Ik vind het fijn dat ze hierop handelen. Als verpleegkundige doe ik zelf ook altijd iets met dit gevoel, zelfs als mijn patiënt klinisch in orde is.
Ik word al snel de OK in gereden
De verpleegkundige verplaatst mij naar een ander bed. Ik krijg een OK-hemdje aan. Ook zet ze alle gegevens in de computer. Zelfs de naam van onze zoon Noah schrijft ze al op. Mijn bed wordt in de operatiekamer gereden. Het is wat fris en ik krijg gelukkig een warme deken over mij heen. Iedereen die aanwezig is stelt zich voor. Het is netjes maar ik kan geen enkele naam onthouden.
Ik krijg een ruggenprik
Ik mag op de rand van de operatietafel gaan zitten. De ruggenprik is wel wat spannend, het is namelijk de eerste keer dat ik die krijg. De verpleegkundige houdt haar handen op mijn schouders zodat ik zoveel mogelijk ontspannen ben. Het is voor mij erg fijn dat ze erbij is. Als de ruggenprik goed zit, word ik op de operatietafel gedraaid. Mijn man is inmiddels ook omgekleed. Hij blijft bij het hoofdeind zitten als alles verder klaargemaakt wordt. Vanmorgen had ik een nieuwe fotocamera willen kopen, maar dat was niet gelukt. Ook mijn fotocamera van thuis heb ik niet mee naar het ziekenhuis, ik ging immers maar heel even naar Tilburg. Ondanks de situatie baal ik hiervan. De verpleegkundige stelt voor om foto’s met de telefoon van mijn man te maken. Wat fijn dat ze meedenkt.
Onze Noah wordt geboren
Van de keizersnede voel ik niet veel. De verpleegkundige maakt foto’s en vertelt ondertussen wat er gebeurt. Al vrij snel wordt onze zoon Noah Liam geboren. De gynaecoloog houdt Noah even omhoog boven het doek. Vervolgens wordt Noah gelijk aan de kinderarts gegeven. Ik weet dat dit het beste is, maar wat had ik hem graag even vast willen houden. Mijn man loopt mee, dit geeft mij een enigszins gerust gevoel.
Na een vlugge kus wordt hij meegenomen
Wat ze precies allemaal doen bij Noah kan ik niet goed zien omdat er allemaal mensen voor staan. Na een tijdje wordt Noah overgeplaatst van het opvangbedje naar de transportcouveuse. Ik heb Noah dan nog steeds niet goed gezien. Ze gaan hem toch niet wegrijden zonder dat ik mijn pasgeboren zoon heb kunnen bekijken? Alsof ze het aanvoelt vraagt de verpleegkundige aan haar collega’s: “Mag mama Noah even een kus geven?”. Na een vliegensvlugge kus wordt Noah toch al meegenomen. Mijn man gaat mee en ik blijf nog op de operatiekamer. Als de operatie afgerond is brengt iemand mij naar de uitslaapkamer. Na gelukkig goede controles mag ik eindelijk naar Noah toe…
Lees HIER verder.
CLAUDIA
@gezinnetje.van.zes
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
