Ik had een vrij lastige zwangerschap. Ik was heel erg zwaar en had een staand beroep. Daarnaast ben ik vrij veel vrienden verloren, omdat ik op 24-jarige leeftijd moeder zou worden. Maar wij waren blij, gelukkig, en konden niet meer wachten tot hij kwam..
1 september 2017
Ik voelde me al weken niet lekker. Ik was al een aantal keer door de verloskundige doorgestuurd naar het ziekenhuis, omdat ik steeds een hele hoge bloeddruk had en heel veel vocht vast hield. Die dag in het ziekenhuis werd me toch wel nadrukkelijk verzocht niet meer te gaan werken en het echt rustig aan te doen. Ik ging met alle strenge regels, maar vol goede moed naar huis. De weken er na was ik regelmatig in het ziekenhuis voor controle. Ik had steeds geen eiwitten in mijn urine, dus mocht ik hop weer naar huis.
25 september 2017
Ik was weer voor controle in het ziekenhuis. Nu waren er wel wat eiwitten in mijn urine, maar nihil. Ik mocht weer naar huis.
26 september 2017
Ik had last van nesteldrang. Ik ging ‘s ochtends vol goede moed aan de gang. Alles moest schoon, héérlijk! Even een wc-pauze tussendoor en daar verloor ik de slijmprop. Ik heb even de verloskundige gebeld, maar ik mocht gewoon afwachten. Rond de middag kwam er een vriendinnetje bij me langs. We kennen elkaar erg goed. Ze vroeg me of alles goed ging met me. Ik zei: “Nou, ik heb een beetje rugpijn. De slijmprop is eruit”. Ik dacht dat die rugpijn kwam doordat ik de plinten met een tandenborstel had schoongemaakt. Ze vond het maar gek, dus ze is bijna de hele middag bij me gebleven. De rugpijn werd erger, maar ik dacht niet aan weeën op dat moment. Mijn man kwam thuis van zijn werk. Ik zei dat ik me niet zo lekker voelde en een bepaalde druk beneden voelde. Ik had het gevoel alsof ik in mijn broek plaste. Mijn man schrok. Om half 6 was de verloskundige er. Ze deed wat testjes en het bleek geen vruchtwater te zijn! Om 7 uur stond ik op om te gaan plassen, en toen gebeurde het…. Flats. Mijn vliezen waren gebroken op de gloednieuwe eetkamerstoel van mijn schoonmoeder. Heel stiekem ben ik naar de wc gelopen, maar het bleef stromen, echt gutsen. Ik kwam met lood in mijn schoenen de kamer binnen en vertelde wat er was gebeurd. Er heerste bij iedereen paniek, maar niet bij mij. Ik had er vrede mee. Ik kon het toch tegenhouden. Om half 9 lag ik in het ziekenhuis aan de CTG. Ik had dus al de hele dag weeën. Dat besefte ik daar pas. De artsen hadden gehoopt dat het niet zou doorzetten. Ik was nog maar 34 weken zwanger. De nacht was pittig. Ik had last van been-buik-rugweeën. Ik wilde geen pijnstillers, maar ik heb af en toe goed gevloekt, haha.
27 september 2017
Daar was het moment dat ik mocht persen en toen kwam er paniek. De hele kamer stond vol mensen: de kinderarts, gynaecoloog, gynaecoloog in opleiding, verloskundige, twee verpleegkundigen en mijn man. Na 40 minuten werd Lars geboren, zo klein, maar alles zat er op en er aan. Hij woog 2060 gram. Hij huilde, dus dat was goed. Hij heeft 5 minuten bij me mogen liggen en is toen meegenomen door de kinderarts. Mijn man ging mee. Na een half uur werd ik gewassen en naar Lars gebracht. Hij lag op de traumakamer. Daar lag hij dan, zo klein, schreeuwend en kermend. Dit was het begin van de rollercoaster.
Lars werd na de snelle opstart in de couveuse gelegd. De rest van de dag mochten we hem niet meer vasthouden. Zo onwerkelijk. Je staat er letterlijk naar te kijken. De volgende ochtend was ik al vroeg bij Lars. Héél stilletjes kwam ik binnen. Ik hoorde alleen piepjes en bubbels van de CPAP (ademondersteuning). Ik zei tegen Lars: “Ik ben er lieverd. Het spijt me zo”. Plotseling opende hij zijn ogen. Niet lang daarna kwam de verpleegkundige binnen. Ze vertelde dat de eerste week erg heftig zou zijn, zowel voor Lars als voor ons. Geen woord was er aan gelogen… Zo kreeg hij die week meerdere bloedonderzoeken, heeft onder de lampen gelegen, is er getwijfeld of hij naar Nijmegen gebracht moest worden (het transport zou te zwaar zijn), en zijn er luchtfoto’s gemaakt. L
Stukje bij beetje ging het steeds beter. Toen hij de couveuse uit en het warmtebedje in mocht, was dat voor ons echt zo anders. Ik kon mijn kind kussen, makkelijk aanraken en verzorgen. Ik deed alles zelf. Ik drukte alleen op de bel om te zeggen dat ik begon. Alles ging zo van zelf. Lars moest leren drinken en geen dipjes meer hebben en dan mocht hij mee.
12 oktober 2017
De verpleegkundige kwam binnen. Ze vroeg wat ik ging doen vandaag. Ik antwoordde: “Hetzelfde als alle andere dagen: hier zijn”. “Nee hoor”, zei ze, “jij gaat naar huis alles klaar maken, want Lars mag morgen naar huis!” Dat zag ik niet aankomen. Ik heb zo hard gehuild en gelijk mijn man opgebeld. We waren zo blij.
13 oktober 2017
Deze dag behoort tot één van de mooiste dagen in ons leven. Lars was eindelijk waar hij hoorde: thuis. Veilig en gezond. Lars is een super lief, energiek en slim kind. Hij praat honderd uit en is een echte boef. We sukkelen nog wel met zijn gezondheid, maar we hopen dat als zijn amandelen eruit zijn en de buisjes geplaatst zijn, hij niet zo veel verkouden meer is en dat hij geen ademstops meer krijgt.
Zo klein als ze zijn, zo versteld laten ze je staan, echte kanjers.
IRIS
