Mijn zwangerschap verliep niet erg soepel. Door mijn zwangerschapsdiabetes moest ik vier keer per dag mijn bloedsuiker prikken en op het laatst ook insuline spuiten. Daarnaast heb ik een stollingsprobleem met in het verleden een longembolie en een tia, hierdoor moest ik mijn gehele zwangerschap tot zes weken na de bevalling fraxiparine spuiten. Dit is een bloedverdunner die ik elke avond in mijn buik of been injecteerde. Ik werd letterlijk aan alle kanten lek geprikt. Na 29 weken zwangerschap kreeg ik last van bekkeninstabiliteit en dit werd helaas steeds erger. De laatste weken kon ik niet meer, de hond uitlaten werd zelfs een dagtaak. En tot slot waren er veel strubbelingen in het ziekenhuis. Jeetje, wat zijn er een hoop fouten gemaakt. Met 36 weken was het vertrouwen zo beschadigd, dat ik nog ben gewisseld van ziekenhuis. En daar heb ik geen seconde spijt van gehad.
Ik werd ingeleid
Op zondag 11 augustus werd ik ingeleid, na 38 weken zwangerschap, omdat ik op was en vanwege het spuiten van insuline. Dit had een nadelig effect op de placenta. De eerste tablet om mijn weeën op te wekken kreeg ik om 9.00 uur. Er was al 1 centimeter ontsluiting, dus ik was helemaal happy! Om 13.00 uur de volgende controle. Ik stond op 2 centimeter. Ze konden mijn vliezen breken en toen ging het snel. Tenminste voor mijn gevoel. Ik kreeg flinke weeën en hoefde geen tweede tablet. De weeën kwamen regelmatig. Om 17.00 uur had ik 4 centimeter ontsluiting. Na deze check belandde ik in een weeënstorm. Eigenlijk zat ik zo in mijn eigen wereld dat ik mij hier weinig van kan herinneren.
Een ruggenprik werd geadviseerd
Om 19.00 uur bleek ik nog steeds 4 centimeter ontsluiting te hebben en raadden ze mij de ruggenprik aan, omdat ik anders te moe zou zijn bij het persen. Had ik even mazzel dat de anesthesist op de afdeling was. Ik herinner me nog dat ze zei: ‘Mevrouw, u mag echt nog veel verder naar voren bukken’. Waarop ik heb geantwoord: “Jeetje mens, er zit een kind in de weg. Ik kan niet verder naar voren.” Het was gelukkig een hele lieve vrouw. Ik heb na de ruggenprik vrijwel niks meer gevoeld en een hoop gelachen met de gynaecoloog. Wat heb ik een mazzel gehad met deze leuke vrouw en met de gespecialiseerd verloskundige. Zij hebben mij enorm op mijn gemak gesteld en mij door de bevalling heen gesleept.
Ineens zakte ik weg
Op 12 augustus 2019 om 5:18 uur is onze dochter eindelijk geboren. Ik heb haar de eerste fles gegeven en het eerste kraambezoek kwam binnen. Het was pas 6:15 uur. Bijna een uur na mijn bevalling. Mijn man was met de kleine naar de kinderarts voor uitgebreidere controle, een paar kamers verder op. En toen ineens voelde ik mezelf zwak worden. Ik voelde wat stromen langs mijn benen en kon nog net op de noodknop drukken. Ik ben weggezakt.
Niet bij bewustzijn
30 Minuten lang ben ik niet bij bewustzijn geweest. Mijn man zag wel allemaal personeel langs rennen, maar had geen idee dat dit voor mij was. Er stond 13 man personeel om mijn bed heen. Mijn man had op een gegeven moment wél in de gaten dat er iets niet klopte en ging terug naar mijn kamer. “Ze doet niks meer”, zei de gynaecoloog toen hij de kamer in stapte. Binnen een paar seconden en met een hoop zuurstof, infusen en medicatie kwam ik weer bij.
Trots op mijn meisje maar veel bloed verloren
Vanaf dat moment kan ik mij alles herinneren en tot op de dag van vandaag ondervind ik hier hinder van. Een horrorscenario dat je wel eens op tv ziet: een wit plafond, overal bloed en veel mensen in de kamer druk in de weer. Dat was mijn beeld op dat moment. Ik kon niks anders dan stil op mijn rug liggen en alles over mij heen laten komen. Rond 7:30 uur zat ik weer iets rechter op, compleet over mijn toeren en met bijna 2 liter bloed minder. Maar jeetje wat was ik blij en trots dat ik mijn kleine meisje weer in mijn handen had.
SANNE
