Mijn zwangerschap verliep moeizaam, Vanaf week 6 was ik ontzettend misselijk en kon ik geen kast fatsoenlijk opentrekken. Maar ach, het hoorde erbij. Dat het tot het einde van de zwangerschap duurde vond ik dan wel weer jammer. Rond week 15 kreeg ik last van mijn bekken en mijn rug. Naarmate de zwangerschap vorderde werd dit erger en moest ik de ziektewet in. Er waren dagen dat ik amper kon opstaan en lopen ging al helemaal niet. Ik had ook echt een enorme buik, dus ik waggelde als een pinguïn. Toen ik 31 weken zwanger was voelde ik mijn baby ineens niet meer, ik schrok maar tegelijkertijd vond ik dat ik het even moest aankijken. Ik was immers een stresskip en maakte me continue zorgen over die kleine in mijn buik. Toen na een aantal uren en heel wat trucs proberen er nog geen schopje kwam, heb ik de verloskundige gebeld. Vanaf die dag moest ik elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor allerlei controles. De kleine meid deed het gelukkig erg goed, maar ik heb haar tot het einde van de zwangerschap niet tot amper gevoeld. Ik vond het ontzettend eng en telde de uren tot ze eindelijk weer kwamen voor een CTG-scan. Dan wist ik tenminste weer even of ze nog wel leefde. Gezien ik amper uit de voeten kon, kwamen ze aan huis (erg fijn!). Ik zat natuurlijk al maanden thuis en was inmiddels wat geïsoleerd van mijn omgeving. Ik kwam vrijwel nergens meer en telde de dagen af. Op een gegeven moment trok ik het gewoon niet meer, zo veel pijn en die onzekerheid. Er is toen gekozen voor een inleiding met 38 weken en 3 dagen. Er zou een ballon gezet worden, na drie pogingen zat dat ding eindelijk (ik ben nu nog bang voor die eendenbekken) en gelijk kreeg ik gigakrampen. Deze zakten ook weer weg en de volgende ochtend viel de ballon er uit!! Helaas voor mij totaal geen ontsluiting. Ik heb toen een gel gekregen om het zo te proberen. Dat deed niks, die avond om 21.00 kreeg ik de tweede dosis gel en is mij verteld dat ik de volgende dag waarschijnlijk naar huis zou moeten, omdat het allemaal niks deed. Nou dat was flink balen! Omdat ik al weken eigenlijk amper sliep hebben ze een slaap injectie met pethidine geplaatst. Niemand had (blijkbaar) op dat moment kunnen raden dat een kwartier later de bevalling echt begon.
Mijn vliezen braken boven in mijn buik met direct een heftige wee erachter aan. Ik raakte in paniek, omdat ik helemaal niet doorhad wat er gebeurde. Ik was bang dat er iets met de kleine was en raakte toen al behoorlijk suf van die injectie. De weeën kwamen achter elkaar zonder pauzes. Omdat de injectie goed zijn werk deed werd ik onwijs suf en kon ik op een gegeven moment niet meer praten, niet bewegen en mijn ogen open doen. Ze hebben me bont en blauw geknepen, omdat ik soms wegviel en stopte met ademen. Tussendoor kreeg ik weeënremmers die 5 minuten werkten en kreeg ik adrenalineshots om bij de tijd te blijven. Van de remmers kreeg ik hartkloppingen en omdat ik niet doorhad dat ik die remmers kreeg was dit een ontzettend enge ervaring. Ik heb geloof ik iedereen uitgescholden en gegild als een keukenmeid. Ik was zo gefrustreerd. Ze deden van alles wat zo veel pijn deed en ik was zo suffig dat ik er niks van kon zeggen. Om 4 uur in de nacht had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Helaas ging de hartslag van de kleine naar beneden en viel ik nog steeds met vlagen weg. Ze hebben toen bloed van haar hoofdje gehaald en de vacuüm lag klaar. Het was echter te riskant en toen is besloten voor een spoedkeizersnede. Ik heb dat helemaal niet meegekregen en ik was dan ook behoorlijk boos, omdat ik al aan het persen was (wist ik veel). Alles was beurs daar beneden van al die handen en apparaten. Nu moest ik ook nog eens een keizersnee. Toen ik paracetamol kreeg was ik helemaal laaiend, want “Die gingen toch zeker niet helpen? Geef mij maar een ruggenprik!!”. Al die persweeën moest ik wegpuffen en dat is echt geen doen hoor! Ik moest gewoon persen! Een kwartier daarna is eindelijke onze kleine geboren… Met de navelstreng om haar nek en slap van alle medicatie. Ze is gelijk meegenomen en daar lag ik dan. Kind weg, gat in mijn buik en allerlei mensen die vroegen hoe het ging. Hoe het met de kleine ging wist niemand, want ze is gelijk meegenomen. Ik kreeg een foto in mijn handen gedrukt. Een foto van een prachtig klein meisje die er niet heel levendig uitzag. Zo eng! Na het hechten werd ik door twee vrouwen naar de IC gebracht. Onderweg praatten ze over hun weekend en allerlei onzin. En ik lag daar in mijn nakie, ze hadden niet eens mijn ziekenhuisjurk omhoog getrokken. Super charmant! Ze plantten me neer in één of andere bezemkast waar twee mensen stonden te wachten. Ik werd alle kanten op gedraaid en ik voelde me net een plank door die ruggenprik. Plots was iedereen ook weer weg en toen er iemand controles kwam doen vroeg ik naar mijn moeder die bij de bevalling was. Ze wisten niet waar mijn moeder en mijn kind waren. Na een halfuurtje kwam mijn (inmiddels ex) vriend en hoorde ik dat ons meisje het supergoed deed. Wat een opluchting! 2.5 uur na de operatie zag ik haar eindelijk!!! De dag erna mocht ze van de monitor af en lag ze bij ons! Lieve kleine Zara was eindelijk geboren en ze was 2500 gram!
Die avond kreeg ik een ontsteking in mijn buik en stond er een heel circus om mijn bed. Infuusje hier, kathetertje daar. Dat doet pijn trouwens een katheter! Gelukkig kon hij er de volgende dag uit, omdat het hele ding niet nodig was geweest. Drie dagen later mochten we naar huis en konden we heerlijk gaan genieten.
Inmiddels is Zara nu anderhalf en heb ik heel het gebeuren kunnen verwerken, dit heeft even geduurd. Ik baal nog steeds dat het me niet zelf is gelukt. Aan de andere kant, Zara is fantastisch en dan maakt het niet uit hoe ze op de wereld is gekomen.
Liefs,
DEBORAH EN ZARA
