Ik heb mijn allereerste bevalling hier geschreven. Mijn keizersnede voelde voor mij als een nepbevalling. Het voelde alsof ik iets magisch en cruciaals had gemist. Krijg ik nu dan een herkansing bij mijn tweede kind?!
Vorig jaar raakte ik opnieuw zwanger en hoopte ik zo vurig dat ik eindelijk natuurlijk zou kunnen bevallen. Het hield mij erg bezig, en toen onze tweede dochter tijdens de 30 weken echo in stuit lag, heb ik daar echt even emotioneel last van gehad. Ik durfde geen cursussen te volgen of na te denken over wat ik zou willen tijdens een natuurlijke bevalling. Ook de bevallingstas durfde ik niet in te pakken. Het was afhankelijk van welke geboortesoort (natuurlijk of keizersnede) wat ik precies zou moeten meenemen. Drie weken later kreeg ik, tegen mijn verwachting in, te horen dat ze gedraaid was. Toen durfde ik langzaam te gaan geloven in een natuurlijke bevalling.
Met 39 weken en 1 dag begonnen in de ochtend de weeën. De bevalling verliep volgens het boekje: per uur kreeg ik één centimeter ontsluiting erbij. De laatste 4 centimeter zelfs binnen anderhalf uur. Ik had inmiddels wél een ruggenprik gekregen. Toen ik volledige ontsluiting had, werkte de ruggenprik niet meer en kwamen de (rug)weeën snel achter elkaar en waren ze erg pijnlijk. Ik heb eerst een uur zelf af en toe wat mogen meepersen wanner ik dat wilde. Daarna heb ik samen met de verloskundige een uur actief geperst. De uitdrijving vorderde niet. De persweeën waren weg. “Zijn ze er eigenlijk wel ooit geweest?”, dacht ik toen. Achteraf denk ik van niet. De CTG begon af te wijken en door de eventuele aanwezigheid van OI (broze botten ziekte) mocht er geen vacuümpomp gebruikt worden. En extra wee opwekker gaf risico op het vorige litteken van mij. De pijn was niet te houden. We hebben toen de keuze gemaakt om wederom voor een keizersnede te gaan. Het ging heel erg snel. Na een half uur werd onze tweede dochter Pippa geboren. Op dat moment een bevrijding. Ik had er vrede mee en ergens voelde het zelfs als herkenning en veiligheid.
We zijn nu vier weken verder. Ook nu herstel ik goed. Mijn gedachten zijn nog wat leeg. De vrede en rust die ik voelde, zijn wel weg. Ik baal dat ik dat magische moment van de uitdrijving weer niet heb kunnen meemaken. Nu heb ik moeten werken, heb ik pijn geleden en toch voel ik niet die bevrediging waar ik zo op hoopte. De pijn en het harde werkel verdwijnen zelfs naar de achtergrond. Alsof ik het niet echt heb gedaan. Ik kan nu wel mee lpraten over bevallen, maar ik heb het niet kunnen afmaken. Ik denk steeds: “Als ze maar was gezakt, dan had ik het helemaal zelf kunnen doen”. Maar ook: “Had ik toch nog de wee opwekkers moeten nemen?” en “Maakt mij het zwak, dat ik de weeën niet meer aan kon?”. Gedachten blijven door mijn hoofd spoken. Als ik over de bevalling spreek, hoor ik dat ik mijzelf verdedig. Ik wil uitleggen waarom ik het niet meer aan kon. Want daar ligt wat mij betreft het zwaartepunt: ik kon het niet meer aan. Terwijl het feitelijk was dat de risico’s op liepen. Maar dat telt niet. Niet voor mij. Ik hoop dat ik er ooit helemaal vrede mee kan hebben. Voor nu wil ik er vooral nog niet teveel bij nadenken.
Ik wil voorop stellen dat ik heel dankbaar ben dat alles goed is verlopen. Geen complicaties en twee gezonde dochters! Wauw! Onze oudste heeft geen OI en we wachten nog op de uitslag van de jongste. Maar emotioneel valt het mij zwaar. Want omdat alles juist zo goed is gegaan, vind ik niet dat ik “recht” heb om te rouwen. Want zo voelt het nu, rouwen, om iets wat ik nooit meer zal gaan mee maken.
NATHALIE
