Onze dochter heeft het Down syndroom. Dit ontdekten we bij de geboorte pas. Lees hier het vorige deel voordat je hieronder verder leest.
Loslaten; hoe kun je ooit je kindje loslaten? Oké, misschien als ze 18 zijn en op kamers gaan? Als ze thuis komen met een verlovingsring om hun vinger? Ja dán is loslaten heel gewoon… Maar nu, mijn kleine meisje van 3 maanden oud loslaten? Toevertrouwen aan artsen die haar hartje gingen opereren? Ik vond dit idee zo heftig, zo spannend… Dus zolang er geen datum was, deed ik net of er ook geen operatie was! Struisvogelpolitiek; die helaas ook niet zo héél goed werkte… Ik merkte dat ik verkrampt was; ik moest van elk moment genieten, want stél je voor! Ik moest veel foto’s maken, want stél je voor! Er moest een gezinsfoto komen, van ons gezin van zes, want stél je voor! Ik had veel gelezen, meestal ging de operatie goed, vaak het herstellen ook, soms was je met een week weer thuis, maar soms… Soms ging het mis! Fataal mis… En die verhalen bleven hangen, want zo zit een mens in elkaar blijkbaar!
Toen Livia 3 maanden was, kwam daar ineens het bewuste telefoontje. De week ervoor was nog gezegd dat het nog wel even kon duren. De wachtlijst was lang. Maar blijkbaar toch niet. Of we ons de volgende week dinsdag wilden melden voor opname en onderzoeken. 21 November 2018 zou de datum zijn!
In een week tijd moest ineens heel veel geregeld worden. Oppas en logeeradresjes voor de kids voor onbepaalde tijd, geschikte kleertjes voor Livia, cadeautjes voor bijna jarige kids, want wie wist hoe lang het ging duren. De waslijst was lang, maar alles lukte. Dinsdag de 20e konden we ons melden en begon de hele medische molen te draaien! Aan het eind van de middag kwamen mijn mams en zus met de andere kids. We speelden en knuffelden, aten patatjes in het restaurant, gaven Liv haar flesjes, knuffelden nog meer en baden met elkaar voor Livia! Toen de kids weg waren, kwamen eindelijk de tranen. Het werd me ineens teveel! Dit ging zo tegen mijn moedergevoel in! Ik was op een plaats waar ik helemaal niet wilde zijn, zonder mijn andere kinderen! Ik wilde dit gewoon helemaal niet, maar soms héb je niks te willen, dan dendert de trein gewoon door en moet je mee!
De volgende morgen om kwart voor 8 heb ik Livia zelf naar OK gedragen. Zo’n klein, mooi meisje, op zo’n nare plaats! Ze lachte haar lieve lachje voordat ze het kapje kreeg waardoor ze in slaap zou vallen. Hoe akelig het ook was, wat was ik blij dat ik dit kon doen, dat ik nog even bij haar kon zijn! Ik heb tegen haar gepraat, haar gezegend en kusjes gegeven tot ze sliep. Weglopen was ontzettend moeilijk… Dit was dus loslaten, de grote test in vertrouwen! Ik wist dat ze in goede handen was, maar mijn moederhart huilde!
Toen begon het lange wachten. Ontbijten, onze kamer in het Ronald McDonaldshuis in orde maken, de stad in, lunchen, alles om de tijd maar te doden. Wat ging er ontzettend veel door me heen! En wat duurde het ontzéttend lang! Maar om 13.45 kwam eindelijk het verlossende telefoontje. Livia was geïnstalleerd op de kinder-IC en we mochten naar haar toe! We mochten naar haar toe! Ik wilde rennen. Zo snel mogelijk bij haar zijn!
En ja, daar lag ze, onze Liv. Een klein, lief hoopje mens in een veel te groot bed tussen slangetjes, drains en lijnen. Maar ik keek daar dwars doorheen. Ik zag mijn kind, mijn eigen bloed! Ze was weer terug! Alsof ze opnieuw geboren was, zo voelde het en zo keek ik naar haar! Een godsgeschenk, voor de tweede keer aan ons gegeven!
MIRJAM
