Nina Pierson is oprichtster van de biologische saladebar SLA met meerdere vestigingen in Nederland. Ook is ze eigenaar van het blad Bedrock. Voor iedereen die bewust en gezond wilt leven. Met haar man, Jop van de Graaf, heeft ze twee dochters. Onlangs heeft Nina het boek Mama’en geschreven. Met dit boek wil Nina de mama-to-be helpen om op zichzelf te vertrouwen, in een periode waarin er veel verandert.
Vertel over je boek Mama’en!
Ja, wat een bevalling, maar dit boek moest en zou er komen. Alsof ik geboren was om dit boek te schrijven. Kan niet verklaren waarom. Ik miste een boek waar de vrouw (er wordt ook een moeder geboren) centraal stond. Een boek waar je vertrouwen van krijgt en ook beseft hoe wonderbaarlijk het allemaal is. Een boek dat zowel inzichtelijk als praktisch is. Daarvoor interviewde ik ruim 60 deskundigen die allemaal hun inzichten met mij deelde. Ik maakte 20 heerlijke voedzame recepten en creëerde samen met mijn moeder die zwangerschapsyogadocent is ruim 40 yoga-oefeningen om thuis te doen.
Hoe reageerde jij en jouw man op de eerste positieve zwangerschapstest?
Wauw, ja dat was een bijzonder moment. We waren nog op huwelijksreis. Hadden niet gepland om zwanger te worden. Mijn buik was steeds opgezet en terwijl ik aan de telefoon was met m’n beste vriendin kwam ineens het inzicht binnen: “Ik zou weleens zwanger kunnen zijn”. We haalden onderweg naar huis (van Tahiti een stop in LA) een zwangerschapstest. We besloten hem pas de volgende ochtend te doen. Ik deed het stiekem toch in de avond. En ja hoor, ik bleek al drie weken zwanger. Ik rende de badkamer uit en kon niks meer zeggen. Ik Liet Jop de positieve test zien. We hielden elkaar vast en konden alleen maar lachen en huilen tegelijk. Van blijdschap en verbazing. Eenmaal terug in Nederland hebben we het aan onze familie verteld door een slideshow van de vakantie te maken en dan als laatste foto de echo foto erin te verwerken. Zo bijzonder was het!
Is jouw gezin compleet of nog niet?
Nee denk het niet, haha. Jop en ik voelen allebei dat we een groot gezin gaan krijgen. Ik had dit nooit bedacht van te voren. Ik dacht altijd twee kinderen, maar het voelt nu anders. Alsof de zielen al ‘daarboven’ aan het wachten zijn.. “Mam, pap, we zijn er klaar voor. Kom maar door”.
Hoe vind jij het om moeder te zijn? Wat doet het met je?
Ik ben een Nina+ geworden. Verrijkt. Juist door de uitdagingen die het met zich mee brengt (jezelf wegcijferen, dingen doen waar je geen zin in hebt, continu voor een ander mensje zorgen, gespleten voelen als werkende moeder, uitdagingen van de peuterpuberteit en ga zo maar door). Ik ben zo enorm gegroeid als mens. Ik leer ook het kaf van het koren scheiden (work in progress) in wat nu echt belangrijk is in het leven. Ik vind het ouderschap en ‘opvoeden’ of beter gezegd, het groot brengen van je kinderen het meest interessante wat je kunt doen. Ik verslindt opvoedboeken. Niet omdat er één manier is, maar het is wel degelijk een kunst om een goede ouder te zijn. Ik snap niet dat je het zonder boeken goed kunt doen, haha. Mijn laatste favoriet is “Het boek dat je wilde dat je ouders hadden gelezen (en je kinderen blij zijn dat jij het nu doet)” van Philippa Perry. Ik zal nooit het gesprek met handlezer Isabel Capati vergeten in 2010. Zij vertelde mij: ‘Begin niet te laat met kinderen, want dan begint voor jou het leven pas’ en zo ervaar ik dat ook. Ik kijk ook naar m’n carrière. Voor m’n gevoel valt dat nu ook helemaal op z’n plek, juist omdat ik moeder ben, anders was het boek er nooit geweest bijvoorbeeld.
Hoe ervaarde jij de zwangerschappen?
In principe goed behalve kots- en kots- en kotsmisselijk. Het kwam bij beide op rond 5 a 6 weken en bleef bij Ella (m’n eerste) tot 18 weken. Ik hing dagelijsk boven de pot, vreselijk. Ook gewoon in de avond, dus die term ochtendmisselijkheid kan me gestolen worden. Ik kon niks meer, niet eens meer werken. Met alle inzichten die ik nu heb (luister hier naar het prachtige gesprek met hoogleraar Tessa Roseboom) zou ik m’n eerste zwangerschap anders hebben gedaan. Ik zou veel meer rust hebben genomen en minder stress toelaten. Ik zou meer voor mezelf zijn opgekomen (omdat ik dat ook indirect voor m’n kind doe).
Wil jij jouw bevallingservaringen vertellen?
Dit zijn lange verhalen. Kort gezegd heb ik twee hele bijzondere, verrijkende ervaringen gehad. Allebei thuis. Relatief snel (binnen 6 uur). Bodi in bad (dat zou ik zo nog een keer doen). Ik zat echt helemaal in m’n eigen wereld, bijna een soort trance of meditatie. Ik bewoog veel, draaide, wurmde, wiegde. Alles wat goed voelde. Ik had continu een prachtige playlist aan (zie hier), kaarsen, diffuser met kalmerende olie, kristallen. The whole shabam. Maar ja, je gaat ook een mens baren, daar wil je wel wat fijne omstandigheden voor scheppen toch? Als een wee me teveel werd was Jop er om me te helpen. Hij was echt mijn steun en toeverlaat. De verloskundige liet ons veel alleen wat ik fijn vond. Voor een derde bevalling zou ik me ook niet meer laten toucheren. Waarom zou je? Het is medisch gezien niet noodzakelijk en het versnelt of vertraagt het proces niet. Ik vond de nageboorte wel intens, en het hechten ook (ik kan niet zo goed tegen bloed). Ik moest ook gelijk na de geboorte wat eten (ik dacht anders dat ik out zou gaan). Toen ik m’n dochters voor het eerst in mijn armen had, hoefde ik niet te huilen. Ik was er helemaal stil van. Het is het aller grootste, meest bijzondere wat je in je leven kan doen: een ander mens op de wereld zetten. Daar zijn geen woorden voor.
Hoe zijn jullie op de namen gekomen van jullie kindjes?
Ella kozen we pas na haar geboorte. Ik had altijd Mia in m’n hoofd. Kort voordat ik beviel kreeg Jop (vraag me niet hoe) een nieuwsbrief van Victoria Secret. Daar stond een model in die Ella heette. We vonden het een mooie naam. Toen besefte we ons ineens dat Jop z’n oma Petronella heet. En, je gelooft het niet, ella werd op haar verjaardag 8 april geboren! Dus toen was het duidelijk dat zij Ella zou heten. Petronella, we noemen haar Omi Nel, leeft nog steeds. 90 Jaar leeftijdsverschil. Hoe bijzonder is dat? Ella’s tweede naam is Livia. Ik vind Livia Firth zo’n krachtige vrouw, dus daar is ze naar vernoemd. Liv betekent leven in het Zweeds (en ik ben half Zweeds) dus daarin zit een mooie dubbele betekenis. Met Bodi wisten we het al bij 20 weken dat zij Bodi zou heten. Bodi is de boom (Bodhi tree) waar Boeddha onder zat toen hij verlicht raakte. De boom van wijsheid. Bodisatva zijn mensen die toch reïncarneren terwijl ze Nirvana (de hemel) al bereikt hebben om andere mensen te helpen hier op aarde. Hier kwamen we later pas achter. Ik voel aan alles (ook al tijdens mijn zwangerschap) dat Bodi spiritueel is. Toen ze geboren werd was er een dubbele regenboog boven ons huis (de poort tussen leven en aarde). Ik krijg er nog kippenvel van als ik het zo schrijf. Bodi heet Jane Moon als tweede namen. Jane omdat iedereen in Jop z’n familie Jan heet (z’n broer, oom en opa) en Moon is van Monica, mijn mama.
Wat wil je jouw kindjes meegeven? Wat vind jij belangrijk?
Ik hoop dat ze minder de drang hebben om continu druk te zijn. Dat ze hun leven in meer rust zullen leven. Het lijkt wel alsof ik deze eigenschap deels heb gecreëerd, doordat mijn vader op jonge leeftijd is overleden. Alsof ik daardoor weet: “Het kan zo voorbij zijn, dus ik moet er maar het allerbeste van maken, in zo kort mogelijke tijd”. Ik hoop ook dat ze vanuit de kern vertrouwen zullen hebben. Ik heb het ook wel, maar moet het soms uit m’n linkerteen persen. Ik hoop dat ze vertrouwen hebben in het leven, dat ze daardoor alle emoties durven te voelen en toe te laten die ze hebben. Dat ze ook inzien dat het leven loslaten is. Surrender to the flow van het leven. Ik hoop dat ze dat meer zullen hebben dan ik. Wat ik hoop dat ze zullen overnemen is proberen om zo min mogelijk te oordelen en lief te zijn. Dat lief zijn juist een kracht is. En dat ze echt luisteren naar mensen als ze praten.
Heb je tips aan andere moeders?
Ja, vind een balans tussen het lezen van boeken (want ja, inzichten en kennis, het helpt echt! Knowlegde is power) en het vertrouwen op je eigen intuïtie. Ik merk dat ik dat pas echt kon doen, toen ik voor de tweede keer moeder werd. Geef en gun jezelf tijd. Maak tijd voor jezelf. Een kind heeft 100% meer aan een moeder die gelukkig is en het goede voorbeeld geeft (want zou jij willen dat je kind zichzelf wegcijfert ten koste van iedereen) dan een moeder waar een kind zich zorgen om moet maken, omdat ze ongelukkig is. En weet ook dat juist de uitdagende kanten van het moederschap er zijn om je verder te brengen in je eigen ontwikkeling. What doesn’t kill you, makes you stronger. Het moederschap is zo’n prachtige reis. De Dalai Lama zei ook heel treffend: de sleutel tot vreugde (geluk is tijdelijk, maar vreugde is een onderliggende staat van zijn) is het zorgen voor anderen. En dat is natuurlijk wat het moederschap in weze is. Je ego opzij schuiven en in dienst staan van een ander. Dat betekent natuurlijk niet dat jij niet meer mag bestaan, integendeel. Het kan juist heel goed samengaan. Verder ben ik goed in self-care (daar gaat m’n hele boek over). Yoga, meditatie, massage, wijn met vriendinnen, uit eten met m’n man, een bad, ik doe het allemaal regelmatig.
Wij geven samen met Nina het boek Mamaen weg. Kijk daarvoor hier op Instagram.
NINA PIERSON
