Vandaag neem ik jullie graag mee naar een bevalling, maar dan door de ogen van een man. De geboorte van Tobias op 07/07/2019.
Het begon allemaal 10 dagen voor de bevalling, ons zoontje, in de buik van mijn vrouw bleef achter qua groei. Er werd besloten mijn vrouw op te nemen in het ziekenhuis en drie keer per dag werd er een CTG gemaakt. Het was best spannend, maar aan de andere kant ook wel relaxt. Iedere dag werkte ik thuis van 07.00 tot 11.00 en ging ik dan met gierende banden naar het ziekenhuis. Bij de bakker haalde ik lekkere broodjes en dan kruiste Nicole (mijn vrouw) de ham en kaas aan in het ziekenhuis, ieder twee porties. De eerste dagen heb ik een pot Nutella gehaald, voor op de andere broodjes.
De 10 dagen vlogen voorbij en iedere dag kwamen we dichter bij de datum waarop Nicole ingeleid ging worden, bij de 37 weken. Op de dag van de inleiding zouden we om 18.00 van verdieping A6-noord naar A5-noord moeten. Om 17.30 kregen we te horen dat het nog een uur langer ging duren. De verpleegster moest mijn spanning gevoeld hebben. Ik kreeg een rondleiding op de rest van de afdeling waar we 10 dagen zijn geweest. “Die hoeksuite wil ik zodra hij geboren is”, zei ik. “Dat ga ik proberen”, lachte ze.
Het werd 19.00 en we mochten “naar beneden”, naar de bevallingsafdeling. Met een kar vol spullen gingen we naar onze nieuwe kamer, eentje met eigen koffiezetapparaat én koelkast! Daar kon ik eindelijk mijn magnetronmaaltijden kwijt en met de magnetron op de kamer kon ik hem ook nog eens opwarmen! Smullen maar! Na 10 dagen ziekenhuiseten, pizza, friet en kapsalon was ik toe aan rijst met vlees en wat boontjes. Toen we een beetje geïnstalleerd waren was het echt tijd voor de inleiding.
Er is gekozen om een ballonnetje te plaatsen, best geinig wel. Nicole mocht op bed gaan liggen en het uiteinde van het bed werd eraf geklikt. De dokter ging er eens goed voor zitten. Nicole mocht iets meer richting de rand komen liggen. Er werd een lamp op haar gezet. Het bed ging op ooghoogte. Ze ging er eens goed voor zitten om het allemaal van dichtbij te bekijken. Als ze haar tong naar buiten had gestoken dan kwam deze tegen Nicole aan, zo dichtbij zat de arts. Het vogelbekdier ging erin en wat volgde was een lang stokje met een ballonnetje eraan. Het werd keurig geplaatst en de handschoenen verdwenen in de prullenbak. Een kleine plakker op het been om het ballonnetje op haar plek te houden en de inleiding was begonnen. Ik kom eindelijk mijn maaltijd gaan opwarmen. Deze bleek te stinken, aan de reactie te horen. “Nog één dagje en dan zijn de hormonen weer weg”, maakte ik mezelf wijs.
De volgende ochtend werd ik vrij rustig wakker. Ik moest even oriënteren waar ik was. Nicole ging even naar het toilet. De arts kwam weer langs en ging even polshoogte nemen. Het ballonnetje lag los! We gingen beginnen. Zo snel als die zin was uitgesproken, waren de vliezen ook gebroken. De breinaald ging er in één adem achteraan. Er stroomde vocht uit haar, uhm, naja, we weten waar dat vocht uit stroomt. Ik kan nog net vragen of de baby haar heeft. Dat heeft hij! De tweede vraag was hoelang het ongeveer ging duren. Die avond was namelijk de WK finale. Ik vroeg of hij er voor 17.00 kon zijn. Ze verwachtte van wel. Fijn. Want dan kon ik ook gewoon op een normale tijd eten.
Het infuus werd gezet en we startten met de eerste dosis weeenopwekkers. Ieder half uur werd de dosis verdubbeld. Onze verpleegster van die dag noemen we maar even M. Ik weet dat Nicole eigenlijk nog graag had willen douchen. Zuchtend zei M. dat het wel kon, maar dan moest er een nieuw draadloos kastje voor de CTG gepakt worden. M. vroeg of Nicole wel wilde opschieten. Gehaast ging Nicole douchen. “Niet een beste start voor een bevalling”, dacht ik nog, “die vrouw wil vast op tijd naar huis”. Eenmaal terug van de douche moest ze snel weer gaan liggen. De CTG registreerde de harde buiken niet zo goed. De band moest nog wat strakker. Langzaam ging de tijd voorbij. De lunch werd gebracht en tot die tijd hadden we verrassend genoeg nog de grootste lol. We begonnen aan de lunch en opeens werd de pijn toch heel hevig. De verpleegster kwam langs en deed voor mijn gevoel nogal lacherig. “Dit zijn echt nog geen weeën, want dan zou ze niet kunnen praten. We verhogen de dosis nog een beetje”. De vaart moest erin, blijkbaar.
De CTG werkte nog steeds niet goed. Nog wat strakker die band. Hier werd een grens bereikt. De verpleegster was te gehaast. Er werd nog net niet het voet op het bed gezet om de band aan te trekken. Ik trok hier de lijn. De klik was er niet. Ik legde uit dat het niks persoonlijks was. Ik dacht bij mezelf: “Die heeft haar dag niet”. We spraken af dat ze een stapje terug deed. Intussen werd de pijn steeds heftiger en de verloskundige kwam langs om een plan te maken. De kamer stond vol witte jassen en inmiddels kon Nicole niet meer praten van de pijn. Ik overlegde wat de opties waren. We konden de opwekkers terugschroeven met het risico dat de bevalling opnieuw opgewekt moest worden of we konden zo door gaan. Ik koos ervoor om de opwekkers iets te minderen. De pijn werd hierdoor weer minder en M. maakte ruimte voor een nieuwe verpleegster: E. van engeltje. Wat een verademing was deze vrouw! Ze wist de rust terug te brengen en er werd gevoeld door de arts op hoeveel centimeter we zaten. Het was inmiddels 16.00 en we zaten op 4 centimeter. Teleurstelling, dat was het gevoel wat overheerste. We brachten onze bevallingsfotograaf op de hoogte dat het niet echt opschoot. Ze stuurde terug dat ze een worstenbroodje aan het eten was in het ziekenhuisrestaurant in en dat ze daarna langs zou komen.
Ineens ging het snel. De weeen bleven opvolgen en ik mocht bij iedere wee op de CTG drukken. Had ik even geluk: ik kreeg een taak. Dat was voor weinig mannen weggelegd. De eerste uren zat ik er maar gewoon bij. Zelden had ik mezelf zo nutteloos gevoeld. Maar nu dus niet meer. Ik had iets te doen! De pijn kwam weer heviger terug en Nicole vroeg om pijnbestrijding. Eerst ging ze nog even naar de toilet, want ze moest poepen. De gynaecoloog kwam ondertussen binnen en gaf me nog een compliment over de muziek (Freek&Suus – blauwe dag) die zachtjes uit de speaker kwam. Maar toen …Nicole kwam met bloed tussen haar benen terug naar bed. Ik voelde aan alle kanten paniek. Ze ging liggen. De gynaecoloog voelde hoever we stonden en of pijnbestrijding nog mogelijk was. “Gefeliciteerd, je hebt volledige ontsluiting. Je mag gaan persen”, zei hij. “Ho even, we zijn 45 minuten verder en we zijn van 4 naar 10 centimeter gegaan?”, dacht ik.
Ik merkte dat ik emotioneel begon te worden, maar liet het niet merken. Ik appte snel naar de fotograaf dat het persen was begonnen. Hierna kreeg ik de taak om Nicole haar benen omhoog te houden. Na een paar minuten kreeg ik te horen dat ik toch maar zelf met de camera klaar moest gaan staan. Dat deed ik. Er werd gelukkig op de deur geklopt door de èchte fotograaf. Ik hielp Nicole haar nek omhoog houden en ze perste helemaal keurig! Binnen een paar minuten was onze zoon daar. “Hoe heet hij”, vroeg de arts. “Tobias!” , antwoordde ik. Welkom Tobias. Hij werd even bij mijn vrouw gelegd. Ons geluk kon niet op. De navelstreng mocht door en hij moest gewogen worden. Slechts 2230 gram, dat was erg weinig. Hij had wat moeite met opstarten, maar dat kwam allemaal goed. Het tijdstip van geboorte was 16:58, keurig op tijd vóór het voetbal. Natuurlijk hoefde ik de wedstrijd niet meer te zien. Ik was aan het genieten van ons kind, Tobias. Ik keek hoe de verpleegster zijn temperatuur opnam. Nu kon ik eindelijk mijn brandende vraag stellen: “Dat punthoofd, dat trekt nog wel weg toch?”. Ik vroeg het zachtjes aan de verpleegster. Blijkbaar toch niet zacht genoeg, want Nicole hoorde het. De verpleegster lachte en zei dat dit wel weer goed zou komen.
Na enkele uren zijn waren we klaar om weer naar de andere afdeling terug te gaan. De hoeksuite was speciaal voor ons vrijgehouden door de verpleegster van een dag eerder, wat fijn! Ik heb maar niet geprobeerd een maaltijd op te warmen in de magnetron en ben braaf een broodje filet American en een broodje carpaccio gaan maken, zoals waarschijnlijk iedere man dat doet na de bevalling, haha.
Drie maanden later stond Nicole met een nieuwe zwangerschapstest voor mijn neus. De nieuwe baby wordt dit jaar verwacht, in juni. Een echte #irishtwin dus. Ook dat verhaal krijg je hier te lezen, binnenkort!
RON (klik hier om op mijn Instagram te koekeloeren)
