Na vier jaar vol met IUI, IVF en ICSI behandelingen en twee miskramen mocht ik nu weer zwanger zijn, wat een wonder! De eerste weken (eigenlijk maanden…) waren erg spannend. Want wat als het weer mis zou gaan? Wat als we dit kindje ook niet mochten ontmoeten? Maar gelukkig ging het niet mis! Ik kwam steeds verder in mijn zwangerschap en het werd steeds meer zichtbaar. In mijn zwangerschap kreeg ik vanaf week 15 al bekkeninstabiliteit en zat ik vanaf week 23 gedeeltelijk in de ziektewet. Vanaf week 32 had ik zwangerschapsverlof, dus kon het uitrusten en genieten gaan beginnen. Alles was al zo goed als klaar omdat ik al een lange tijd thuis zat. Ik kon afspreken met vriendinnen en wachten tot de bevalling zou beginnen. Rond 35 weken zwangerschap kreeg ik last van veel vocht vasthouden, tintelende vingers en een tintelend en doof gezicht. Er volgde een extra controle bij de verloskundige en daar bleek dat ik een veel te hoge bloeddruk had en ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Hier is mijn urine en bloed getest en ik werd aan een CTG gelegd. Alles was goed, en zo werd ik weer naar huis gestuurd.
Een week later bleek mijn bloeddruk nog hoger en heb ik bloeddrukverlagers gekregen om het zo nog even te kunnen rekken. Wederom waren mijn urine- en bloedonderzoeken weer goed. Met 38 weken zwangerschap moesten mijn man en ik ons melden in het ziekenhuis omdat ik ingeleid zou worden. We stonden op zondagavond om half 8 in het ziekenhuis. We mochten gelijk naar onze kamer. Die avond zou ik ingeleid worden door middel van een ballonkatheter. Helaas, konden ze de speculum niet plaatsen. Door de vele fertiliteitsbehandelingen die ik heb gehad en mijn bekkeninstabiliteit, was alles zo gespannen. Ze kozen voor een alternatief en dat was vaginaal een pil inbrengen. Deze zou ook voor ontsluiting zorgen, maar zou iets langzamer werken dan de ballonkatheter. Die avond kon ik niet in slaap komen en rond half 12 kwam de nachtzuster zich nog even voorstellen (tot ergernis van mijn man die al lag te slapen… Haha). Gelukkig zorgde zij voor slaapmedicatie en een normaal ziekenhuisbed voor mij (in plaats van een bevallingsbed waar ik op lag).
Na drie uur slaap en een onrustig gevoel in mijn onderbuik werd er in de ochtend gecontroleerd of de pil al iets had gedaan. Ik had 1 centimeter ontsluiting en toen is alsnog de ballonkatheter geplaatst. De arts die de ballonkatheter plaatste zei: “Ik ben de eerste die jullie kindje over zijn koppie aait!” Er werd gezegd dat wij nog wel naar het restaurant mochten en even door het ziekenhuis konden lopen om de tijd te doden. Alleen zorgde de ballonkatheter er voor dat ik al snel krampen en weeën kreeg. Rond 2 uur ‘s middags kreeg ik controle wat de ballon had gedaan en hij zat los (ongeveer 4 centimeter ontsluiting). Hij werd eruit gehaald en de vliezen werden gebroken. Vanaf dat moment kwam ik in een weeënstorm terecht en kon ik ze alleen liggend opvangen. Wanneer ik even naar de wc moest, kreeg ik zo 4 a 5 heftige weeën achter elkaar. Ik had goede moed dat het nu snel zou gaan en de verloskundige zei ook tegen ons dat als het nu zo snel ging, de kleine man er vandaag nog zou zijn! De weeën werden steeds heftiger en in overleg met de artsen, werd er een ruggenprik geplaatst. Ik heb lang getwijfeld, omdat het voor mij voelde als falen. Ik wou het op eigen kracht doen! Rond 17.00 uur is er een ruggenprik gezet. Helaas verdoofde deze alleen de linkerkant en is de ruggenprik na een uur iets teruggetrokken. Hierna werkte deze aan beide kanten en kon ik eindelijk even ontspannen, bijkomen en eten. Om 21.00 uur kreeg ik weer een controle en bleek ik nog steeds 4 centimeter ontsluiting te hebben, kreeg ik weeënopwekkers en moest ik op mijn linkerzij gaan liggen. Hierdoor had ik binnen een uur 2 centimeter erbij. De baby vond het niet zo leuk en daarom ben ik weer op mijn rug gaan liggen. Onze kleine man was de hele zwangerschap tot aan de bevalling enorm beweeglijk. Hij schopte continu tegen de CTG aan. Hierdoor viel zijn hartslag op het scherm weg en werd er een schedelelektrode geplaatst om zo zijn hartslag goed in de gaten te houden.
Om 01.00 had ik 9 centimeter ontsluiting. Doordat hij nog ver weg lag, moest ik met elke wee mee gaan duwen om hem steeds verder beneden te krijgen. Dit voelde als persweeën zoveel kracht als ik gaf. Het enige verschil was dat ik mijn benen niet beetpakte en mijn kin niet op de borst deed. Ik kreeg hem lastig langs mijn stuitje en ik had rugweeën die ik niet weg kon puffen. Helaas konden de artsen die bij de bevalling waren mij niet vertellen hoe ik rugweeën kon opvangen. Het enige wat bij mij een beetje hielp was mijn scheenbeen heel hard tegen de beensteunen aanduwen. Zo kon ik mijn rug en stuitje in het matras duwen. Ook hield ik een vuist in mijn rug op het moment dat ik een perswee kreeg. Rond 03.15 had ik persweeën en mocht ik beginnen met actief meepersen. Ik was zo vermoeid na alles, dat ik er weinig kracht meer voor had. Ik had geen regelmatige persweeën. Ik kreeg er 3 á 4 achter elkaar en daarna weer 5 minuten niks, dan weer een paar weeën en weer 2 minuten niks. Ik was zo vermoeid dat ik tussen de weeën door in slaap viel en mijn ogen wegdraaiden. Om 04.15 uur heb ik gevraagd of er echt geen andere mogelijkheid was of ze echt niks voor me konden doen. Het enige wat ze kon doen was een vacuümpomp plaatsen alleen zou dat erg pijnlijk zijn voor mij. Nou, ik vond het goed. Plaatsen maar! Om 04.30 uur werd na één ruk aan de vacuümpomp onze zoon Kyan Mattias geboren! Mijn man vond het erg naar om te zien hoe onze zoon met grof geweld te wereld kwam.
Mijn eerste reactie was: “Waarom hoor ik hem niet?!” De twee artsen die bij de bevalling waren zeiden heel zachtjes: “Hij heeft een beetje hulp nodig… “ Toen ik onze zoon op mijn borst had liggen, werd me verteld dat hij zijn navelstreng heel strak om zijn nek had en ze die al hebben door moeten knippen. Gelukkig hadden ze mij dit pas verteld toen hij gezond en wel op mijn borst lag! Hij heeft ruim 1.5 uur bij mij op de borst gelegen en ondertussen werd ik gehecht. Wat waren we trots en wat was deze eerste tijd met onze zoon geweldig! Dit vergeten wij nooit meer.
Na deze tijd kreeg hij nog wat controles en mocht hij zijn eerste flesje leegdrinken bij de trotse papa! Nou deze ging er zo in. Wat een kanjer! We moesten in verband met mijn hoge bloeddruk nog 24 uur blijven. Uiteindelijk wilde ze Kyan ook nog in de gaten houden in verband met dat hij premature kenmerken had. Maar na 24 uur mochten wij als gezin van drie naar huis! Wat waren wij trots, blij en dankbaar! We hebben een zoon. Onze grootste wens is uitgekomen!
ROSANNE
