Zwanger worden na de stilgeboorte van onze tweeling: “Weer een mislukte poging, op moederdag notabene”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Ruby verloor haar tweeling met 22 weken zwangerschap. Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Ik was zwanger van een tweeling: “Met 22 weken verloor ik bloed en slijm, wat kon dit betekenen?”

Deel 2: Met 22 weken zwangerschap verloor ik mijn beide zoontjes

Deel 3: Na het verlies van onze tweeling met 22 weken, gingen we verder met het fertiliteitstraject

Ongesteld op Moederdag…

De IVF-poging ging goed. We lieten één embryo terugplaatsen en hadden nog 16 cryo’s (ingevroren embryo’s) in de vriezer. De eerste poging mislukte. Ik werd ongesteld op Moederdag. Ik had er niet perse op gerekend dat het in één keer zou lukken maar toch dacht ik: “Het leven moet toch een keer wat liever voor ons zijn?”. Daarna volgde een rustmaand en gingen we samen heerlijk twee weken naar Spanje. De vakantie was dubbel. We hadden de toekomst en de zomer van 2022 zo anders voorgesteld. We hadden hier moeten zitten met onze twee jongens. Desondanks was het goed om met elkaar te zijn en rust om ons heen te hebben.

Er was HCG aanwezig, zou het?

Begin juli lieten we opnieuw één cryo terugplaatsen. Ik werd niet ongesteld en had een licht positieve zwangerschapstest. Ik twijfelde zelf heel erg, want hij was wel heel licht. De lieve verpleegkundige van het ziekenhuis liet me bloed prikken om het zeker te weten. Er was inderdaad HCG aanwezig, maar veel te weinig voor dit termijn. “Biochemisch”, noemen ze dit: het nestelt wel in, maar groeit niet door. 

Ik kon me er niet makkelijk overheen zetten

Na deze mislukte poging zat ik in zak en as. Het viel me zo zwaar allemaal. Waar ik de eerste poging niet veel hoop had, had ik dat nu juist wel. Het duurde even voordat ik me er over heen kon zetten. Ik vond het leven zo oneerlijk, waarom wilde het niet lukken? Juist op deze verdrietige momenten was ik extra bezig met de tweeling. Ik bekeek veel foto’s, schreef gedichtjes en speurde urenlang op diverse fora om vergelijkingsverhalen te vinden. Juist ook de reden dat ik mijn verhaal doe om anderen te helpen en te laten zien dat je niet alleen bent. Rondom deze periode kreeg ik ook nog eens te horen dat mijn vader ernstig ziek was. De prognose was nog niet helemaal duidelijk, maar beter worden zou hij niet meer.

Mijn vader overleed

Eind augustus mochten we voor onze derde terugplaatsing gaan. Het was een warme dag. Ik was me aan het klaarmaken toen ik werd gebeld met het slechte nieuws dat mijn vader was overleden. Zo snel hadden we niet zien aankomen en het voelde opnieuw als een harde klap in mijn gezicht. Mijn broer zei: “Ga maar eerst naar het ziekenhuis en kom daarna hierheen. Papa had niet anders gewild”. Op de dag dat mijn vader overleed lieten we één embryo terugplaatsen.

Ik hoopte een nieuw leven achter te laten

Op de begrafenis van mijn vader werd ik ongesteld. Ik hoopte zo op een positief resultaat: mijn vader die wegviel, maar een nieuw leven zou achterlaten. Helaas werd het dubbel zoveel verlies. Het rouwen om mijn vader was totaal anders dan om de tweeling. Ik kon er op een of andere manier meer vrede mee hebben. Maar de gehele situatie rakelde veel herinneringen op en ik stond opnieuw op een begraafplaats.

Een ander plan van aanpak

Na de mislukte poging, mochten we meteen door voor een vierde poging. Ik koos dit keer voor een kunstmatig schema. Dit betekent veel medicatie, maar beter te plannen. De vorige terugplaatsingen waren in mijn natuurlijke cyclus. Dit had geen succes gehad, dus ik dacht: “We moeten veranderen van aanpak”. En wat bleek: het heeft geholpen! Van deze poging raakte ik blijvend zwanger.

Veel bloedingen, zou dit kindje blijven?

De eerste echo in het ziekenhuis was op de geboortedag van onze jongens. Ik had al veel bloedingen gehad, maar toch voelde het goed. Ik was onzeker, maar er zat een stemmetje in mijn hoofd en die zei dat dit kindje zou blijven. Mijn gevoel zat goed: we zagen een embryo met een kloppend hartje. De fertiliteitsafdeling heeft ons ontzettend goed door de eerste weken heen geholpen. Elke week mochten we voor een echo komen tot de echo’s op de gynaecologieafdeling plaats vonden. Als ik onzeker was, mocht ik altijd bellen. Naast ons normale ziekenhuis zijn we naar een academisch ziekenhuis gegaan voor een second opinion en preventie tegen vroeggeboorte. Hier hebben wij een cerclage (bandje om de baarmoedermond) laten plaatsen.

Een dubbel gevoel

Inmiddels ben ik 16 weken in verwachting van een meisje. We zijn erg gelukkig, maar het voelt ook zo dubbel. Als de jongens er waren, was dit kindje er nooit geweest. Waar andere mensen na 12 weken vertrouwen hebben, is dit voor ons moeilijk. We staan er zeker positief in en hebben vertrouwen, maar soms krijg ik paniek. Dan denk ik veel aan de jongens en voel ik mij schuldig tegenover ons meisje in mijn buik.

Het blijft lastig

Mensen in onze omgeving zijn blij voor ons, maar ook behouden, merken we. Iedereen heeft immers meegemaakt dat het noodlot zo kan toeslaan. Andere mensen doen juist of nu alles ‘goed’ is, want je bent toch weer zwanger? Helaas, was het maar zo simpel. Mensen die wat verder weg staan, vragen vaak hoeveelste kindje dit is. Soms antwoord ik: ‘de eerste’, dan schrik van mezelf. Maar ik wil niet altijd een moeilijk gesprek aangaan. De andere keer zeg ik juist: ‘de derde’, vol trots. Ik ga dan niet op de details in. 

De zwangerschap zal nog heel spannend worden en vele diepe dalen kennen, maar ik geloof dat na regen zonneschijn komt. Dit kindje wordt onze zonneschijn!

Lees HIER het vervolg.

RUBY

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.