Heel lang koesterde ik de wens om een kindje te mogen krijgen. Maar niet voor ik een stabiele basis had. Ik vond carrière daarin een hele belangrijke factor. Ik had vroeger de wens om verloskundige te worden, ik wilde heel graag met baby’s werken! Dus koos ik ervoor om na mijn middelbare school eerst verpleegkunde te gaan studeren. Na de MBO-v, HBO-v, en een cursus Medewerker met Coördinerende taken, besloot ik dat het tijd was voor de laatste stap: specialiseren tot Intensive Care Neonatologie verpleegkundige. Verloskunde had nog wel mijn interesse, maar tijdens mijn opleidingen had ik ook wat meegekregen van de neonatologie en dat trok nog meer mijn aandacht! Na een oriënterend gesprek, een ochtend meelopen en een sollicitatie kreeg ik te horen dat ik was aangenomen! Dolblij! December 2019 mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen.
Inmiddels kwam thuis de kinderwens steeds vaker ter sprake, die was er al heel lang zowel voor mij als voor mijn man. Na het stoppen met anticonceptie bleek dat mijn cyclussen niet waren zoals het zou moeten zijn. Dus hop, op naar de huisarts. Meerdere onderzoeken volgden en we werden in de wachtrij gezet voor een afspraak met een gynaecoloog bij een centrum voor voortplantingsgeneeskunde. Bijna drie maanden later was het zover, we kregen informatie over het traject wat ons te wachten stond. Nog wat laatste onderzoeken en we konden gaan beginnen. Een week later had ik een telefonisch consult met de gynaecoloog. Voordat we daadwerkelijk zouden starten toch nog een keer een zwangerschapstest doen en ja, die was positief! Wat een geluk!
Op het werk betekende dit gelijk wel wat meer alertheid. Regelmatig worden er röntgenfoto’s gemaakt en als je zwanger bent moet je hierbij wel voldoende afstand nemen. Of als er een kindje opgenomen ligt met een bepaalde bacterie, dan mag je dit kindje niet verzorgen als je zwanger bent. Dat maakt natuurlijk dat je het niet lang verborgen kan houden voor je collega’s! Gelukkig hebben wij een soort ongeschreven regel: als er bijvoorbeeld bij het kindje wat jij verzorgt een röntgenfoto gemaakt wordt vraag je je collega erbij en fluister je even in “als de foto gemaakt wordt moet ik even naar het toilet!” Haha, op deze manier weet de collega genoeg en het geheim wordt nog even voor de rest bewaard!
Al vrij snel kregen wij een eerste echo. Ik kijk nog steeds met zoveel emoties terug op dat moment. Gelijk zagen we een klein vlekje van maar een paar millimeter met een knipperend hartje. Zo bijzonder en geruststellend! De weken vorderden en ik mocht in mijn handjes klappen. Het zwanger zijn ging mij eigenlijk bijzonder goed af, ik was weinig misselijk en eigenlijk alleen maar moe. Met een week of 16 was deze vermoeidheid ook grotendeels over! Toen was het tijd voor de 20 weken echo. Dan blijkt wel dat je te veel kennis hebt van alles wat er mis kan gaan. Werkzaam zijn op de NICU vervormt je beeld, je ziet eigenlijk veelal de ernstige situaties en uiteraard nooit de bevallingen of geboortes die wel goed gaan! Tuurlijk ben je je daar bewust van, maar het spookt wel door je hoofd en je hebt je angsten… Al met al duurde de 20 weken echo een uurtje en kwamen we door de ‘keuring’ heen, alles was goed!
Zo langzaamaan begon mijn buik steeds meer te groeien. Niet alleen meer zichtbaar voor mij, maar ook voor mijn collega’s en dus ook voor de ouders van de kinderen die op de afdeling liggen. De magische grens van 24 weken kwam dichterbij. In Nederland wordt vanaf 24 weken baby’tje opgevangen. Ik heb hier aldoor heel nuchter naar gekeken omdat je het simpelweg niet kan voorspellen hoe het gaat lopen. Toch hebben we de grens van 24 weken wel even gevierd. De grens van levensvatbaarheid was toch een mijlpaaltje! Het was een gekke week, want in die week werd op het werk ook een kindje geboren die maar twee dagen met mijn termijn verschilde. En dit kindje heb ik in het begin regelmatig verzorgd. Ik vond het niet confronterend en ik heb vaker voor zulke kleine te vroeggeboren kinderen gezorgd, maar het blijft een bijzondere gewaarwording dat je op dat moment ziet wat jij zelf in je buik hebt zitten en voelt bewegen. Dit ging in de weken daarna door. Ik kon de hele groei van mijn eigen kind volgen. Gek idee hoor! En daarbij komt ook de bewustwording dat mijn kindje gelukkig nog veilig in de buik zat… Natuurlijk is er ook de andere kant. Het kan voor ouders en met name de moeders erg moeilijk en confronterend zijn om andere zwangeren te zien. Als je vroegtijdig van je kindje bevalt ga je een rouwproces in, je verliest namelijk je zwangerschap. Iets waar je nog helemaal niet aan toe bent als dit te vroeg gebeurt. Je hebt misschien nog thuis dingen die je wilde doen zoals het kamertje, de wasjes draaien, wiegje opmaken en ga zo maar door. Daarbij heb je misschien ook niet mogen genieten van je verlof en toegeven aan je nesteldrang. Nee, als je op de NICU verblijft en je kind te vroeggeboren is, in de couveuse ligt aan allerlei snoeren en slangetjes, sta je als ouder machteloos toe te kijken en leef je per uur, dag of week. Dan is die roze of blauwe wolk er niet. Met uniformen die wij dragen kon ik door een maatje groter te dragen mijn buik in het begin nog enigszins verbergen, maar uiteindelijk lukt dat niet meer. Dan kan het soms dubbel voelen zowel voor de verpleegkundige als de ouder van het kindje, zeker als je te maken hebt met emoties of moeilijkere situaties. Ik heb veel positieve reacties mogen ontvangen van ouders die zagen dat ik zwanger was en zij toonden veel interesse. Ik vind dat heel knap!
Met een week of 29 merkte ik dat het zwaarder begon te worden. Ik had vaker harde buiken en een hoge bloeddruk. Een stressvolle zware baan helpt daar niet bij. Het is veel waard dat ik mag werken met zorgzame fijne collega’s die allemaal het beste met je voor hebben en niet willen dat je in de situatie terecht komt waarbij je kindje prematuur geboren wordt. Mijn collega’s hebben in de diensten dat ik er was soms echt wel een stapje bij moeten zetten. Na wat afspraken, hebben we besloten dat ik alleen stabiele kinderen zou verzorgen en dat maakte het werk goed te doen voor mij.
Ik heb mijn zwangerschap niet als vanzelfsprekend ervaren. Omdat het ons in eerste instantie niet kwam aanwaaien en ook vanwege mijn werk niet. Ik heb elke week als een nieuwe mijlpaal gezien en ervan genoten en ik prijs mijzelf gelukkig dat ik er zo van heb mogen genieten en dat ik mijn zwangerschap heb mogen uitdragen! Uiteindelijk ben ik met 33,5 weken met verlof gegaan, vervroegd, omdat mijn bloeddruk te hoog werd en het werken te zwaar. Ook thuis merkte ik dat de laatste loodjes het zwaarst wegen! Maar alles was het waard toen wij op 31-3 onze dochter Jinthe in onze armen mochten sluiten. Wat een onbeschrijfelijk heerlijk moment was dat!
NIENKE
