Ik begon op mijn 17e te werken bij een kledingwinkel, en daarna nog één en nog één. Vakantiebaantjes. Eindelijk klaar met school. Tussendoor behaalde ik een opleiding tot nagelstyliste en ‘hair extensions master’ wat inhoudt dat je professioneel hairextensions kan zetten. Hierna begon ik een salon aan huis, nog bij mijn moeder thuis. Ook kwam ik bij mensen aan huis. Geen vetpot, maar leuk voor er bij. Daarnaast werkte ik nog eens 25 uur als schoonmaakster. Dit alles hield ik prima vol en ik vond het leuk, tot er een sollicitatie vrij kwam bij mijn lievelingsdrogisterij. Dit lag mij helemaal. Mensen adviseren en bezig zijn met uiterlijke verzorging. Ik ging er heen en kreeg de baan, 37 uur werk.
Op het werk kwam ik in een groepje van vrouwen terecht die er al heel lang werkte. In het begin was dit natuurlijk lastig, maar naar mijn idee lag ik goed in de groep. Ik pas mij altijd snel aan aan anderen. Al gauw had ik het gevoel dat dit niet wederzijds was. Het was de middelbare school all over again. Daar had ik ook precies dit probleem. Ik gaf alles, maar kreeg er niets voor terug. Was dit jaloezie? Of was ik gewoon echt niet leuk en goed genoeg? Ze katten me af met andere klanten erbij die overigens ook keken alsof ze water zagen branden… Dit gaf mij een heel naar gevoel, elke dag weer.
Tot op een dag ik ziek werd en ik alleen nog maar kon slapen. Ik sliep meestal van een uur of 20:00 tot 14:00, ik had heel veel pijn in mijn gewrichten en ik voelde mij depressief. Toen wisten we dat er iets niet goed zat. Mijn moeder nam mij mee naar de huisarts en we kwamen uiteindelijk na wat onderzoeken bij een reumatoloog terecht. Ze hebben mij wel zes keer op Lyme getest, alle verschijnselen waren er. Maar er kwam niets uit. Ik kreeg de diagnose fibromyalgie. Een verzamelnaam voor weke delen en reumaklachten. Dit is vooral hormoongerelateerd en wordt erger met stress, menstruatie, vochtig weer, slecht eten, vitaminetekort en dergelijke. Dit kwam toen hoogstwaarschijnlijk naar boven door de stress die ik kreeg op het werk. Er was een mevrouw op het werk waar ik erg tegenop keek. Ik wilde haar erg graag tevreden stellen. Ze deed alsof ze mij aardig vond, maar ik voelde aan alles dat ze een hekel aan me had. Toen ik ziek was, zat ik met wat anderen bij een vriendin en kreeg ik te horen dat deze mevrouw over mij had zitten kletsen. Ze had gezegd: ‘Leuk om te zien hoor die Miriam, maar totaal inhoudsloos’. Deze woorden hebben mij zo hard geraakt. Als iemand anders mij dit zou zeggen, zou ik dat belachelijk vinden! “Laat die jaloerse idioot lekker lullen”. Maar nog steeds ben ik door haar, bang, bang dat mensen mij inhoudsloos vinden. Vanaf dat moment heb ik ontslag genomen en kom ik daar eigenlijk (het liefst) nooit meer. Dit is inmiddels 10 jaar geleden gebeurd. Zo bizar hoe iemand nog steeds zo onder je huid kan kruipen. Door alles bij elkaar kreeg ik een dikke burn-out. Ik zal nooit vergeten hoe belabberd ik mij voelde. Zodra ik nu niet lekker in mijn vel zit, komt het weer allemaal naar boven. Zo ook het eerste jaar dat ik voor het eerst moeder was, maar hierover schrijf ik een andere keer.
Het is lastig uit te leggen. Iedereen zal het anders ervaren, maar de onzekerheid om niet leuk genoeg te zijn blijft. Het is zo belangrijk je momenten te pakken. Tijd voor jezelf is zo cruciaal … Leer vooral van jezelf te houden. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kan je ook niet je volledige aandacht en liefde aan anderen geven. Het kan echt iedereen gebeuren, blijf erover praten!
Liefs, X
MIRIAM (klik hier voor Miriams andere blogs)
