Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?
Deel 2: Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta
Deel 6: Naast de placenta accreta, bleek ons ongeboren kindje ook een afwijking te hebben
Goed bedoelde, maar heftige reacties
Ik deed vaak mijn verhaal bij mensen die vrij dichtbij ons staan. Ik schrok heel hard van de reacties. Mensen bedoelen het vaak ongelooflijk goed, maar sommige dingen wilden we gewoon niet horen. We weten zelf echt wel dat we al twee gezonde kinderen hebben, dat we die moesten koesteren. We sloten ons wat af voor de buitenwereld. Uiteindelijk moesten we vooral bekijken hoe wij, als gezin, dit zagen. En we namen een besluit. We vochten al die tijd en dat was de enige weg die we verder willen afleggen.
Een zeurende pijn
Na een week kwamen we terug bij UZ Gent. Een moeilijke nacht en ochtend gingen eraan vooraf. Ik besloot voor we vertrokken nog een pijnstiller te nemen om het lopen wat aangenamer te maken. De gynaecoloog beloofde me de week ervoor mij niet al te lang te laten wachten. Eerst een check-up bij de verpleegkundige en dan was het onze beurt. We starten het gesprek, daar waar we vorige keer zijn geëindigd. Er was ruimte voor al onze vragen en bezorgdheden. Na een vijftal minuutjes kreeg ik wat lichte buikpijn. Ik leerde al dat ik hier ten alle tijden erg serieus wordt genomen, dus ik gaf de pijn aan. De gynaecoloog besloot toch eerst het onderzoek te doen en daarna even te kijken hoe ze me van die zeurende pijn kon verlossen, om zo ons gesprek voort te zetten.
De pijn werd onhoudbaar
Nog voor ik goed en wel op de onderzoekstafel lag, werd ik overmand door een onhoudbare pijn. Ik kon het niet meer aan, ik kon de pijn niet beschrijven en schreeuwde het letterlijk uit. Ik zag de moed in mijn mans schoenen zinken. In eerste instantie dacht de dokter aan een ruptuur. Ze moest me dus wel verder onderzoeken, terwijl ik daar lag te kronkelen en schreeuwen van de pijn. Ze verontschuldigde zich de hele tijd. Het enige wat ik kon uitkramen, was dat ik het begreep. Intussen gaf ze instructies om de zware middelen te halen en me pijnvrij te spuiten.
Toch een opname
Tien minuten later was de pijn houdbaar, maar niet weg. Ik voelde de bui al hangen: ik werd opgenomen. Dat was nog niet alles. Ik zou eerst een CT-scan ondergaan. Best griezelig. Er werd een blad onder mijn neus geschoven die ik moest ondertekenen. Ik ging akkoord met het onderzoek, ondanks de zwangerschap. De gynaecoloog had me al duidelijk gemaakt dat met dit termijn de risico miniem waren. Het was een groter risico om niet te kijken wat er aan de hand was.
De situatie was kritisch
In een roes van de zware pijnstilling werd ik in mijn bedje van hier naar daar gebracht, tot ik uiteindelijk belandde op materniteit. Daar wachtten we af tot de artsen kwamen zeggen wat er aan de hand was. En alsof het allemaal nog niet genoeg was geweest; er was een hematoom buiten de baarmoeder. Een grote bloedklonter rond 6 cm, die zomaar ineens een inwendige bloeding kon veroorzaken. Nog een extra factor om rekening mee te houden. Het grote gevaar van zo’n hematoom buiten de baarmoeder is dat je het niet onmiddellijk merkt. De klont kan niet zomaar naar buiten. Eens je het wel merkt, is de pijn onhoudbaar. Er is sprake van een kritische situatie.
Niet meer uit het ziekenhuis
Wat betekende dit? We bleven in het UZ Gent tot na de bevalling en operatie. Wanneer er iets zou gebeuren, konden ze onmiddellijk ingrijpen. Als zoiets thuis gebeurde, kwam ik niet meer levend in een ziekenhuis. Het termijn van 36 weken werd weer opgeschroefd. We deden weer wat water bij de wijn. En dat gaf angst en onzekerheid. Again…
Geen afscheid kunnen nemen
Wat dat met me deed? Van alles… Ik zou niet vanaf thuis vertrekken met een koffertje met spullen. We moesten voor de kinderen opvang zoeken. Gelukkig waren de mensen om ons heen heel begripvol. Maar toch, fijn is het niet. Maar wat het moeilijkste was: ik heb nooit afscheid kunnen nemen van mijn leven als mama van twee. Toen ik zwanger was van de kleine, heb ik de laatste week wel even een momentje met mijn grootste kind gehad. Samen een fase afsluiten.
WORDT VERVOLGD
LAETITIA
Insta: momhistoire
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
