Mijn hart doet zeer. Precies in het midden. Ik heb het benauwd. Nog één dag en dan kan ik ze weer knuffelen en kijken of ze stiekem toch niet gegroeid zijn in de dagen dat ik ze niet gezien heb. Doe ik het toch verkeerd? Moet ik bij mijn ex afdwingen dat ik ze toch iedere dag even mag zien, zoals ik in het ouderschapsplan had afgedwongen. “Ik zie op Facebook dat je nieuwe vriendinnen aan het maken bent, zeker ook gescheiden”. Nee! Wat is dat voor een vooroordeel. Is dat nog steeds het ouderwetse ‘soort-zoekt-soort’? Ja, ik plan mijn dagen zonder de kinderen vol. Omdat ik veel vriendinnen heb. Omdat ik van theater houd. Omdat ik van dansen houd. Het is een beetje het kip of ei verhaal. Wil ik mijn eigen eenzaamheid en het gemis van de kinderen niet voelen en plan ik daarom zo vol? Of omdat ik toch alleen ben, kan ik eindelijk die dingen gaan doen die ik leuk vind… Het is allebei waar. Misschien is het allebei wel even waar. Ik weet wel, dat als ik nog in mijn gezin zou leven, ik minder zou doen. Maar ik was stiekem ook teveel moeder geworden. Ik moest ook weer in mijn eigen kracht komen te staan. Nu flirt ik, dans ik, voel ik me sexy, maak contact van hart tot hart en ga een nieuwe opleiding doen. De afgelopen maanden heb ik me nog nooit zo levend gevoeld, zo aan het leven. Maar als iemand zegt: “Ik zie je stralen, het is beter zo”, “Ik zou het ook wel willen hoor, even lekker tijd voor mezelf”, “wees blij dat je van hem af bent”, of ook “Even rust weer, de kinderen lekker naar hun vader”, dan kan ik deze vrouwen (het zijn altijd vrouwen) wel vermoorden. Ik voel dan: “Jij weet niets”! Wat weet jij van mijn grote angst om alleen te slapen af? Wat weet jij van soms boodschappen moeten doen voor je kinderen en niet weten of je geld hebt om bananen te kopen? Wat weet jij van de onrust dat je zo gauw mogelijk weer een man wil om ten minste je verhaal kwijt te kunnen, nog los van de seks? Wat weet jij van vrolijk je kinderen uitzwaaien en echt blij zijn van binnen en dan toch binnen 10 minuten op de fiets zitten huilen, huilen? Zou jij jouw kinderen iedere week drie dagen kunnen missen? En dan de zorgen die je als moeder maakt over hoe jouw kinderen zich over 10 jaar zullen voelen. Zullen ze je dingen verwijten? Zullen ze beschadigd zijn? Hebben ze een duidelijk thuis gevoel, met twee huizen? Hebben ze een veilig gevoel in zichzelf? Zo moeilijk om dat niet te weten, de uitkomst, waar het naar toe gaat. Mensen zeggen: “Ik ben trots op je”, “je bent zo sterk”, “je straalt”, heel fijn om te horen. Maar het komt vaak vooral doordat ik dan contact ervaar. Dan samen met iemand ben. Zodra ik weer alleen ben, komen de zorgen, de twijfels, de angsten. En de pijn…. De pijn in mijn hart, dat ik mijn kinderen maar een gedeelte zie opgroeien. Dat mama er letterlijk niet altijd is als ze vallen, of als iemand ze buitensluit in de klas. Als ze een nachtmerrie hebben, of als het kerstfeest is. Ik ben er niet. Ze moeten dan nog drie dagen wachten. Voor mij voelt het na een paar uur al alsof mijn kinderen ‘verdwenen’ zijn, naar hun andere leven. Laat staan hoe het voelt voor hen. Een dag kan soms als een maand voelen. Laat staan als je nog zo jong bent en geen tijdsbesef hebt. Ik ben bang. Bang dat ik me nooit meer compleet ga voelen. Want alleen met die drie kleine meisjes om mij heen, voel ik mij compleet. Weet ik dat ik al vanaf kleins af aan moeder wilde worden en ben ik zo dankbaar dat het gelukt is. Zo dankbaar. Zonder hen leef ik mijn mooiste leven, maar met hen ben ik compleet. Nog één nachtje pijn. Ik mis mijn kinderen.
MARIA (DIT IS EEN PSEUDONIEM)
