Al vanaf 15 jaar woon ik niet meer bij mijn ouders, omdat het niet goed ging thuis
Mijn ouders wisten niet om te gaan met mijn oudste broer en met mij. Ik heb in vijf verschillende gezinnen gewoond. Iedere keer wilde ik terug naar mijn ouders. Helaas kwam het maar van één kant. En werd er een ander gezin voor mij gezocht. De laatste keer was het afgelopen en nam mijn vriend mij mee. Mijn ouders zeiden tegen hem dat hij niets aan me zou hebben. Desondanks besloot mijn man met mij samen te gaan wonen en vlak daarna met me te trouwen. Ik was net 19 jaar en trouwde met de beste persoon in mijn leven. Vorig jaar zomer kwamen we erachter dat ik zwanger was van een meisje. Heel trots waren we allebei. Toen ik mijn moeder vertelde dat ik een meisje kreeg, vertelde ze dat zij net een miskraam heeft gehad. Hoe moet je dan reageren? Ik voelde me erg schuldig, maar was stiekem ook blij dat het vruchtje niet was blijven zitten.
“Ze kon nooit goed voor mij zorgen, wat moest ze met een baby!? Zou ze daar wel ineens verantwoordelijkheid voor nemen!?
Ondertussen genoten wij volop van ons meisje van drie maanden oud. Verschillende keren hebben we al gehoord van mijn moeder en vader dat ze toch wel een beetje jaloers waren op mij met een dochter. Ik liet het naast me liggen, maar vond het toch een beetje bijzonder. “Ze hebben toch al acht kinderen, waarvan één dochter?, dacht ik, “en kijk hoe ze daarmee omgingen”, dacht ik kwaad. Ergens die week erop vroeg mijn moeder of ik mee naar boven wilde komen.
Ik had een vreemd voorgevoel
Ze haalde een enveloppe tevoorschijn. Ik zei: “Je gaat me toch niet vertellen dat je zwanger ben toch?!” Ze antwoordde: “Nou, dan hoef ik de inhoud niet meer te laten zien.” Het enige wat uit kon brengen was: “Sorry mama, ik kan je niet feliciteren!” Hoeveel weken ze op dat moment was, weet ik niet, want ik rende de slaapkamer uit en begon beneden in de woonkamer te hyperventileren. Mijn vader en man vroegen wat er aan de hand was. Ik moest weg daar. Heel ver weg. Pas in de auto heb ik het nieuws aan mijn man verteld. Gelukkig konden we elkaar goed steunen. Zoveel gevoelens kwamen er in mij op: boosheid, verdriet, machteloosheid, maar ook onzekerheid. Bovendien maakte ik me zorgen om hun baby’tje.
“Ze wilden mij zo graag uit huis hebben, terwijl ik hun dochter ben. En nu kregen ze opnieuw een meisje. Stel dat haar hetzelfde overkomt?”, riep ik.
Voor mijn dochtertje zal het straks ook ingewikkeld worden. Een tante die jonger is dan zij. Ik kreeg wijze raad van mijn broer: “Laat het los en richt je op je eigen mooie gezin.” En dat gaan we nu proberen. Loslaten. Onze mooie dochter krijgt de volle aandacht die ze nodig heeft. Ze is onze mooiste cadeau en elke dag zijn we weer opnieuw verliefd op deze kleine meid. Ze mag zijn zoals ze is. Ze is prachtig zoals ze is. Altijd zullen we achter haar staan, want ze heeft ons DNA. Ze hoort niet alleen bij ons, ze is één van ons. We staan nog maar aan het begin van het ouderschap en we weten niet wat we nog tegen gaan komen. We zullen er alles aan doen om haar zo’n mooi mogelijk leven te geven. Nooit zullen we onze eigen dochter in de steek laten. Elke dag krijg ik ontelbaar veel lachjes en daar ben ik dankbaar voor.
Zijn er meer moeders die tegelijk zwanger waren of zijn met hun moeder? Hoe vonden jullie dit? Wat is jullie ervaring?
JANE DOE
Neem het advies van je broer ter harte; laat het los. Je moeder is oud genoeg om zelf te bepalen wat ze doet met haar leven.
Ik zou graag reageren op deze moeder. Maar wel privé. Is dit mogelijk?