Al sinds augustus vorig jaar ben ik druk met lijnen, sporten en gezond leven. Want hoe sneller ik wat kilo’s af zou vallen, hoe sneller we het traject konden starten. Ik schreef me in bij een sportclub en ben vegan gaan eten in de hoop dat ik zo snel mogelijk een gewicht had waarmee ik met de hormonen mocht starten.
Toen ik bijna op mijn gewicht was, maakte ik vast een afspraak, want ik wilde perse zo snel mogelijk beginnen. Uiteraard zit je niet gelijk de dag erna in de stoel bij de gynaecoloog en dus kwam ik per ongeluk toch weer wat aan voor we op gesprek mochten. Teleurgesteld ging ik weer naar huis en startte ik de race tegen de klok weer. Het werd Sinterklaas, het werd Kerst en dat maakte dat het diëten op z’n zachts gezegd niet echt van een leien dakje ging. Ondertussen voelde ik een enorme druk, want ik wilde m’n dochter zo snel mogelijk van een broertje of zusje voorzien. Ik wilde daar geen jaren tussen laten zitten. En laten we eerlijk wezen; een traject starten wil absoluut niet zeggen dat het ook lukt om zwanger te worden. Geen tijd te verliezen dus. Hier kon ik me af en toe behoorlijk somber over voelen, want ik voelde me schuldig dat we door míjn ongezonde BMI nu nog niet konden starten en die kleine meid nog steeds ‘alleen’ was.
Als laatste boost, toen ik bijna op gewicht was, deed ik een detoxkuur. Ik viel nog wat af en maakte wederom een afspraak in het ziekenhuis. Hier werd ik gewogen en ik was nog maar 1 kilo van mijn streefgewicht verwijderd. Ik sprak af dat ik die nog af zou vallen en dat ik dan de week erop terug zou komen om de spuiten en medicijnen op te halen om met de hormonen te beginnen.
En toen kwam Corona. We gingen in lockdown en door de zwakke longen van mijn man (door de chemo’s die hij heeft gehad) gingen wij in quarantaine. We kwamen nergens meer en het ziekenhuis was dus ook niet de plek waar wij graag naar toe wilden. Na 8 maanden in een soort van gevecht tegen het verstrijken van de tijd gezeten te hebben, deed dat er ineens allemaal niet meer toe. Het enige waar we mee bezig waren was onze handen goed wassen, binnen en gezond blijven. Hoe graag ik ook nog een tweede (en derde en wat mij betreft nog tiende) wil krijgen… Ineens is dat totaal geen prioriteit meer. We willen gezond blijven en goed zorgen voor de mensen om ons heen. Dat maakt dat we ontzettend in het nu leven. Ik verbaas me erover hoe een situatie als deze me zo kalm heeft gemaakt. Iedere maand die verstreek was weer een maand later zwangerschap voor mij. En nu kunnen er nog wel eens maanden overheen gaan voor we weer verder kunnen. Maar doet dat er allemaal niet meer toe. We genieten enorm van ons gezin van drie. En dat broertje of zusje komt er wel. Of niet. Maar de druk is eraf. En dat voelt voor nu heel fijn en bevrijdend. We zien het allemaal wel. Het thuiszitten heeft me zoveel rust gebracht en zoveel inzichten. En het belangrijkste inzicht is dat ik wil genieten van mijn dochter en me niet wil verliezen in het ICSI-trajcet. Dat het traject nu stil ligt, is in ons geval misschien maar even goed geweest. Hopelijk kunnen we over een tijdje weer van start. Maar dan hoop ik die druk minder te voelen, zodat we ook van de weg hier naar toe kunnen genieten! En in de tussentijd hoop ik uiteraard dat iedereen gezond blijft en dat we deze crisis gezamenlijk kunnen bestrijden.
ANNELEEN
