Latitia schrijft een reeks op Kids en Kurken. Dit is deel 1.
Een flinke pijnscheut
Het is 5.00 uur, ik word wakker om mijn pijnstilling in te nemen en hoop ergens dat ik droom. De teleurstelling aan de realiteit doet me dit neerpennen. Een pijnscheut, maar daar ging eigenlijk nog meer aan vooraf. Pijn overal, nog meer in mijn hart. Ik schrijf hier puur voor mezelf, om het te kunnen plaatsen, begrijpen. No hard feelings, als dit lezen je te ver gaat. Een kind op de wereld zetten, het mooiste wat de natuur ons te bieden heeft. Na twee perfecte zwangerschappen (nooit gedacht dat ik dat zou zeggen over die zwangerschappen die voor mij al zo uitzonderlijk leken), moest ik nu beseffen hoe complex dit toch wel is…
Bloedingen
Ik was een achttal weken zwanger toen mijn eerste felle bloeding een feit was. Niet zomaar een bloeding, gigantisch. Ik bespaar degene die dit toch lezen wel de details. Geen pijn op dit moment. Het verdict? Een levendig vruchtje en een placenta die wat tegendraads wil zijn. Placenta praevia (voorliggende placenta), niet zo’n aangename kennismaking. Ik had gelukkig eerder twee superplacenta’s gehad. Ze hebben mij twee keer voorzien van forse baby’s die toch net wat te veel binnen kregen. Maar goed, ze hielden er niets aan over. En dan nu dit…
Richting de spoed door de pijn
Na nu een tweetal maanden, gevuld met dagelijkse kleine bloedingen, waar ik zelfs geen aandacht meer aan schonk, werd ik ‘s nachts wakker. Na een zoveelste toiletbezoekje stak de hevige pijnscheut de kop op. Nog geen kwartier later kon ik geen woord meer zeggen en moesten we ons noodgedwongen richting de spoed begeven. Tien minuten later genoot ik van de morfine die door mijn lijf stroomde. Een covidtestje door de neus, dat konden we dan ook alvast aanvinken, en enkele onderzoeken later, het verdict. Nierkoliek. Wellicht duwt de baby mijn urineleider plat en zorgt de stuwing op mijn nieren voor het nodige protest. Het moet ergens rond de middag geweest zijn dat ik terug naar huis mocht. Avontuurtje extra, hebben we dan ook weer gehad. Na nog een bezoekje aan mijn gynaecoloog besloot hij mij een maandje rust voor te schrijven.
In nood kent mijn zijn vrienden
Een groot vangnet hebben we hier in de buurt niet. Geen ouders in de buurt of familie. Maar zoals men zegt, in nood kent men zijn vrienden. Zeker in tijden van corona waar iedereen toch meer op zichzelf gesteld moet zijn. Mijn fantastische mama staat twee keer per week te springen om alle huishoudelijke taken over te nemen en een vriendin wil taxi zijn indien nodig. De buurvrouw die ook gastouder is voor Lou geeft hem de beste zorgen en vangt hem extra op. En los van dat zijn ze er gewoon. Een luisterend oor en dat betekent zoveel. En dan zijn er nog al die anderen die spontaan voorstellen om te helpen waar ik het nodig heb. Ik herhaal, in nood kent men zijn vrienden.
Opnieuw intense pijn
Ik besluit de rust goed te gebruiken, tot enkele dagen later. Het was alweer nacht en diezelfde pijn steekt op. Alweer een kwartier later lig ik te kronkelen op de dienst spoedgevallen en te hunkeren naar die morfine. Helaas krijg ik die deze keer niet. Ik ben zwanger, ohja ook dat is er nog. Het lijkt alsof ik dit even niet meenam in mijn verhaal, maar er gaat geen moment voorbij dat ik niet aan mijn nietsvermoedende baby denk. De baby groeit nog steeds perfect, alweer eentje van formaat, maar de angst zit er stevig in. Ik besef dat dit geen zorgeloos traject wordt. Ik krijg na een tijdje wel pijnstilling, maar die heeft niet hetzelfde effect als een paar dagen geleden. Maar het is opvangbaar…
Ik word opgenomen
Het is intussen zondag en alweer staat er een gynaecoloogbezoekje op de planning. Checken of baby drie het nog steeds even goed doet. Ons kleine vechtertje lijkt niet te verslaan. Maar dan steekt iets anders de kop op. Een massa ten grootte van de baby is te zien. De arts noemt het een vaatkluwen, zeer fel doorbloed. Een bizar beeld. Ze bespreekt het morgen met mijn eigen gynaecoloog. Hij had er dinsdag niets van vermeld, dus het moet er niet gezeten hebben toen. Ik blijf eigenlijk betrekkelijk rustig onder dit nieuws. Alsof de pijn me verdooft in mijn denken. Want die pijn woedt nog stevig. Ik kan amper communiceren, kan met moeite uit de rolstoel en nog minder makkelijk van de onderzoekstafel af. Besluit; we verblijven verder in casa Sint Elizabeth. Ik keek dan wel erg uit naar mijn verblijf hier met de bevalling. Maar uiteraard nog niet nu, niet in deze omstandigheden. De verpleging is er nog steeds top, ik uitgeput.
Het maakt mij ongerust
Na 21 uur wakker te zijn, vind ik na duizenden houdingen eindelijk de slaap. Een slaap die onderbroken wordt door een verpleegster die tracht zo stil mogelijk twee keer mijn pijnstilling te komen bijvullen. Iets voor 7.00 uur maakt een collega van haar mij wakker om terug naar mijn vertrouwde gynaecoloog te gaan. Hij wil me zo snel mogelijk zien. Wat? Nu word ik toch ietwat ongerust…
Lees HIER het vervolg.
LAETITIA
