Mijn vliezen braken spontaan op maandag 29 juli 2013. Ik was net naar de wc geweest en toen ik weer op bed ging liggen voelde ik wat druppelen. Ik dacht dat het urine was en dat ik niet goed had leeg geplast. Net nadat ik naar de wc was geweest, belde mijn papa. “En? Is de bevalling al begonnen?”, vroeg hij. Ik was over een week uitgerekend, dus het kon elk moment gebeuren. Tijdens het kletsen voelde ik weer vocht druppelen. Ik zei dit tegen papa. Papa zei dat ik de verloskundige moest bellen met de vraag of het ook druppelsgewijs kon. Hij had hier niet zoveel verstand van. We hingen op en ik voelde niet de behoefte om de verloskundige te bellen. Zul je zien, is het helemaal geen vruchtwater, maar gewoon urine. Stond ik mooi voor aap!
Olov, mijn man, kwam om 17.15 thuis en vroeg ook voor de grap of het al begonnen was. Hij had niet zoveel zin om te gaan werken morgen. Toen ik hem vertelde dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken, zei ook hij dat ik de verloskundige moest bellen. “Al is het alleen maar om het zeker te weten schat”, zei hij. Dus ik belde de verloskundige. Ik kreeg Sanne aan de telefoon die net terug was van vakantie en nog even wat van kantoor moest halen. Ze gaf aan dat je vliezen inderdaad druppelgewijs konden breken, maar dan moest je constant druppels voelen lekken. Ik had dat niet. Ik voelde af en toe een paar druppeltjes en dacht dat mijn blaas dan niet goed leeg was. “Zie je wel”, dacht ik nog, “niets aan de hand”. Met deze informatie zijn Olov en ik gewoon nog naar de supermarkt gegaan. Ik had wel zin in een koekje en we hadden niets lekker in huis. Toen ik door de supermarkt liep, bleef ik voelen dat ik vocht verloor. Eenmaal bij het koekschap zei ik tegen Olov dat het net voelde alsof ik aan het plassen was. Dus gauw naar de kassa, afrekenen en op naar huis. Toen we eenmaal thuis waren wist ik 100% zeker dat mijn vliezen waren gebroken. Ik verloor nu meer dan een paar druppels en het rook ook zoetig, iets wat ik had opgepikt tijdens de bevalcursus. Ik heb opnieuw de verloskundige gebeld en om 18.00 uur kwam ze langs. Ook zij stelde dat de bevalling begonnen was. Ze raadde me aan om even een stukje te gaan wandelen om de weeën op te wekken. “Niet te ver hoor!”, waarschuwde ze, “ga daarna lekker slapen, want je hebt de rust nog wel nodig voordat de actie begint”. Het was heerlijk weer, dus Olov en ik zijn een rondje om het blok gaan wandelen. Er gebeurde helemaal niets. Ik wilde wel wat gaan slapen, maar kon dit niet. Ik vond het allemaal veel te spannend. Het was immers mijn eerste kindje dat elk moment in mijn armen kon liggen. Ik bedacht me dat ik dan maar rustig op bed series zou gaan kijken. Olov ging nog even douchen en om 19.30 uur lagen we genesteld in bed. Rond 21.00 uur werd ik moe en viel ik in slaap, maar ik schrok gelijk wakker van een felle steek. Natuurlijk begonnen juist nu de weeën. Ze deden wel wat pijn, maar ik kon ze goed wegpuffen en wegwiegen.
Om 01.30 uur belde Olov de verloskundige. Mijn weeën kwamen nu om de vijf minuten. Annet was er vrij snel en na een inwendig onderzoek bleek dat ik al bijna helemaal verstreken was en al 2 centimeter ontsluiting had. Annet zou om 05.30 uur weer komen om te kijken hoe het ging. Ik bleef rustig de weeën wegpuffen en ging lekker onder de douche met de warme kraan op mijn buik en rug om de pijn wat te verminderen. Om 04.30 uur begonnen de weeën zo heftig te worden dat ik bijna door mijn benen zakte. Toen belde Olov de verloskundige weer. Annet was op dat moment in het ziekenhuis bij een andere bevalling, maar zou iemand sturen. Sanne kwam dan ook niet veel later. De weeën werden steeds heftiger en kwamen sneller op elkaar. Na inwendig onderzoek was ik nog steeds op maar 2 centimeter. Niet te doen! Ik vond het allemaal wat overweldigend. Niemand had me verteld dat het zoveel pijn deed.
Omdat ik een badbevalling wilde, liet Olov het bevallingsbad alvast vollopen en om 06.30 uur kon ik er in. Ik slaakte een zucht van verlichting waarop Sanne moest lachen. Maar na een half uurtje voelde ik druk en om 07.00 uur mocht ik van Sanne gaan persen. In dat half uurtje was ik van 2 centimeter naar volledige onsluiting gegaan! De persweeën waren pijnlijker dan ooit. Ik had het gevoel dat mijn rug openbarste, maar het warme water verzachtte een hoop van de pijn. Na een uur te hebben geperst, hielden mijn persweeën op en Sanne maakte zich hier zorgen om. Ik moest uit het bad en op het bed gaan persen om te kijken of de baby er zo uit wilde. Toen dit niet hielp, is Sanne snel de baarkruk uit de auto gaan halen. Na het legen van mijn blaas met een slangetje, ben ik op de baarkruk gegaan. De persweeën kwamen nog wel om de 4 minuten, maar waren lang niet zo krachtig als ze waren. Sanne zei dat ik het nu toch echt op eigen kracht moest gaan doen, anders zouden we toch naar het ziekenhuis moeten. Zodra het woord ziekenhuis viel, kwam er een soort oerkracht naar boven. Uiteindelijk werd dinsdag 30 juli om 08.55 uur Sophie Mae geboren. Het bleek dat Sophie Mae een sterrenkijker was die ook nog haar handje naast haar hoofd had, waardoor ze moeilijk geboren kon worden. Ondanks dat ik met 39 weken ben bevallen was ze erg klein met een lengte van 47 centimeter en een gewicht van 2460 gram. Omdat Sophie Mae gelijk ook flesvoeding naast de borstvoeding kreeg is ze alleen de eerste dag 20 gram afgevallen. Vanaf dag 2 groeide ze vol op! We hoefden gelukkig niet naar het ziekenhuis, maar konden heerlijk thuis genieten van onze prachtige dochter.
CHANTAL
