De december stresspiek, herkenbaar?!

Kerstmis, de meest fantastische tijd van het jaar.
Gezellige lampjes, kerstmarkten, glühwein. (Bij voorkeur heel veel) schaatsen, blije koppies en gezellig met elkaar op de bank klassieke kerstfilms kijken.
Je hoort blij en vrolijk te zijn.

Maar eigenlijk is het ronduit kut

Heb je zin in een holly jolly glitterblog, scroll even door.
Iedere ochtend het gezeik waar de wederhelft van die ene handschoen is gebleven.
Kinderen die onderweg op hun fiets vier keer over het asfalt over de gebakken waaltjes heen schuiven in de bochten, zweet tussen je naad hoe je de kinderen op tijd op school krijgt en de auto tussendoor nog even volledig krabben (dit geldt alleen voor degene die geen Knight Rider zijn en waarbij Kit zichzelf niet ontdooit met een fucking app).

Sinterklaas is net het land uit

Die kinderen heb je met liefde uitgebroed een aantal jaren geleden, maar soms is alles even teveel. Je bent nog maar net bijgekomen van het hele sinterklaasfeest, waarbij je raam gezellig versierd moest, je voor íédereen cadeautjes hebt bedacht, besteld en ingepakt en ervoor hebt gezorgd dat het hele programma is afgedraaid. Naast je 24, 28, 32 of 40- urige werkweek.
Dan komt Kerst. De dag na Sinterklaas heeft de hele kutstraat de lampjes al buiten gehangen. Alle mannen hingen balancerend aan de dakgoten en de kerstbomen werden aangesleept. Ergens ligt er een druk om óók je shit op orde te krijgen. Bij mij wel.
Zo gezegd zo gedaan. Die dakgoot heb ik even laten zitten, maar daarvoor in de plaats negen kerststerren voor maar liefst 200 piek (euro’s natuurlijk, want we hebben maar 1 piek en die staat bovenop de boom die keurig op 7 december stond, dat terijzde). Oké we hebben de versiering én de boom gered. Op tijd, voordat de straat er iets van zou vinden, want blijkbaar vind ik dat een heel belangrijk ding.

Het gewone leven gaat óók nog door

Dan gaan we door. Er staat namelijk nog genoeg leuks op de planning. Ik neem je even mee in mijn leven.
Ik werk 40 uur per week. Als jeugdbeschermer, verantwoordelijk voor mijn eigen caseload. Dat betekent dat een weekje of twee weken vrij in de kerstvakantie betekent dat álles afgerond moet zijn en dat ik mijn boel op orde moet hebben, zodat er niks ontploft in mijn vakantie. Die 40 uur kunnen dus met gemak de helft meer worden aan uren. Noem het verantwoordelijkheidsgevoel. En schuldgevoel. Want een moeder die veel werkt, wil niet alleen haar tijd steken in andermans gezin, maar ook in haar eigen gezin. Dus begin ik met een marathon. De enige marathon die ik doe, want ik kan nog geen twee kilometer hardlopen. De marathon van ren-je-rot bestaat ook nog uit: kerstcadeaus. Verdomme, is die mijter net weg, doen we alsof die andere, die dikzak ook cadeaus komt brengen. Vooruit, we doen het, het hoort. Zin in!
Dan moeten we nog nadenken over kerstkaarten, want sommige mensen verdienen een kaartje en ook nog kerstdiners op de scholen van de kinderen, want bij elk kind wil je je steentje bijdragen.
Naast dit alles, loopt het gewone leven ook nog door met tandartsafspraken, kinderfysiotherapie, en afzwemmen op 24 december. Alle andere sport en wedstrijden gaan ook gewoon door. Van simpelweg bedenken wat we vanavond moeten gaan eten wordt mijn stresspiek nog hoger dan de kerstverlichting van de buren die het keurig tot de nok van het huis hebben hangen.

Er zijn attributen op school nodig

Wanneer de juf dan op maandag stuurt dat deze week foute kersttruien week is (verrassing: die wij dus niet in huis hebben!) en dat ze morgenochtend een leeg potje mee moeten nemen, twijfel ik of ik alle potjes met L-tryptofaan, CBD-olie, L- tryptofyne en twee flessen gin door elkaar moet mengen. Grapje, verantwoordelijk, dus dat zou ik nooit doen. Maar ik ga ervanuit dat er verwacht wordt dat het potje leeg én schoon is, en dat het ook nog etiketloos moet. “Nemen ze ook genoegen met een lege fles wijn? Een lange kaars is namelijk hipper dan een waxinelichtje”, vind ik.

Tegelijkertijd is iedereen in mijn naaste omgeving boos

Dit zou mogelijkerwijs aan mij en mijn overspannen gedrag kunnen liggen. Mijn buurvrouw heeft eerder een sticker willen maken voor op mijn bakfiets: “het ligt niet aan jou, het ligt aan mij”. Zodat ik iedereen kan negeren zonder dat mensen onzeker worden dat het aan hen ligt. Tip voor Linda: 15 januari ben ik jarig.
Ineens bedenk ik me dat het 19 december is en ik niets voor onze schoonmaakster heb als kerstcadeau. Stress. Deze week nog maar ergens fixen?

Terugkomend op mijn overspannen gedrag; dit heeft geleid tot een ruzie met mijn moeder

Zij denkt dat het aan haar ligt, omdat zij mijn gedrag niet accepteert, ik mag niet meer snauwen en ik moet normaal doen. Klinkt leuk, ik zou willen dat ik een leuk en makkelijk mens was. Sorry. Ik ben het niet. Mam, het ligt niet aan jou het ligt aan mij.
Ik weet niet wat ik relaxter vind: met kerst aanwezig zijn met het risico dat ik de hele Kerstmis verander in een graftakketyfus stemming (zoals ik twee jaar geleden al eens zonder succes heb gedaan) of thuisblijven in mijn eentje en in mijn bed janken bij Home Alone, omdat ik me schuldig voel richting mijn gezin, omdat deze labiele ma er niet bij kan zijn.

Als het 1 januari is ben ik blij

Dan hoop ik dat we de hele kerstcircus hebben afgetikt, alle kinderen op de juiste dagen bij hun kerstdiner zijn verschenen, we de hapjes klaar hebben gemaakt, ze op de juiste dagen hun potje Olvarit uitgewassen en wel mee naar school hebben gekregen en dat ik ondertussen niet zoveel vijanden heb gemaakt dat ik 2023 zal moeten beginnen zonder.  

Ik wens jullie allemaal warme en liefdevolle feestdagen toe en geniet vooral heel erg, heel veel en wees heel erg blij met elkaar.
Nu ga ik eerst even drie potjes Olvarit zelf zitten leegeten, omdat ik die morgen nodig heb. Tip: neem een fruithapje, dat trekken de volwassen smaakpapillen beter dan de bruine bonen.

LAURA

Insta: @lautjelotjenoudjejoepie