Claudia schrijft een reeks over haar zwangerschappen. Lees eerst deel 1:
De gynaecoloog zei: “Abortus kan nog steeds”
Een grote wens voor een tweede
Onze wens voor een tweede kindje was groot, erg groot. Ook omdat we Veerle een broertje of een zusje gunden. Na een tijdje zijn we toch maar weer het IUI traject ingestapt net als bij onze oudste dochter. Dit keer duurde het niet een maand maar wel ander half jaar. In principe is IUI een behandeling voor zes maanden. Maar wij wilden het eerste half jaar alleen maar spuiten en controles en de inseminatie zelf doen. Echter na een half jaar was er nog geen zwangerschap. Toen gingen we voor het half jaar (zes behandelingen) inclusief inseminatie dat in het lab bewerkt is. Ook na dit een half proberen geen resultaat.
Cystes
Maar dan zou je denken dan is de behandeling afgelopen en ga je naar IVF. Dit klopt, maar tijdens onze tweede ronde van zes maanden, heb ik ook drie keer een cyste gehad in mijn eierstok. En dan mag je niet doorgaan met de behandeling. De cyste kan ontstaan door het toedienen van de vele hormonen. Helaas is dit drie keer voor gekomen.
Enorm pijnlijke injectie
14 januari 2019. Ik weet het nog goed. Mijn vader was jarig en helaas was mijn menstruatie begonnen. Balen… Schouders eronder en weer gaan. Zo ging het na elke teleurstelling. Eén dag in rouw en in zak en as en de volgende dag weer ertegen aan. Zoveel dagen om te schakelen heb je ook niet. De eerste drie dagen moest ik namelijk weer starten. Na twee weken spuiten kregen we het bericht dat we vlak voor de eisprong zaten. Dus ik moest de “spring”-injectie injecteren. Enorm pijnlijk vond ik die. Alsof er een sigaret uitgedrukt werd op je buik.
De stroom viel uit
28 januari 2019. We moesten naar het ziekenhuis voor de inseminatie. Wij waren aan het wachten totdat we bericht kregen dat het lab klaar was. Meestal duurde het 1,5 uur, nu duurde het langer want de stroom was uitgevallen. Wij konden al lezen via internet (gelukkig deed dat het wel op onze telefoons) dat een derde van de provincie zonder stroom zat. Dus dat kon wel even duren. Gelukkig hebben ziekenhuizen mega grote aggregaten, maar het lab had natuurlijk geen prioriteit.
Weinig vertrouwen meer in deze poging
Uiteindelijk kwam de gynaecoloog bij ons dat het klaar was. De cijfers wisten we niet precies vanwege de stroomuitval; tijdens het berekenen viel het stroom uit. Ze hebben het beste er maar van gemaakt. Ik dacht dit gaat lekker. De één na laatste kans met IUI en dan heb je dit. Ik had er al geen vertrouwen meer in…
Ik werd ineens emotioneler
Op februari 2019 voelde ik mij raar. Anders dan anders. Ik had een crematie van een zorgvrager (mijn werk) en ik was zo emotioneel. Sowieso merkte ik dat ik erg emotioneel was, terwijl dat anders niet zo was. En ik had geen “haat-gedachten” naar andere zwangeren meer. Ik dacht ik ga testen. Het is nog drie dagen te vroeg, maar we zullen zien.
Zwanger!
Gelijk twee streepjes! Ik wist niet wat ik zag. Mijn man net zo. We hebben gelijk onze moeders gebeld. Die hielden de boot nog een klein beetje af. “Clau, even rustig. Het is nog te vroeg, misschien een valse test”. Oke slag om de arm dus. Maar de twee dagen erna heb ik ook getest en uiteindelijk had ik drie positieve testen. En ik wist het wel zeker. Ik was zwanger! WAUW!
Een kloppend hartje
Wij moesten tot zes weken zwangerschap wachten voor controle bij de gynaecoloog. Dan konden ze ook zien of het hartje klopte. Toen het moment daar was keken we mee. Inmiddels wist ik bijna precies wat er allemaal op de echo te zien was. En ik zag inderdaad een vruchtje met een kloppend hartje. De gynaecoloog feliciteerde ons, maar zei ze: “Het is nog wel pril”. Met acht weken zwangerschap belden we onze verloskundige praktijk uit de buurt. Ik mocht gelukkig al langskomen. Normaal is dit met 10 weken, maar omdat dit een langdurig traject was geweest en de weken erna best vol zaten was er een plekje. Toch een voordeel aan zo’n fertiliteitstraject.
Twee vruchtzakjes
Het echo apparaat kwam op mijn buik. Even zoeken en ja hoor gevonden. Maar ik zag niet één maar twee vruchtzakjes. En zij zag het ook. Eerst op zoek naar twee kloppende hartjes en die waren er. Wat waren wij verrast. Wat een cadeau. We werden weer terug gestuurd naar het ziekenhuis, vanwege eventuele medische complicaties. Het bleek uit eindelijke een twee-eiige tweeling te zijn. We hadden geen last gelukkig van het Tweeling Transfusie Syndroom en andere gekkigheden. We waren zo opgelucht.
Ik groeide snel
De weken verstreken en ik voelde mij goed. Ik was gewoon aan het werk. Prima te doen. Wel moest ik al snel andere kleding aan, niks paste meer. We waren al druk aan het kijken naar een tweelingwagen. We hadden één gevonden in Utrecht. Mam en ik maakten er maar een gezellig dagje uit van.
Twee jongens
Met 15 weken zwangerschap voelde ik mij nog steeds goed. Al vond ik wel dat ik erg snel groeide. Maar goed, een tweede zwangerschap en een tweeling. Dus dat zal vast normaal zijn. Ik wilde heel graag vroeg weten of het jongens, meisjes of beide was. Ik handwerk veel en ik wilde dekentjes haken die ik ook voor de oudste had gehaakt. Maar wel in de juiste kleur. Ik maakte een afspraak bij een echo bureau. Al snel kwamen de kindjes in beeld. Nummer één was een jongen. Even later kwam er nog een kindje in beeld; ook een jongen. Ik was even in de war. Ik had die week voor de echo een droom gehad. Een droom waarin alles roze was en overal vrouwentekentjes. Even schoot ik onzichtbaar in paniek, dit kwam toch wel onverwacht.
Nog twee beentjes
De echoscopiste ging verder kijken. Om leuke plaatjes te maken. Maar toen kwamen er ineens nog twee beentjes voorbij. We keken goed. Nee, die horen niet bij jongen één en ook niet bij jongen twee. We zoomden in. En ineens kwam daar een hoofdje tevoorschijn. Er zaten gewoon drie kindjes in mijn buik. Een drieling! Wat een immens cadeau. Het bleek een meisje te zijn. Wat waren we blij.
Lees HIER verder.
CLAUDIA
