Claudia schrijft een reeks over haar zwangerschappen. Dit is deel 1.
Snel zwanger met IUI
Na een kort IUI traject bleken we zwanger. Ik werkte toen nog nachtdiensten en ik was best misselijk. Uiteindelijk hadden we de 20 weken bereikt en we kregen DE echo. Ik was niet zenuwachtig. Ik dacht: “We krijgen een check en het geslacht te weten. Niks spannends aan”. De baby lag helaas niet goed, dus of we even wat wilden drinken om de hoek. Door de wandeling zou de baby vast anders gaan liggen. Zo gezegd zo gedaan. We wisten op dat moment dat het een meisje was. Ik had de naam al in een droom gekregen en als het inderdaad een meisje bleek te zijn, zou ze die naam krijgen. Veerle Elizabeth.
Verdenking van een afwijking
We gingen weer terug. Veerle lag er nu goed voor en de echo werd verder afgemaakt. Terwijl wij niets vermoedend meekeken, zei de verloskundige dat ze een verdenking zag van een schisis. Zeker wist ze het niet. Dit omdat Veerle met de navelstreng zat te spelen voor haar mondje.
Abortus?
Met 21 weken zwangerschap werden wij verwacht in het UMCG voor een preciezere echo. Deze gaf inderdaad aan dat ze een schisis had. Enkelzijdig, lip-kaak-gehemelte. Veerle was vrolijk, trappelde erop los. Toen de echo klaar was, kregen we uitleg wat ze zag en hoe verder. Ook kregen we een hele nare mededeling. “Abortus kan nog steeds, voor de 24 weken. Ik kan mij voorstellen dat dit een optie kan zijn.” Wij waren met stomheid geslagen! Een kindje dat zo vrolijk en levenslustig was in de buik van mama. Dat ga je toch zeker niet om het leven brengen? Wij hebben snel afscheid genomen van de echoscopiste.
Een rollercoaster
Toen begon de rollercoaster. Het schisisteam kwam bij ons op bezoek met boeken en informatie. Ik wilde borstvoeding geven. Ik had habermann flessen in huis gehaald, inclusief een kolf en een speciale borstvoedingsfles. Zodat Veerle wel aan de borst kon sabbelen en door het slangetje uit de speciale fles toch voeding kreeg. We hadden alles voorbereid. Alles!
“Het duurt nog wel even”
Op de dag van 40 weken gingen we nog op controle bij onze gynaecoloog. “Nou”, zei ze, “Het duurt nog wel eventjes. Ze heeft te nog naar haar zin hier binnenin.” Het was toen 19.00 uur. Diezelfde avond om 23.30 uur lag ik op bed en mijn vliezen waren geknapt. Veerle zou morgen bij ons liggen dachten we. Maar helaas… Na 24 uur in de weeën nog bijna geen resultaten. Ik kreeg een ruggenprik en een infuus.
De ruggenprik deed niets meer
De weeën werden heftiger. Ik merkte op een gegeven moment niet dat de ruggenprik nog wat deed. Hij werd daarom iets verplaatst. De pomp was leeg en het duurde voor mijn gevoel eeuwen voordat ze een nieuwe aansloten. En al helemaal voordat het gingen werken. Op een gegeven moment deed hij zijn werk. Dat was fijn! Totdat…. Alles verdoofd was, behalve mijn linker heup. Elke wee voelde alsof mijn heup geamputeerd werd.
31 uur weeën
10 cm, yes! Ik ging ervoor na 32 uur in de weeën gelegen te hebben. Na een uur persen, helaas. Veerle zat als een wokkeltje vast. Dat werd een keizersnede. Ook hier voelde ik met de verdoving niks meer, behalve de incisie voor de keizersnee. Ik gilde het uit: “STOP! Ik voel je snijden!”. Ik kreeg een bepaalde vloeistof geïnjecteerd en ik was weg. Ik hoorde alles alsof ik in een ballon zat, en zo zag de wereld er ook uit.
Verliefd!
Veerle werd bij mij neer gelegd. Ik kon niet praten en bewegen. Maar mijn gezicht vertelde alles hoorde ik later. Ze werd weer weggehaald. Ik zag haar als een blauw grijs monster. Niet omdat ik haar lelijk vond, nee absoluut niet. Het kwam door die nare vloeistof. Veerle werd eerst nagekeken en kwam weer bij mij. Ik was weer op de wereld en het eerste wat ik zei: “Oh wat is ze mooi!”. Ik was verliefd!
Het open gehemelte was gesloten
Eenmaal op de kraamsuite kreeg ze eerst een flesje met borstvoeding. Ik was voor de bevalling gigantisch voorbereid zoals ik al schreef. Zo had ik al een liter borstvoeding door massages in de vriezer liggen. Dit had ik vanaf week 35 al gedaan. Eerst elke dag 1 keer, een week later 2 keer daags en tot de 40e week 3 keer daags. De tweede voeding hebben we Veerle aangelegd. Ze begon te sabbelen, het was een start. De voeding daarna met behulp van een tepelhoedje en ze dronk wat ze nodig had. De kinderarts werd er meteen bij geroepen. Want als het gehemelte open zou zijn, dan kon dit niet. En inderdaad, haar gehemelte was op wonderbaarlijke wijze in mijn buik gesloten. Op de echo’s konden wij zelfs wij zien dat het open was.
Lipcorrectie
Veerle was bijna drie maanden oud en toen kreeg ze haar lipcorrectie. Ik raakte mijn prachtige meisje kwijt. Niet kwijt kwijt, maar de Veerle zoals ze was. Ik was eigenlijk verliefd op haar lipje. Op haar brede lach. Ze was gewoon al perfect zoals ze was. Maar ik wist ook dat de operatie voor haar beter was. Ze zou dan kunnen afhappen van een lepel, beter leren praten etc. Het moest gewoon, dat wist ik. Maar het was wel even een rouwproces.
Het gaat goed
Ondertussen is Veerle bijna zes jaar en wat doet ze het goed. Ze heeft nog een kleine twee jaar logopedie gehad omdat ze de F, V en G niet kon uitspreken. Hier maakte ze een S van. Na twee jaar kreeg ze haar praatdiploma en was het afgerond. Wij zijn mega trots op ons meisje!
Lees HIER verder over mijn volgende zwangerschap
CLAUDIA
