Lees eerst deel 1: Ik was zwanger van een tweeling: “Met 22 weken verloor ik bloed en slijm, wat kon dit betekenen?”
Ik kreeg flinke rugpijn
Op zaterdag 23 oktober ben ik naar huis gegaan. Ik had een blaasontsteking gevoel maar had ook zoveel onderzoeken gehad, dus dacht het zal wel daarvan zijn. In de avond kreeg ik rugpijn op en af. Ik probeerde het te timen maar het bleek onregelmatig. Ik belde een vriendin die verloskundige is en die zei: “Ga maar voor de zekerheid naar het ziekenhuis”. Daar aangekomen dachten ze niet perse aan weeën. Toch mocht ik blijven, voor mijn gevoel. De hele avond heb ik verschrikkelijke pijn gehad. Ik dacht echt wat is dit en hoe kan dit? Ik had enkel rugpijn en op een gegeven moment constant. De verpleegsters waren niet gerust meer en ik kreeg een matje onder me om te kijken of ik vruchtwater verloor.
Mijn vliezen braken
Op zaterdag 24 oktober om 03:00 uur wilde ik overeind gaan om te vragen of ik mocht douchen vanwege de pijn. Ik ging zitten en flats een hele plens water. Ze onderzochten het en ja hoor vruchtwater. Nog steeds kon het alle kanten op gaan. We keken op de echo naar twee vrolijke kindjes die nog goed bewogen en veel vruchtwater hadden. Niets vermoeiend zwommen ze rond. Niet wetende dat ze een uur later bijna op de wereld zouden staan. De verloskundige wilde niet inwendig voelen vanwege de kans op infectie. Maar ze zei: “Als het voelt of je moet poepen dan direct weer bellen”.
Ze komen eraan, werd mij gezegd
En ja hoor dat gebeurde! Ze zei: “Ik ga toch even voelen en inderdaad volledige ontsluiting.
Sorry, maar ze komen er aan”. Op dat moment voelde ik alleen alsof ik mijn lang verwachte zwangerschap verloor. Nog nooit had ik erbij stil gestaan wat voor perfecte kindjes eruit kwamen en ik me wel degelijk moeder zou voelen. Dat deze mannetjes zoveel impact zouden hebben op alles!
Ik heb mijn baby’s aangepakt
Binnen no time lag ik op de verloskamer en kon ik al beginnen. Baby 1 kwam super snel met hoofdje naar beneden. Baby 2 kwam in een volledige stuit en in de intacte vruchtzak. De verloskundige vroeg of ik ze wilde aanpakken. Ik twijfelde geen seconde. Ik heb ze beide aangepakt en bij me neergelegd. Beide hebben ze nog even geleefd, ongeveer drie kwartier. Ik heb ze op mijn borst gehad en we hebben lang met zijn viertjes geknuffeld.
Met spoed naar de OK
Ik voelde me ondertussen steeds beroerder worden. Het zouden vast de emoties zijn. Mijn vriend vroeg steeds: “Gaat het wel?”. Die zag mij hoe witter en witter worden. Opeens moest ik met spoed naar de OK voor het loshalen van de placenta. Deze kwam niet los, wat normaal is op deze termijn natuurlijk. Ik was 2,5 liter bloed verloren, dus de artsen moesten ingrijpen voor mijn leven. Heel heftig voor mijn vriend ook. Hij kon mij niet eens gedag zeggen en de wildste scenario’s gingen door zijn hoofd.
Ons leven compleet veranderd
De operatie ging goed en mijn vriend wachtte mij op. Versuft uit de OK zonder kindjes . Ze leefden niet meer, we waren ze kwijt. We keken naar buiten, het was een mooie herfstdag. De zon scheen. Iedereen zijn leven ging door en dat van ons was binnen één nacht compleet veranderd en zou nooit meer hetzelfde zijn…
Naar huis zonder onze jongens
We mochten die middag naar huis als mijn bloed stabiel werd. Naar huis vond ik een hele enge gedachte. Ik het ziekenhuis was ik nog veilig voor de wereld ofzo? Naar huis betekende echt definitief verder zonder onze jongens. Die middag kwam een fotograaf van stichting Still. Echt een hele lieve vrouw die prachtige foto’s heeft gemaakt. Ik ben dit en de verpleegkundige die ons hiermee heeft geholpen eeuwig dankbaar. Zo ontzettend waardevol. Tijdens de bevalling zijn er ook foto’s gemaakt. Ik kijk daar graag naar en krijg helemaal het warme gevoel van hun lichaampjes op de mijne terug.
Credit: pexels
Een roes
De weken daarna heb ik in een roes geleefd. De begrafenis, zoveel verdriet en nog steeds geloof ik soms niet dat het mij is overkomen. Het had zo anders moeten zijn. Twee kerngezonde jongetjes, maar mijn lichaam liet me in de steek. Er werd niks gevonden in de uitslagen en uit het placenta onderzoek. De kindjes hebben we niet laten onderzoeken omdat ze gezond waren en het lag niet aan hen.
Impact
De wereld is zo ontzettend oneerlijk! Zwanger worden was al een opgave. Toen dat was gelukt kon ik mijn geluk niet op. Ik heb altijd gezegd; zwanger worden geeft je geen garantie op een gezond en levend kindje. Maar bij iedereen lijkt het wel zo vanzelfsprekend. Daarbij sta je niet elke dag stil bij alles wat er kan gebeuren als alle echo’s en onderzoeken steeds goed zijn. De impact van deze kleine mannetjes is enorm. De dag dat ze geboren werden is alles veranderd. Ons leven heeft een totaal andere betekenis gekregen.
Zo mooi, zo lief, zo klein. Zo zullen jullie voor altijd in onze gedachten zijn.
Lees HIER het vervolg.
RUBY
