Onze regenboogdochter Lotte werd op 19 maart alweer één jaar. Van baby naar dreumes en wat gaat het snel! De tijd vliegt, terwijl in mijn hoofd de tijd nog vaak even stil blijft staan. Ik sta regelmatig bewust stil bij alle mijlpalen die Lotte het afgelopen jaar heeft meegemaakt; natuurlijk de geboorte zelf, maar ook haar eerste lachje, haar pogingen om te gaan rollen, haar eerste woordjes (waarvan ‘mama’ het eerste woordje was!), haar tijgeren in z’n achteruit en ook het aannemen van de kruiphouding. Het zal vast niet lang meer duren voordat ze echt gaat kruipen en ik steeds achter haar aan moet. Ook denk ik aan de ‘negatieve’ mijlpalen, zoals eindelijk het doorkomen van haar tandjes. Wat een ellende is dat, zeg! Toch ben ik blij dat ik dit kan en mag meemaken. Dat ik, naast onzichtbare moeder, óók een zichtbare mama mag zijn.
De mijlpalen van Lotte maken me trots, maar ook enorm verdrietig. Lana, mijn oudste overleden dochter, heeft geen enkele mijlpaal mogen meemaken; zelfs haar geboorte niet, door de gedwongen abortus. Romy, mijn jongst overleden dochter, heeft wél mijlpalen mogen meemaken, maar helaas niet zoals het hoorde. Ze werd geboren én heeft, in de twee dagen tijd dat ze leefde, een soort opleving gehad, waarbij ze voor even van de zuurstof af mocht, om te kijken of ze zelf goed genoeg kon ademen. Dit lukte maar voor korte duur, maar desondanks was het wèl een mijlpaal! Zo gek hoe je in zo’n heftige situatie alsnog trots kunt zijn op dat soort mijlpalen, terwijl het totaal niet te vergelijken is met de ‘normale’ mijlpalen.
Ik zie Romy nog zo liggen in de couveuse; een sonde, een zuurstofbrilletje en andere slangetjes op haar kleine lichaampje en een veel te grote luier om haar heen, dichtgeplakt met tape. Om de couveuse heen allemaal apparaten die irritant piepten, waardoor ik me continu zorgen maakte. Artsen en verpleegkundigen die intensief bezig waren met controles en ik, die daar helemaal machteloos stond. Romy was te kwetsbaar om ook maar iets zelf voor haar te mogen en kunnen doen. Ik mocht haar zelfs amper vasthouden, omdat haar gezondheid dan gelijk leek te veranderen. Ze kon het blijkbaar niet goed aan. Gelukkig mocht ik haar wel voorzichtig in de couveuse aanraken, waardoor ze mijn aanwezigheid zo toch nog een beetje kon voelen. Ik vond de couveuse erg dubbel; het kon het leven van Romy redden, maar tegelijkertijd vond ik het eng. Zo’n grote ‘bak’ waar Romy in lag, met al die slangetjes en apparaten. Het kostte me enorm veel kracht, zowel fysiek als mentaal, maar ik probeerde zoveel mogelijk bij Romy te zijn. Achteraf ben ik daar heel blij om, omdat Romy helaas maar kort heeft mogen leven. Zo kan ik mezelf niet verwijten dat ik er niet voor haar geweest zou zijn, want dat ben ik wel. Alleen niet op de manier zoals ik graag had gewild, zoals het hoorde. Het beeld van Romy doet me terugdenken aan de geboorte van Lotte. Het eerste dat ik vroeg zodra ze geboren was en op mijn buik werd gelegd, was de vraag of ze helemaal gezond was. Die angst zat zo enorm diep, maar gelukkig leek ze gezond en toen liet ik mijn tranen de vrije loop. Wel ben ik, vooral door het overlijden van Romy, een snel bezorgde moeder. Niet in de zin van dat ik bij elk schrammetje van Lotte naar de huisarts ga, maar wel dat ik Lotte veel observeer en als ik het niet vertrouw, ik alsnog gelijk aan de telefoon hang. Mijn vriend is heel nuchter, kijkt het altijd liever aan. Ook is dat 9 van de 10 keer het advies van de huisarts geweest. Tóch heb ik dan zoiets van: die 1 op de 10 keer, het zal maar gebeuren dat er dan alsnog iets heel ergs gebeurt met Lotte. Wat als ze dan alsnog dood kan gaan? Ik weet dat het in principe een behoorlijk overdreven gedachte van mij is, maar dat is wat angst (en negatieve ervaringen) met een mens doet. Dan lukt relativeren niet altijd goed meer. Gelukkig lukt het me, mede door therapie, ook steeds beter om wat losser te worden in dit soort dingen, maar angst blijft als een sluipmoordenaar aanwezig.
Lotte is alweer1. Alweer een jaar voorbij. Een jaar mèt Lotte, maar zonder Lana en Romy. Weer een jaar doorgeworsteld met het verdriet om mijn twee kindjes, die er helaas niet meer zijn, maar dankbaar dat ik nu voor Lotte mag zorgen. Dankbaar dat Lotte me leert te kijken naar positieve momenten en me door de dagen heen sleept met haar betoverende lach, waardoor tranen voor even opdrogen en naar de achtergrond verdwijnen, maar er wel gewoon mogen zijn wanneer ze komen. Een lach en een traan. Regen en zonneschijn maken een regenboog, wat zowel de aarde als de hemel kleurt. Voor altijd verbonden.
ANNEMIEK
