Marit schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hier deel 1:
Mijn endometriose moet tot rust komen
De arts draait er niet omheen, er is op dit moment maar één behandeling mogelijk. Mijn endometriose moet tot rust komen, dus ze willen me kunstmatig in de overgang spuiten. Overgang?! Mijn man en ik worden emotioneel. De arts ziet dit. Ze neemt de tijd en geeft meteen aan: “Dit is niet het einde van jullie kinderwens”. Het plan is dat we je zes maanden in de overgang helpen, dan krijgt je baarmoeder rust en dan kom je over vier à vijf maanden bij mij op de poli om een IVF traject te starten nadat we de medicatie stoppen voor de overgang. Wederom zijn we stil, alle recepten worden geregeld en we mogen weg. Op de valreep vraag ik nog: “Willen jullie alsjeblieft mijn eigen gynaecoloog hierover ook bellen? Ik vind het fijn als ze dit weet”.
Ik durf zelf niet te prikken
We halen de medicatie op en zitten in de auto op de terugweg. Mijn ouders, zus en ook mijn werk stel ik op de hoogte van alles (mijn werkgever was enorm betrokken de gehele dag, en ik vond dit zo fijn). Ik vraag mijn moeder of zij de prik wilt zetten de volgende dag, want bij mezelf durf ik dat niet. Ze heeft zelf ook deze prikken gehad in het verleden (mijn moeder heeft ook endometriose). “Dat is prima meis, morgen bellen we wel hoe laat”. Mijn man en ik bestellen eten en kopen veel comfort food (ja ik ben een stress eter) en drinken een wijntje aangezien ik nu toch niet zwanger ben. We praten veel over de toekomst. Ik denk alleen maar wat een fijne, liefdevolle en meelevende man heb ik toch.
De medicatie starten voelt niet goed
De volgende dag bel ik weer mijn moeder. Die geeft net als ik aan dat het niet goed voelt om te beginnen met de medicatie. Ik bel het ziekenhuis weer en wil een telefonisch consult met mijn eigen gynaecoloog. Omdat zowel ik als mijn moeder toch twijfels hebben bij de medicatie willen we een second opinion van mijn eigen gynaecoloog. Want als eenmaal de medicijnen zijn gegeven, kan je het niet ongedaan maken. Het medicament heeft Zoladex en blijft namelijk voor minimaal een maand lang na injectie in je lichaam. Ik bel het ziekenhuis op dinsdag op en eis eigenlijk een telefonisch consult met mijn eigen arts. De balie medewerkster snapt dit en gaat overleggen. Iets later belt ze me terug: “Morgen kan uw eigen arts u bellen, ze zal voor de middag bellen”. Oké fijn, tot die tijd doen we gewoon even niks.
Falen als vrouw zijnde
De volgende dag ben ik op het werk, want ondanks dat ik veel pijn heb wil ik graag wat afleiding. Noem me maar eigenwijs want eigenlijk was ik nog te pijnlijk en ben ik een uur voor einde dienst naar huis gestuurd door mijn collega’s. Ik vond het lastig om mijn collega’s te vertellen wat er aan de hand was, voor mijn eigen gevoel was het namelijk ‘falen’ als vrouw zijnde. Maar toch kon ik er goed over praten en stonden ze allemaal voor me klaar. En daarna weer een leuk en luchtig grapje om de dag verder goed te beginnen. Rond 11.00 uur werd ik gebeld door een anoniem nummer. Ik geef mijn pieper en werktelefoon af en loop een patiënten kamer in.
En dan word ik gebeld
“Goeiemorgen mevrouw met de gynaecoloog uit het EMC, hoe is het nu met je”? Ik antwoord even en geef aan dat ik nog wel veel pijn heb, maar dat ik vooral geschrokken ben. Zeker met het drastische besluit van de professor. Mijn gynaecoloog beaamt dit, ze is op zijn zachts gezegd not amused dat ze niet eerst met haar hebben overlegd. Ze heeft mijn casus met nog drie andere gynaecologen besproken en ze zijn alle drie unaniem eens dat je de diagnose chocoladecyste nog niet kan stellen. Aangezien ik twee weken daarvoor een eisprong had, kon het ook zo zijn dat ik een bloeding had van de eisprong. Die bloeding gaat dan in een soort blaasje zitten en die kan gaan lekken. Dat lekkende oude bloed prikkelt je buikvlies van binnen waardoor er veel pijn ontstaat. Zie het maar als een grote inwendige blauwe plek. “Maar Marit, we gaan absoluut niet starten met die Zoladex oké? Je hebt een goede kans om zonder hulp zwanger te worden en ik wil niet al je hormonen om gaan gooien”. Aldus mijn gynaecoloog. Huh, ik moest dit even laten bezinken…
Toch een kans om zelf zwanger te worden
We spreken af dat ik na twee weken op de poli moet komen. Als de cyste dan weg is, was het een ovulatie bloeding (je lichaam absorbeert het uit zichzelf). Als hij er dan nog zit, is het een chocoladecyste en dan zien we wel weer verder. Ik ben opgelucht, maar ook weer niet. Ik zat er vooral mee dat ik bijna een onomkeerbaar medicijn aan mezelf had toegediend?! Nu kregen we tenminste nog de kans om het zelf te proberen om zwanger te worden, en de afspraak was sowieso dat ik na zes maanden in het IVF traject zou komen. Toch een voordeel dat ik vaak koppig ben en een tweede mening wil.
Een lange twee weken
Die twee weken duurden lang voor mijn gevoel. De pijn werd minder maar de dag voor de poli afspraak was ik wel weer enorm zenuwachtig. Op de poli aangekomen waren we snel aan de beurt. Fijn om mijn eigen gynaecoloog te zien. De controle echo was goed, de lekkende cyste van de eisprong was veel kleiner geworden. Mijn linker eierstok was wat verdikt, mogelijk had ik een eisprong gehad die wel goed is gegaan. We hoefden nu niks te doen, behalve “Veel te oefenen”, zei mijn dokter met een dikke knipoog. “Ik denk dat ik jullie wel weer snel zie.”
Opgelucht en blij gingen we weg, niet wetende dat heel snel ook echt heel snel zou zijn. Die week erna had ik namelijk een positieve test in mijn hand! En stiekem had mijn gynaecoloog met de echo al bevruchting gezien.
Lees HIER het vervolg.
MARIT
