Twee jaar geleden, op 14 maart 2018, kondigden wij de zwangerschap van Jin aan die op 25 oktober verwacht werd. 14 Maart één jaar geleden stond onze wereld even stil en he-le-maal op zijn kop. Ik ga jullie nu vertellen waarom …
Zeven weekjes na de bevalling van Jin besloot ik weer het veld op te gaan, lekker de wei in, mijn kop leegmaken en bovenal plezier maken met mijn vriendinnen op de voetbalclub. Dit trainen hield ik precies twee weken vol. Jullie mama’s kennen dat gevoel vast wel, alsof er een steen uit je vagina loopt te bungelen, nou precies dat gevoel had ik dus.
Op naar de bekkenfysio. Daar hebben zij bekkeninstabiliteit vastgesteld. Na een aantal bezoekjes ging het weer de goede kant op dus trok ik mijn stoute (lees voetbal) schoenen weer aan. Die avond kwam ik thuis van trainen en zei tegen mijn man Robin: “My god, volgens mij komt dit nooit meer goed hoor vriend! Het lijkt wel alsof ik zwanger ben… Zo liep ik erbij deze avond.“ Waarop Robin gelijk antwoordde: “Wanneer ben jij eigenlijk voor het laatst ongesteld geweest?”. “Oh ja, weet ik veel! Ik heb er net een kind uitgepoept. Dat is nu nog zo onregelmatig. Dat hou ik allemaal niet bij.” Waarna ik de trap op strompelde en we even later samen zijn gaan slapen.
Twee dagen later, op 14 maart, zei er iets in mij toch een test te gaan halen. Zo gezegd zo gedaan. Ik rukte thuis de zwangerschapstest uit de verpakking en dacht: “Ik wil het nu weten ook! Ik ga dus écht niet wachten tot morgenvroeg”. Ik plaste gelijk over dat gekke ding heen. Twee streepjes! OMG! Ik maakte een foto en stuurde deze gelijk door naar Robin met de vraag: “Zie jij één of twee streepjes?” Waarop hij met zijn domme hoofd zei: “Ik zie er nul en als ik goed kijk zie ik er één”. Het enige wat ik daarop nog kon antwoorden was: “Robin, ik ben zwanger!” Waarop hij weer antwoordde: “Ga straks eerst maar eens een échte test halen” (want ja, deze was natuurlijk nep…). *zucht*. Ik was zwanger. “Ik ben vier maanden geleden bevallen en ik ben nu alweer zwanger. Mijn baby die ik nog maar amper ken, jankt alles bij elkaar en straks komt er gewoon nog zo’n jankert bij. Dit ga ik nooit overleven.”, waren mijn eerste gedachten.
Maar ook ik kan het fout hebben. Want kijk nu, deze mama rockt hem gewoon en is zo dankbaar dat zij opnieuw mama mocht worden van ons prachtige zoontje Raf. Deze kleine jongen wilde op de één of ander manier heel graag bij ons zijn en wij hebben hem vanaf moment één gelijk in onze harten gesloten.
Bedankt 14 maart, dat je zo speciaal bent geworden voor ons!
ROSANNE
