Na een vroege miskraam kon ons geluk niet op. Ik had een maand later weer een positieve test in handen! Zo snel al, dat hadden we zeker niet verwacht. Wat waren we blij! Ik had meteen veel meer kwaaltjes dan bij de vorige zwangerschap, maar met alles wat ik voelde was ik blij. Zo onzeker als ik de eerste keer was, zo zeker was ik deze keer. Dit ging helemaal goed komen. We besloten om onze familie deze keer wel meteen in te lichten. Na mijn miskraam vond ik het zo rot om achteraf te vertellen dat we een kindje hadden verwacht. Net of niemand het had mogen weten. Met zes weken zwangerschap vertelden we beide gezinnen dat er weer een wonder groeide in mijn buik. En oh, wat was ik al ontzettend misselijk, maar ach het hoorde erbij en het was zelfs een heel goed teken, toch? Maar na dagen achtereen spugen, verzwakt voelen en bijna niet meer te hoeven plassen, belde ik toch maar naar de huisarts. Deze vroeg mij urine te laten brengen, zodat hier naar gekeken kon worden. Haast meteen werd ik gebeld. Vier plusjes ketonen in mijn urine betekende dat ik finaal uitgedroogd was. Kon dit als je zwanger was? Ik had dit nog nooit om mij heen gehoord. Daar lag ik dan, 6.5 week zwanger op een eenpersoonskamer aan het infuus. Weg roze wolk. Ik vond het verschrikkelijk! Na een kleine week mocht ik naar huis, mits ik niet meer overgaf. Maar het spugen stopte niet, ik mocht dus niet naar huis. Huilend vroeg ik aan de arts of ik asjeblieft naar huis mocht. Met alle tips en de tabletjes die ik had gekregen, wist ik zeker dat ik mij in mijn eigen omgeving veel sneller beter zou voelen. Gelukkig! Het mocht. Naar huis!
Een paar weken ging het ‘goed’. Ik leefde weliswaar in bed, at alleen nog maar popcorn en rode chips en dronk cola en melk, maar toch. Ondanks dat ik alles deed wat ze me hadden geadviseerd, bleef ik wel ontzettend veel spugen. Mijn man en mijn moeder hielpen mij douchen en mijn haren kammen, want al mijn kracht was weg. Traplopen deed ik in drie delen en dit leek wel een heuse marathon. Voor de zekerheid werd toch mijn urine weer nagekeken. Weer helemaal uitgedroogd. Daar lag ik weer, nog maar 9.5 week zwanger en weer opgenomen. Na een kleine week aan het infuus mocht ik weer naar huis. Maar na een paar dagen was ik weer helemaal op en uitgedroogd. Weer werd ik opgenomen. Nu waren de verpleegkundigen ineens niet zo vriendelijk meer. Er werd een psycholoog ingeschakeld. Ik kreeg een lijst met wat ik verplicht moest eten en kreeg flesjes bijvoeding. Wanneer het eten niet zou lukken, zou ik sondevoeding krijgen. Vreselijk vond ik het. Mijn maag deed ontzettend zeer en ik had ook totaal geen zin meer in eten. De psycholoog kwam dagelijks langs. Ze haalde me op en dan moest ik mee naar haar kantoortje. Iedere keer weer een kruisverhoor, want dit moest toch ergens vandaan komen. In het begin antwoordde ik serieus op haar vragen, maar toen de vragen al gekker werden, was ik klaar met deze onzin. Inmiddels had ik allerlei trics gevonden waardoor mijn maag steeds rustiger werd en ik steeds langer mijn eten binnenhield. Toen ik bijna niet meer spuugde mocht ik gelukkig naar huis. Na bijna twee weken ziekenhuis was ik al ruim 12 weken zwanger. Thuis ging het beter en beter. Tuurlijk waren er soms mindere dagen waarop ik alleen maar spuugde en niks kon verdragen, maar telkens knapte ik weer op. Toen ik 16 weken zwanger was kreeg ik voor het eerst weer trek in warm eten. Al die maanden had ik helemaal geen warm eten meer gehad. Het bleef binnen. Wat was ik trots op mijzelf en mijn lichaam. Het voelde als een hele overwinning. De maanden daarna voelde ik mij steeds beter. Helaas kreeg ik nog wel twee keer een galsteenkoliek wat veroorzaakt werd door een sluimerend ontstoken galblaas vol galsteentjes. Toch voelde ik mij veel beter dan de eerste weken van de zwangerschap. Het enige moment dat ik nog spuugde was bij het opstaan. Dit ging door tot op de dag van de bevalling. Ik dacht dat ik mij echt goed voelde, tot mijn kind geboren was. Ik was zo gewend aan het weeiige gevoel dat ik dacht dat ik mij altijd al zo voelde. Maar toen wist ik pas weer wat goed voelen was! Ik was ingeleid, omdat ik al een aantal weken hoge bloeddruk had. Pas weken later las ik in mijn ontslagpapieren dat ik hyperemesis gravidarum had gehad tijdens de zwangerschap. Belangstellend zocht ik op wat hyperemesis gravidarum betekende. Ik kon mijn ogen niet geloven. De ‘ziekte’ wordt vaak gezien als iets wat tussen je oren zit. Ik begon sommige ‘opbeurende’ reacties te begrijpen zoals: ‘Gelukkig is het een gezonde ziekte’. En ik begreep nu dus ook waarom er een psycholoog ingeschakeld was. Wat gemeen was dit eigenlijk. Op het moment wanneer je wel een beetje steun kan gebruiken, er eigenlijk gedacht wordt dat het tussen je oren zit. Gelukkig weten wij wel beter. Wanneer je het niet meegemaakt hebt weet je eigenlijk ook totaal niet hoe het is. Voor de (toekomstige) moeders die hier middenin zitten, heel veel sterkte en weet dat het weer goed komt. En voor de mensen die er omheen staan, wees een beetje lief voor elkaar!
BERTHA
