Een tweede kindje is echt super spannend. Ik durf te zeggen: bijna net zo spannend als een eerste kindje. Want je gaat je ineens druk maken over een hele hoop andere dingen. Andere belangrijke dingen. Dingen waar je niet over hoefde na te denken bij een eerste kindje. Dit raasde er direct als allereerste door mijn hoofd: “Zou de bevalling voor de tweede keer makkelijker zijn?”. Ik vond de eerste keer bevallen namelijk ECHT pijn doen! Bij de tweede wist ik dus wat me te wachten stond en dat vond ik geen fijn vooruitzicht, haha. Ik klampte me stevig vast aan de gedachte en ijdele hoop dat de tweede keer makkelijker moest gaan, dat de weg was vrij gemaakt. Ja, toch? Helaas, was bij mij de tweede keer een nog grotere hel, want de kleine lag in dwarsligging, waardoor ik drie uur persweeën moest wegzuchten en me in verschillende posities moest worstelen (HOE DAN?!) in de hoop dat de kleine draaide…… uhm…nee, ze was toen al een dwarsligger. Dat werd dus uiteindelijk een ritje naar de OK. Een dwarsligger is ze overigens altijd gebleven. Zij was mijn inspiratie voor de etterbak-truien!
Maarja, daarna spookten er weer allerlei anderen gedachtes door mijn hoofd. “Zou Nikki (onze eerste kindje) jaloers worden? Zou ze aandacht en ouders kunnen delen?”. Misschien werd ze wel een echte etterbak. Zo’n kindje dat de baby niet op schoot hoeft en schreeuwt als zij geen ‘kraamcadeau’ krijgt. Een meisje dat verongelijkt roept dat de ouders meer van de baby houden dan van haar. Ja, leg dan maar eens uit dat dat niet waar is. Uiteindelijk was ze een voorbeeldige grote zus. Ze keek iedere keer verliefd naar haar zusje en we mochten haar niet in bad doen zonder Nikki als leidinggevende over ‘operatie bad’. Ze hield continu in de gaten of een speentje gewenst was en ze wilde iedere dag een fotoshoot met de baby en keek dan echt terug of er wel een ‘goede’ foto tussen zat. Hilarisch kind is het!
Ik vond de zwangerschap ook zwaarder van de tweede, want echt slapen lukt niet. Nee, overdag niet, want je moet voor een ander minimensje zorgen, maar ‘s nachts dus ook niet door alle ongemak. Pffffff, super zwaar!! En ik kon Nikki op een gegeven moment echt niet meer tillen… Ik had dus regelmatig de gedachte dat ik een waardeloze moeder was. Want wat wilde ze graag getild worden door mama. Maar wat ik ook dacht was: “Hoe doen ouders dit met drie kinderen of meer?”. Serieus. Niet. Te. Doen. Als je het zo bekijkt is een zwangerschap en bevalling de perfecte anticonceptie; in ieder geval voor mij wel. Hahaha.
Ik kon me niet voorstellen dat er straks weer een kindje zou zijn met eigen uiterlijke kenmerken en een ander karakter. Ik vroeg me regelmatig af of je wel precies evenveel van twee verschillende personen kunt houden. Dat leek me heel onwaarschijnlijk. En als dat dus niet het geval is, van wie hou je dan meer? Ik dacht: “Zou één van de twee kindjes mijn lievelingetje worden? Wat erg! Dat wil ik niet!”. Dat is niet eerlijk voor de kindjes. Je hoort toch wel eens dat ouders één oogappeltje hebben. Vreselijk leek mij dat. Hoe kan je dat ooit uitspreken, maar belangrijker nog: hoe kan je dat rechtvaardigen? Daar kon ik me echt druk om maken! Toen Lola er eenmaal was, was het inderdaad een heel ander kind. En toch waren er ook overeenkomsten tussen mijn kinderen. Zo mooi om te zien! Ik hield direct van Lola. En ja, net zoveel als van Nikki. Ze zijn allebei bijzonder op hun eigen manier en raken me met andere dingen, maar wel even diep.
XOXO
LAURA
Mijn naam is Carmen en ik schrijf blogs en film voor Babystraatje.nl. Wie weet ken je mij al, en zo niet neem even een kijkje op mijn Instagram of het Youtube kanaal van Babystraatje.nl om mij te leren kennen!
Een aantal weken geelden werd ik benaderd door Laura – founder van Kids & Kurken – met de vraag of ik interesse had om met haar een duo blog te schrijven. Gaaf! Als onderwerp hebben wij gekozen voor: Waar je allemaal over nadenkt als je zwanger bent van een tweede kindje’. En god, dat is nogal wat kan ik je vertellen. Lees je mee?
Toen ik zwanger bleek te zijn van Alessio sloeg de paniek toe. O.M.G dit kan ik niet! Veel gedachtes spookten door mijn hoofd. Shay is mijn alles, zij is de wereld voor me en mijn liefde voor haar is intenser dan voor wie dan ook. Zij is mijn meisje, mijn prinsesje en ik zou nooit zoveel kunnen houden van een ander kindje, als dat ik doe van haar. Toch? Want een ander kind is Shay niet, dat is een ander karakter, een ander uiterlijk, een ander innerlijk! Kan ik daar aan wennen, kan ik daar mee omgaan? Wilt Shay uberhaupt wel een broertje of zusje? Ze is nog zo jong, zal ze het begrijpen? Zal ze zich straks aan de kant geschoven voelen? Zal ze zich niet tegen me keren als ik straks met een baby op de bank zit die niet meer weg gaat, maar bij ons blijft?
Zulke dingen spookten de eerste weken door mijn hoofd. “Waar ben ik aan begonnen”, dacht ik. Ik kreeg een enorm schuldgevoel dat ik niet kon plaatsen, want er waren zoveel gedachtes! Op een gegeven moment dacht ik alleen nog maar: “Ik ga deze baby nooit zoveel liefde kunnen geven als dat ik Shay geef…”. Buiten dit om dacht ik aan dingen zoals: “Ik wil wel alle dingen doen die ik bij Shay ook heb gedaan”. Bellypaint, gipsbuik, invulboekjes bijhouden, zwangerschapsshoot en dergelijke, want het moest niet nú al gebeuren dat deze baby minder ‘belangrijk’ was als tweede kindje. Ik bedoel wat moet ik later zeggen? Ja, Shay was de eerste en dat was speciaal, bij jou kenden we het reilen en zeilen wel en hebben we dat niet gedaan? Noooo, druk op mijn schouders: Alles. Doen. Wat. We. Bij. Shay. Ook. Hebben. Gedaan.
Toen Alessio werd geboren, verdwenen de gedachtes als sneeuw voor de zon. Mijn liefde was daar, en het was daar nét zo intens als dat ik had voor Shay. Mijn band en mijn liefde voor Shay is precies zoals het was, en mijn hart heeft ruimte gemaakt voor Alessio <3. Het is niet te beschrijven, maar als je al een tweede kindje hebt, dán weet je wat ik bedoel. Je kunt iemand met zulke gedachtes bijna niet gerust stellen, diegene moet het zelf ervaren en dan pas vraag je je af waar je je in hemelsnaam al die tijd zo druk over gemaakt hebt. Al hoewel, dat druk maken gaat na de geboorte van een tweede gewoon door hoor, alleen dan in dingen zoals: Ritme? Waar en wat is ritme? Structuur? Had je dat? Waar is het nu dan? Help, kom ik ooit nog in een normaal ritme? Hoe maak ik alles weer zoals het was? Ik ging heel erg vergelijken, zo fout. Elk kind is anders, doet alles anders en ontwikkelt op eigen tempo! Trek ik niet 1 van de 2 teveel voor? Hoe verdeel ik mijn aandacht juist? Hanteer ik wel dezelfde regels en opvoeding als die ik had bij Shay? Een kleine greep uit gedachtes die mijn hoofd passeerden toen ik zwanger en net bevallen was van mijn tweede kindje. Inmiddels ben ik 25 weken zwanger van de derde en heb ik al deze gedachtes niet meer. Natuurlijk vraag ik me nog af hoe ik het straks ga plannen en of mijn ritmes nog een beetje gaan lopen, maar thats all. Herken je dit? Heb je dit ook gehad of ervaar je dit nu? Geloof me het loopt allemaal los, ook al heb je dat gevoel nu nog niet. Je zult écht je tijd uit moeten zitten en zélf ervaren!
Liefs,
CARMEN
