Alles en iedereen raakt steeds meer gewend aan ons aangepaste coronaleven. Het blijft een bizarre gewaarwording. We werken vanuit huis (waar mogelijk), we home-scholen, we onthouden ons van sociale contacten en we blijven zo veel mogelijk thuis of als je geluk hebt in de tuin. Maar wat als je te midden van deze tijd een positieve test in handen hebt? Of je zit in je eerste trimester van je zwangerschap? Hoe onzeker en spannend is dat? Of je bent nu hoogzwanger en moet bijna bevallen… Ik benijd de hoogzwangeren in mijn praktijk nu niet. Maar gelukkig merk ik dat er wel rust heerst bij de meeste bijna-mama’s en – papa’s.
Landelijk is er vanuit de KNOV een richtlijn ontwikkeld die alle verloskundigen in principe aanhouden. Daarbij is het met name in het begin van de zwangerschap zo, dat je minder fysieke controles hebt bij je verloskundige. Echo’s worden ook gezien als tussentijdse controles. Sinds begin dit jaar werk ik ook als echoscopiste. Een prachtig vak is het! Zo’n ontzettende fijne aanvulling op mijn werk als verloskundige. Graag wil ik je meenemen tijdens mijn spreekuur voor enkele echo’s in coronatijd. Alleen medische echo’s gaan in deze periode door. Er worden voorlopig geen pretecho’s zoals geslachtsbepalingen, 3D- en 4D-echo’s verricht. Daarbij mogen clienten helaas niemand meer meenemen naar de echo. Dit leidt soms tot hele vervelende situaties, helaas.
Als eerste staat Lily op mijn agenda vandaag. Ze komt voor een groeiecho. Twee weken geleden was ze hier ook al. Haar eerste kindje werd dysmatuur (te klein qua gewicht voor de zwangerschapsduur) geboren, daarom heeft ze een indicatie voor enkele groeiecho’s. Inmiddels is ze 34 weken zwanger. Gelukkig heeft haar partner alle vorige echo’s bijgewoond, dus Lily geeft aan dat hij het niet zo erg vindt dat hij er niet bij kan zijn. Als tegenprestatie mogen cliënten bij ons wel videobellen of opnames maken. En dat doet Lily, ze maakt een filmpje zodat haar man de echo later kan terug zien. Het kindje lijkt goed te groeien en ik verwacht dat deze baby een stuk groter gaat zijn als haar eerste.
Mijn tweede cliënt is Sophie. Ze is zwanger van haar derde. Enthousiast stapt ze binnen mijn kamer. Ze legt uit dat haar man met haar twee andere kinderen in de auto wachten en vraagt of ze mag facetimen. Natuurlijk! Ze is eigenlijk heel relaxed, want ze had drie weken geleden nog een vroege echo waarbij alles er goed uit zag. De termijnecho doen wij het liefst tussen 10+4 en 12+6 weken zwangerschap. Sophie zou nu ongeveer 11 weken zijn. Terwijl ik de gel op haar buik doe, start zij met facetimen. Een enthousiaste man hoor ik op de achtergrond, “Ja, zo kan ik het goed zien!” De kinderen zitten bij meneer op schoot en klinken ook blij: “Waar is de baby, mama?”. Terwijl ik over de buik scan, bekruipt mij een niet-pluis-gevoel. Het embryo is lastiger in beeld te brengen dan verwacht voor 11 weken en als ik beter inzoom, zie ik een embryootje conform de zwangerschapsduur van 10 weken, zonder hartactie. Ik vertel hen dit direct: “Het spijt me, ik heb slecht nieuws. Het kindje is gestopt met groeien. Het leeft helaas niet”. Daarna is het stil. Sophie is zichtbaar erg geschrokken. Haar partner vraagt via de telefoon: “Is het niet goed?” en ook hem leg ik uit wat ik zie. Ik hoor de kinderen opnieuw vragen: “Waar is de baby nou?” en papa moet ze vertellen dat het niet goed is, dat het kindje niet meer leeft. De oudste begint onbedaarlijk te huilen, waarop Sophie ook heel erg emotioneel wordt. Ze zegt troostende woorden via de telefoon en ik voel me opgelaten door deze ongemakkelijke ontstane situatie. Wat ontzettend onfortuinlijk dat haar partner haar nu niet kan knuffelen. Ik baal van Corona, want daardoor is deze vervelende situatie absurd geworden. Ze hangt de telefoon wat kortaf op. Ze heeft een moment voor haarzelf nodig lijk ik af te lezen. Na enkele minuten vraagt ze: “Weet je het echt zeker?” Ik weet het zeker. Ik bied haar aan nog een keer te kijken en dat wil ze graag. Dan ziet ze het zelf ook. Ik leg haar de vervolgstappen uit. Ik bel haar verloskundige zodat zij verder met Sophie kan doorspreken hoe het nu verder moet. Na een klein half uur verlaat Sophie verslagen mijn kamer. Dit had ze niet zien aankomen. Ze is erg verdrietig. Logisch. Gelukkig wacht haar man haar op in hun auto, direct voor de deur. Ze bedankt me nog. Ik zeg: “Ik hoopte dat ik je goed nieuws mocht geven vandaag.” En ze loopt de echopraktijk uit. Het blijft naar om slecht nieuws te moeten brengen, maar helemaal in een situatie als deze. Ik hoop dat we gauw weer cliënten samen mogen ontvangen met hun partner of geliefden. Ook al heb ik er een hard hoofd in en erken in zeker de voordelen van deze maatregel voor de volksgezondheid.
Lieve zwangeren en pas bevallen vrouwen van Nederland. Ik ben trots op jullie! Houdt vol en blijf gezond.
VERLOSKUNDIGE KARLIJN
