Ik ben Rose en ben vorige maand 27 geworden. Ik woon sinds vier jaar samen met mijn vriend in een klein dorpje in Brabant. Begin augustus 2018 kwamen we er achter dat ik zwanger was, hartstikke welkom! Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen over het weekje dat Aiden bij ons geweest is.
Op 1 maart mocht ik met verlof, heerlijk nog een paar weekjes en dan kon ik mijn kleine mannetje eindelijk ontmoeten. Op 22 maart voelde ik wat minder leven. Aiden was nooit zo heel druk in mijn buik, maar nu was hij wel heel stil. Ik was toen 37 weken zwanger. Voor de zekerheid belde ik de verloskundige. Zij was toevallig in de buurt en kwam even langs. Ze hoorde Aiden zijn hartje iets minder kloppen en stuurde mij voor de zekerheid langs het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Rond 13:00 uur ging ik die kant op, onderweg belde ik mijn vriend en mijn moeder op en vertelde dat ik voor de zekerheid even naar het ziekenhuis moest. Ik dacht dat het allemaal wel goed was, en dat ik gewoon weer naar huis mocht, dus ze hoefden niet te komen.
Iets voor half 2 was ik op de afdeling verloskunde voor het hartfilmpje. De verpleegkunde haalde er hulp bij, omdat ze Aidens hartslag niet goed kon vinden en horen. Ineens stonden er wel 10 mensen om mijn bed heen en riep de gynaecoloog dat ik een spoedkeizersnede kreeg. Een verpleegkundige belde mijn vriend dat hij met spoed deze kant op moest komen. Een ander persoon prikte het infuus. Weer een ander verpleegkundige kleedde mij uit. En iemand bracht een katheter in. Een verpleegkundige vroeg nog of ze met mijn telefoon foto’s mocht maken, zodat mijn vriend en ik dan foto’s hadden om terug te kijken. Mijn vriend zou er namelijk niet bij zijn. Het kindje moest nu gehaald worden. Ik kon alleen maar huilen. Ik was helemaal alleen in het ziekenhuis en ineens werd mijn baby met spoed gehaald. Eenmaal op de o.k. kreeg ik een ruggenprik en begonnen ze meteen met het halen van Aiden. Ik viel flauw van de pijn. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad. Toen ik weer wakker werd was Aiden al geboren het was 13:50 uur. Hij lag aan een aantal slangetjes en ze vertelden dat hij voor de zekerheid naar het Sophia in Rotterdam moest om gekoeld te worden, want hij had zuurstoftekort gehad. Ze hadden hem gereanimeerd om hem te helpen met zijn ademhaling en zijn hartslag beter op gang te krijgen.
Op de uitslaapkamer was eindelijk mijn vriend daar. Hij heeft alles gemist. We mochten naar Aiden toe. Hij was op de kinderafdeling voor meerdere onderzoeken. Daar mochten we bij blijven. Na een tijdje kwam de ambulance Aiden ophalen. Hij kreeg toen nog een ander slangetje in zijn neus voor het zuurstof. Dat hoefden wij niet te zien en daarom gingen wij naar een andere kamer. Toen Aiden klaar was om te gaan, kwamen ze hem nog even laten zien. We moesten hem die kant al op laten gaan terwijl aan het wachten waren op onze ambulance. Zo gek dat je baby ergens anders heen is! En wij maar wachten totdat we er achter aan mochten.
Een aantal uur later waren we in Rotterdam en was het lang wachten totdat we Aiden weer mochten zien. Toen we eindelijk geroepen werden herkenden we hem bijna niet meer. Hij was helemaal opgezwollen door het vocht en lag aan super veel toeters, bellen en zijn koelpak. Er werd ons weinig verteld over Aiden zijn toestand. De artsen keken ons alleen heel bezorgd aan en zeiden verder vrij weinig tegen ons. De volgende ochtend werden we wakker, we hadden zo goed geslapen dat de verpleegkundige ons ’s nachts maar niet gestoord heeft om mijn temperatuur te meten. Ze zei dat ze wel dacht dat ik zelf naar de wc zou kunnen, toen mocht gelukkig de katheter eruit. Zo kon ik in de rolstoel naar Aiden toe. Mijn vriend was er alvast naar toe gegaan. Ineens kwam de verpleegster binnen gelopen bij mij. Ik moest met spoed naar Aiden toe, want het ging niet goed. Direct ging ik in de rolstoel die kant op. Aan het einde van de lange gang zag ik mijn vriend in tranen staan naast de zaalarts. Er werd ons verteld dat Aiden zijn laatste medicijn gehad heeft en dat het afwachten was of het medicijn aansloeg. De arts was niet heel goed te verstaan en zocht steeds naar woorden om het te vertellen. De arts kwam uit het buitenland en sprak nog een beetje gebrekkig Nederlands. Het waren spannende uren, maar het medicijn sloeg gelukkig aan! Zijn bloeddruk was weer goed. Steeds gingen er wat meer medicijnen af en dachten we dat het steeds beter ging met hem. Alleen bleef zijn zuurgraad veel te hoog. De artsen wisten niet hoe dat kon. Normaal ging de zuurgraad na de bevalling meteen naar beneden, maat bij Aiden steeg het alleen maar. ‘s Avonds werd Aiden weer naar zijn normale temperatuur gebracht. Dat was spannend. Zou het allemaal goed gaan en zou hij geen epilepsie ontwikkelen? Het koelsysteem viel af en toe uit, al vanaf het begin af aan. Steeds als deze uitviel moesten de verpleegsters hem weer aan komen zetten en hoorde je weer die vervelende piep. Die piepgeluiden zal ik nooit meer vergeten.
De volgende ochtend zagen we hem eindelijk weer zonder het koelpak en mocht ik hem voor het eerst vasthouden. Wat een emotioneel moment. Na al die dagen eindelijk je baby vasthouden. De tranen rolden over mijn wangen. De verpleegsters kwamen regelmatig langs om weer bloedonderzoeken te doen bij hem. ‘s Middags kreeg hij een MRI-scan. Eindelijk waren er artsen die ons meer zonder vertellen over Aiden zijn heftige toestand. De kinderarts en zaalarts namen de tijd om ons dingen te vertellen. We gingen een stukje mee die kant op. We mochten niet helemaal mee naar MRI. Het wachten deden we maar op onze kamer. Na een tijdje gingen we naar de afdeling waar Aiden lag. Ze kwamen hem net weer in zijn bedje leggen. Later die middag kregen wij de uitslag, deze was niet goed. Zijn hersenen waren zwaar beschadigd. De artsen zeiden ook dat ze de volgende dag gingen overleggen hoe Aiden zijn leven zou worden en of het wel leefbaar zou zijn voor hem. De rest van de dag heeft Aiden heerlijk bij ons op schoot gelegen en kwamen zijn opa’s, oma’s en ooms en tantes bij hem kijken.
De volgende dag werden we helaas weer geroepen. Slecht nieuws. Er werd ons verteld dat Aiden geen goed leven zou krijgen en dat het beter was als we Aiden lieten gaan. Gelukkig namen ze alle tijd voor ons om alles te bespreken en uit te leggen hoe het traject de volgende dag dan zou gaan verlopen. We zouden naar een aparte kamer gaan en daar konden we bij hem zijn. Wij mochten dan een seintje geven al de beademing eraf mocht. Jeetje dat je zulke beslissingen moest nemen was zo ongelofelijk heftig! Sowieso je kindje laten gaan is het ergste wat er is. Ze vertelden ook dat er vanavond en morgen een fotograaf bij kon zijn. In eerste instantie vond ik het helemaal niks dat er foto’s werden gemaakt. Ze hebben ons toch over gehaald, en nu ben ik zo ontzettend blij dat we dat gedaan hebben Diezelfde dag kwam alle familie afscheid nemen van mijn mooie mannetje. ‘s Avonds kwam stichting Make a memory langs om prachtige foto’s te maken van Aiden. Zo mooi dat mensen dat doen!
28 maart
De laatste dag dat Aiden bij ons is. ‘s Morgens lag hij nog even lekker bij ons beiden op schoot. Rond 12 uur gingen we naar dat aparte kamertje, waar Aiden van het zuurstof werd gehaald. Ook was er een hele lieve mevrouw van Stichting Stil er bij om mooie foto’s te maken van ons drieën. De artsen zeiden dat het een paar minuten, maar ook een paar uur kon duren voordat Aiden zijn hartje zou stoppen met kloppen. Wij hoopten voor Aiden dat het kort zou duren en dat hij dan rust kreeg van al dat harde vechten. Daar gingen we. De beademing werd gestopt. Wat was Aiden mooi zonder alle slangetjes! Dezelfde artsen van de afgelopen dagen waren er, daar was ik blij mee. Ze kwamen om het half uur even kijken hoe het ging en kijken of Aiden geen pijn had. Hij heeft nog drie uur door liggen ademen, de harde vechter! Toen kwam zijn laatste ademhaling. Ik wist niet dat dat zo heftig was! Toen we dachten dat hij is er niet was, ging de arts ging luisteren naar zijn hartje en hij klopte nog. Een uur later was hij echt niet meer bij ons. Daarna hebben we Aiden samen in bad gedaan en mooi aangekleed. Zo heftig, maar zo mooi dat we dat hebben kunnen doen voor hem. Toen Aiden mooi aangekleed was, hebben we nog hele mooie foto’s gemaakt van ons drietjes. De verpleegkundige heeft ons goed geholpen met alles die dag. Wat een lieve vrouw was dat! Toen kwam het afscheid. Aiden moest nog een nachtje daar gebleven voor een onderzoek. Wat hebben wij de laatste dagen fijne en goede artsen om ons heen gehad! Mijn vriend heeft Aiden de volgende dag opgehaald met een mevrouw die Aiden naar het rouwcentrum bracht. Ik vond het te heftig om hem thuis te hebben. We hebben een kleine maar mooie uitvaart gehad. Inmiddels heeft hij ook een mooi gedenkteken op zijn grafje.
We zijn nu bijna een jaar verder en nog steeds weten we niet wat Aiden gehad heeft. De artsen denken dat het iets genetisch is, maar de wetenschap is nog niet ver genoeg om het te kunnen ontdekken. We mogen als we willen over een paar jaar weer bellen om te kijken of ze dan iets nieuws hebben om het verder te onderzoeken.
ROSE
