Stel je jezelf even voor
Ik ben 34 jaar en geboren en getogen in Utrecht, zoals dat altijd zo mooi gezegd word. Ik ben vader van twee kinderen, een jongen van 7 jaar en een meisje van 3 jaar, en getrouwd sinds 2011. Ik werk als operations manager bij een logistiek dienstverlener en ben operationeel en financieel verantwoordelijk voor de activiteiten op een complex van 45.000 m2. Mijn team bestaat uit zo’n 50 medewerkers. Mijn hobby is altijd sporten geweest en met name voetballen. Met werk, voetbal (toch ook zo’n 12 uur in de week) en een NCOI avondopleiding ( 3 uur les per week en 6 uur ‘huiswerk’ per week) was ik altijd met veel dingen bezig waarbij ik niet 100% aandacht voor mijn gezin had. Toen mijn zoon 1 jaar oud was, en ik 27 jaar, stopte ik met voetballen omdat ik vond dat ik teveel tijd ‘weg’ was. Sinds die tijd doe ik sporten waarbij ik zelf de aanvangstijd en de duur kan bepalen. Denk aan fitness, hardlopen, zwemmen en fietsen. Toch ben sinds dit jaar ook begonnen met zaalvoetballen. Zaalvoetbal is slechts één wedstrijd in de week, zonder training waardoor de tijdsbesteding zich beperkt tot 50 minuten.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je papa werd?
Na onze huwelijksreis voelde mijn vrouw zich beroerd en ‘anders’. Wij dachten eerst aan misselijkheid of dergelijks. Mijn beste vriend en ik hadden bij mij thuis verzameld om na werk iets te gaan doen. Ik woonde destijds nog vlakbij het centrum van Utrecht. Mijn vrouw had voor de zekerheid een zwangerschapstest gedaan en deelde de uitslag met ons. Dit was een tranenmoment, want ik kon het haast niet geloven. Zwanger! Wat een wonder is zoiets toch! Voor de zekerheid zijn mijn beste vriend en ik alsnog de stad in gegaan en heb ik twee zwangerschapstesten gekocht die later de zwangerschap bevestigden.
Hoe ervaarde jij de zwangerschap van jouw vrouw?
In het begin had ik geen idee wat ons te gebeuren stond, maar ik bracht mijn vrouw ineens overal naar toe en liet haar niet meer zelf met bus of fiets reizen. We hadden destijds maar één auto en daar deden we alles mee. De buik werd steeds dikker en dikker. Mijn vrouw is klein en was destijds even lang als breed. Ze bleef nog een poos doorwerken. Elk moment bij de verloskundige ging ik mee en vond het telkens leuk en spannend om het hartje van mijn zoon te horen kloppen.
Kan je over de bevalling vertellen? Huilde je?
Na 42 weken gingen we op zondag naar het ziekenhuis en zouden de weeën opgewekt gaan worden. Op de natuurlijke manier zat er nog geen schot in. Na de gehele dag wee opwekkers was de ontsluiting om 21:00 uur ‘s avonds slechts 1 centimeter. Een trainee versprak zich toen nog in bijzijn van mijn kleine vrouw en vertelde dat het een hele grote baby betrof. O jee! Mijn vrouw maakte zich toen al zorgen over een natuurlijke bevalling en de moeite die zij daarbij zou moeten doen. Met de ontsluiting schoot het niet op. Drie uur later, bij een volgende controle was er iets meer ontsluiting en had onze zoon in het vruchtwater gepoept. Paniek! We moesten het kindje gaan halen.
Ineens ging alles heel snel en voor we het wisten ging het bed van mijn vrouw naar de OK voor een spoedkeizersnede en ik in een dokterskostuum in de achtervolging. De artsen waren zeer bekwaam en haalde het kindje goed ter wereld. In eerste instantie hoorde wij daarbij geen geluid of huilen en dat baarde mij zorgen. Mijn zoon werd door de zuster snel naar een tafeltje in de OK getild en kreeg ‘extra lucht’. Hierdoor kreeg hij na enige tijd kleur en begon het huilen. Gelukkig maar, want ik maakte me erg zorgen toen ik niks hoorde en door de paniek die duidelijk zichtbaar was onder het personeel. Mijn zoon en ik werden vervolgens naar de kwaamsuite gebracht en mijn vrouw bleef achter om ‘gerepareerd’ te worden. Na enige tijd sloot zij weer aan en vanaf dat moment zijn wij nog een aantal dagen in het ziekenhuis gebleven. De geboorte was uiteindelijk op maandagochtend en we mochten op donderdag naar huis. Alles nieuw! En op maandag zou ik een nieuwe baan beginnen.
Hoe zijn jullie op de namen gekomen van de kinderen?
De naam is door mij gekozen en bij onze zoon waren we daar eigenlijk vrij snel uit. Bij de geboorte van onze tweede was dit later een stuk lastiger. Ik ben getrouwd met een Turkse (Islamitische) vrouw en de namen die zij toekennen aan de kinderen hebben een diepere betekenis dan gewoon ‘Jan’ of ‘Piet’ (overigens niets mis mee, maar wel anders natuurlijk). Wij kozen een verwijzing naar de eerste man op aarde, in Nederland bekend van Adam en Eva. Onze dochter werd later vernoemd naar de eerste letter van het Islamitische alfabet.
Wat vind je het mooiste aan het vaderschap en wat het zwaarste?
Het mooiste aan het vaderschap vind ik de manier waarop de kinderen naar mij kijken voor hulp en steun. Het zwaarste vind ik dat je minder momenten voor jezelf hebt. Je bent altijd vader en niet alleen wanneer je dat zelf wil zijn. Je hebt pas pauze als de kids slapen. Sommige dagen kijk je daar (en ik voel me schuldig als ik het zeg) naar uit! Als ze vervolgens slapen, vind ik het te rustig.
Wat wil je jouw kinderen meegeven? Wat vind jij belangrijk?
Ik wil mijn kinderen meegeven nooit ergens bang voor te zijn en als ze dat wel zijn in ieder geval niet voor angst weg te lopen. De mooiste dingen in het leven, liggen aan de andere kant van iets moeilijks. Als iets makkelijk te verkrijgen is, voelt het ook minder als beloning. Werk hard en ga all-in, dan kun je alles!
Wat heb je voor tips aan andere vaders-to-be?
Zet jouw gezin op één! Blijf weg van alle dingen die er niet toe doen. Waar je niks voor krijgt. Je kunt je tijd maar één keer besteden en hoe jammer is het als je waardevolle momenten met jouw kids of partner mist omdat je liever:
-
Gaat zuipen en feesten
-
Onnodig veel werkt
-
Constant met jouw smartphone bezig bent
RORY (op zijn Instagram koekeloeren!? Klik hier!)
