Bevallingsverhaal: Help, de vrouw van mijn ex liep mijn bevalsuite binnen, zij was de dienstdoende gynaecoloog (deel 1)

Ik was precies 39 weken zwanger. En werd midden in de nacht wakker van een steek in mijn buik. Mijn verloskundige, Nina, zat aan het einde van de straat met haar praktijk. Ik wilde graag een thuisbevalling. Met 38 weken begon het al te rommelen, voorweeën, en we hadden afgesproken dat ik zou bellen als het overging naar echte weeën of als ik vruchtwater verloor. Weer een steek. Volgens mij was de bevalling begonnen. “Vandaag ontmoet ik ons kindje”, dacht ik. Maar ik ontmoette nóg iemand, die ik liever niet in mijn leven wilde, en al helemaal niet aan mijn bevalbed…

Ik besloot de verloskundige te bellen

Weer een steek. Ik maakte mijn man Ewout wakker. “De bevalling is begonnen”, jubelde ik. Ewout grijnsde en sprong direct uit bed. De weeën kon ik nog goed aan, en ze kwamen nog niet echt snel achter elkaar. Samen liepen we naar beneden om te ontbijten. Wel een vroeg ontbijt, 5.00 uur. Ik kookte eitjes. Dat ging nog prima. Aan de ontbijttafel merkte ik dat de weeën pijnlijker werden, maar er zat nog steeds veel tijd tussen. “Gaat het?”, vroeg Ewout, toen hij mijn verbeten gezicht zag. “Ja, maar de weeën doen nu wel wat pijn”, antwoordde ik. Ik besloot de verloskundige te bellen. “Hoi Nina, de weeën zijn begonnen hoor. Ze zijn al pijnlijk, maar ik denk dat er zeker 20 minuten tussen zit.” Mijn verloskundige zei dat ze over twee uur bij mij langs zou komen. “Dat is prima”, besloot ik.

4 centimeter ontsluiting

Anderhalf uur later merkte ik dat ik de weeën weg moest puffen. Ik had er moeite mee. Wat een pijn! De weeën kwamen ook korter op elkaar. Er zat tussen elke wee 10 minuten. Het ging rap. Tegen de tijd dat de deurbel ging, had ik elke 5 minuten een wee. Ewout ging naar de deur en liet Nina binnen. “Zo, vandaag is de dag!”, zei ze. Ze keek me indringend aan. De pijn werd nu echt vervelend. “Zal ik je ontsluiting controleren?”, vroeg Nina. Dat wilde ik wel. Ik hoopte op 2 a 3 centimeter. Iedere uur 1 centimeter is de vuistregel toch? Ik nam plaats op de bank. Ewout schoof de gordijnen dicht. Nina voelde. “Netjes, je zit al op 4 centimeter!”. Opluchting. De bevalling vorderde dus goed. Ik merkte dat ik de pijn niet goed meer kon opvangen. Het werd snel intenser. Daar schrok ik van. Alsof ze het aanvoelde vroeg Nina: “Wil je nog steeds thuis bevallen?”. Op dat moment brak mijn water. Een grote golf water spatte uiteen op de bank. Er volgde een intens pijnlijke wee. En drie minuten later weer.

“Ik wil pijnstilling”, zei ik

Nina keek me aan. “Weet je het zeker?”, vroeg ze. De pijn viel me ontzettend tegen. Ik wist niet hoe ik dit vol kon houden. En ik zal nog maar op 4 centimeter. Ik had nog 6 te gaan. Ik keek naar Ewout. Hij schudde zijn hoofd. Ik twijfelde, maar maakte de beslissing. “Ja, met welke auto gaan we?”, vroeg ik. Nina zei dat we met onze auto konden gaan en dan reed zij achter ons aan. “Eerst moet ik het ziekenhuis bellen en vragen of er wel plek is”, sprak ze. Nina pakte haar telefoon en liep naar de gang. Enkele minuten later kwam ze terug bij ons met de mededeling dat we welkom waren. Ewout pakte onze tassen (die al klaar stonden) en ondersteunde me bij de deur en het trappetje naar buiten. Ik stond even stil. Pufte een minuut. En stapte daarna de auto in. “Is deze intense pijn wel normaal?”, vroeg ik me nog af.

Mijn adem stokte bij het zien van de gynaecoloog

Binnen 20 minuten stonden we in het ziekenhuis op verloskunde. Ik gilde het uit van de pijn. De verpleegkundige gaf ons direct een kamer. Nina nam afscheid van mij en Ewoud en reed weer terug naar huis, want de dienstdoende gynaecoloog zou het overnemen. Dat vond ik erg jammer. “Heb ik wel de juiste keuze gemaakt?”, vroeg ik me af. Er volgde een wee die me de adem benam en bevestigde dat ik echt een ruggenprik wilde. Ik vroeg aan de verpleegkundige of eerst mijn ontsluiting gecheckt kon worden. “Ik haal de gynaecoloog erbij”, zei ze. Niet veel later stapte er een lang blonde vrouw binnen, met een bril, die ik herkende. Mijn adem stokte. En dat was niet van de wee. “Oh wauw”, de gynaecoloog keek zichtbaar aangeslagen naar mij. Ewout keek op zijn beurt ook naar mij. De verpleegkundige vroeg zich duidelijk af wat hier speelde. Mijn gezicht liep rood aan. “Ook dat nog. Hoe is het mogelijk!”, dacht ik. “Wij kennen elkaar al”, glimlachte de gynaecoloog zuur. Ze gaf Ewout een hand. “Lieke”, zei ze. Bij het horen van haar achternaam, werden de ogen van Ewout groot. Ik wilde niet dat zij mijn ontsluiting controleerde. Ik wilde haar niet bij mijn vagina hebben… Wat nu?

LEES HIER HET VERVOLG