Naleya was met 25 weken geboren en bleek een hersenbloeding te hebben gehad: “Onze wereld stortte in”

Danique schrijft een reeks over de vroeggeboorte van haar dochter.

Lees eerst deel 1: Met 25 weken zwangerschap had ik volledig gebroken vliezen: “Hoe lang zou ons meisje nog blijven zitten?”

Ik had ineens weer zoveel bloed

Op maandag 4 januari had ik heel de dag een rotgevoel. Er kwam anesthesist met mij praten en ik weet nog dat ik dacht: “Ik wil helemaal niet praten over een spoedkeizersnede”. Ik had nog steeds geen weeën gehad. Inmiddels was ik 25.5 weken zwanger. ‘s Avonds kreeg ik bezoek van mijn man en een vriendin. Ik liep naar de wc en zag weer zoveel bloed. Ik drukte op de alarmbel. Ik wist het zeker: “De bevalling is begonnen”.

Ons meisje moest gehaald worden met een spoedkeizersnede

Ze legden me gelijk aan de CTG en een arts onderzocht me. Ze zagen toen achter mijn baarmoeder een hematoom. Ze zeiden dat ze nog wilden afwachten. Als de hartslag van ons kindje zou dalen, dan werd ze meteen gehaald. Ze waren nog niet lang weg of ineens stond de kamer vol met artsen. “We gaan haar halen nu. Haar hartslag zakt enorm”. Ze had nu meer kans buiten mijn buik dan erin. Op naar de OK. Omdat alles zo snel moest, legde de anesthesist uit dat hij het ging proberen met een ruggenprik, zodat ik bij kennis bleef. Maar als het niet snel genoeg werkte, moest ik onder volledige narcose. De ruggenprik lukte.

Ze ademde niet zelf

Daar was ze onze kleine lieve Naleya met 790 gram. Ze werd meteen meegenomen naar een andere ruimte. Ze maakte geen geluid. Ze ademde niet zelf en is aan de beademing gelegd. Gelukkig mocht mijn man gelijk mee naar de NICU waar ze in haar couveuse lag. Ik heb haar heel eventjes gezien op de OK. Ik huilde hard. Mijn lichaam had zo gefaald. Ze was zo klein en dapper. Ik weet nog dat een verpleegster zei dat ze heel hard aan het vechten was.

Heftige dagen volgden

De dagen erna waren ontzettend heftig. We voerden gesprekken met neonatologen. Ze legden uit wat voor complicaties er kunnen voorkomen bij extreme prematuren, zoals hersenbloedingen en infecties. Ik begon meteen met kolven. Elke druppel was zó kostbaar. Iedereen zei dat dat het enige was wat ik echt voor haar kon doen.

Ik lag in het geboortecentrum, zonder baby

We leerden wat alle piepjes en getallen op de monitors betekenden. Onze dochter zat aan zoveel snoertjes vast. Het was zo’n gedoe om naar haar toe te gaan in het ziekenhuisbed, dat ik vastbesloten was zo snel mogelijk uit dat bed te komen en in de rolstoel te gaan. Na een paar dagen mocht ik van de afdeling, naar het geboortecentrum voor een paar dagen. Wat was dat confronterend. Ik lag daar alleen zonder baby, met zoveel zorgen. En om mij heen zag ik allemaal moeders met grote gezonde baby’s. Dat deed heel veel pijn.

Ze deed voor het eerst haar oogjes open

Na daar een paar dagen, verhuisden we naar het Ronald McDonald Huis. Hier zouden we voorlopig wel even blijven. Toen Naleya drie dagen was, mocht ik voor het eerst buidelen. We hadden niet verwacht dat het al zo snel mocht. Het was spannend, maar ook fijn. Ze was zo klein. Toen ze bij mij lag en papa’s stem hoorde, deed ze voor het eerst haar oogjes open. Dat was een bijzonder moment. Na een paar dagen kwam de arts met ons praten. Ik zag aan zijn mimiek dat dit geen goed bericht zou worden. De echo liet zien dat ze aan beide kanten van haar hoofdje een hersensbloeding had gehad. Onze wereld stortte in! Ze hielden het in de gaten, meer konden ze niet doen. Wat een rollercoaster…

Een stapje terug

Na een paar dagen probeerden de artsen haar van de trilbeademing af te halen en sprietjes te geven. Dan moest ze zelf een beetje mee ademen en dat kostte veel meer energie. De eerste dagen hield ze het vol, tot 1,5 week. De artsen zeiden dat ze op was en beter weer aan de trilbeademing kon. Dat was even een stapje terug. De arts zei dat het in deze gevallen vaak vijf stappen achteruit was en één vooruit. Hij had gelijk.

Uit de hielprik kwam een slechte uitslag

Na een week mocht ze weer sprietjes. Wat waren we trots op haar. Elke dag, elke mijlpaal werd gevierd. Na 20 dagen woog ze 1 kilo en kreeg ze een diploma aan haar couveuse. Het was elke keer spannend als we een arts spraken. Ze had gaatjes in haar hartkamer en een open bloedvat wat nog dicht moest. Toen kwam plotseling uit de hielprik een slechte uitslag. Ze zou een ernstige immuunziekte kunnen hebben. “De tegenslagen blijven maar komen”, dacht ik. De artsen in Rotterdam zeiden dat de uitslag te wijten was aan het feit dat ze zo vroeg geboren was. Ze deden gericht onderzoek. Na een paar weken kwam eindelijk de verlossende woorden: ze is gezond!

Veel ups en downs

“Naleya is een wiebelkontje”, zeiden de verpleegkundigen, omdat het zo erg met ups en downs ging. De arts zei dat het afwachten was hoe het bloed uit haar hoofdje wegtrok. Dat kon lang duren. Af en toe deden ze een echo om te kijken. De weken erna waren wederom met ups en downs. Er werd veel onderzoek bij mijn kleine meisje gedaan. Haar oogjes waren beschadigd en moesten misschien worden gelaserd. Ze was vaak ziek of had een bacterie door alle infuuslijnen. Ze kreeg veel antibiotica. Haar mini bloedvaatjes waren helemaal lek geprikt. Elke keer sneuvelde de infusen. Ze heeft zelfs een paar keer een schedelinfuus gehad.

Lees HIER het vervolg.

DANIQUE