Ons verhaal begint op 22 augustus 2020. Omdat ik de afgelopen weken steeds niet lekker was en veel moest overgeven, vroeg mijn man om toch eens een zwangerschapstest te doen. We waren nog maar net samen. “Onmogelijk”, bleef ik volhouden, want ik was onvruchtbaar. Dat hebben de artsen altijd gezegd.
Onverwacht zwanger!
Ondertussen stond er ook nog een lisexcisie gepland over een paar dagen, omdat ik PAP3 met HPV had. Bovendien had ik last van bloedverlies. Nou dan maar toch een test doen. Toen die twee streepjes tevoorschijn kwamen, begon onze rollercoaster. We konden het allebei niet geloven. Ik denk dat ik wel vier testen heb gedaan die dag en één gaf aan “3+ weken zwanger”.
We hadden ons kindje met de operatie kunnen verliezen
We belden het ziekenhuis. Ze gaven aan dat de ingreep dan niet doorgaat. “Hoe ver was ik al zwanger?”, was de grote vraag. Ik had geen idee, omdat ik al een tijdje bloedverlies had. Ik was welkom voor een echo in plaats van een lisexcisie. Super spannend! Toen we daar waren zei de arts dat als ik geen test had gedaan en de lisexcisie was uitgevoerd, we ons kindje waren verloren. Ik vind het nog steeds een bizar idee.
7 weken zwanger
Het onderzoek voor onrustige cellen zouden we na de zwangerschap weer oppakken. We hadden het nog niemand verteld. We konden het nauwelijks zelf geloven. Toen ik daar lag en hoorde: “U bent zeven weken zwanger en ik zie een kloppend hartje”, drong het pas tot ons door. Onze grootste wens was uitgekomen. Iedereen was zo blij voor ons. Ik had echter nog steeds bloedverlies. Ik was heel gelukkig, maar tegelijkertijd ook heel angstig. Ik had een voorgevoel dat alles ander zou gaan verlopen, zoals zou moeten.
Ik verloor veel stolsels
Toen ik 17 weken zwanger was en we bij vrienden waren, leek ik bloed te verliezen tijdens het plassen. Eenmaal thuis verloor ik zoveel stolsels bloed, dat we de verloskundige belden. Ze kwam meteen langs. Het hartje van ons meisje klonk goed gelukkig. De verloskundige zou de dag erna naar het ziekenhuis bellen voor ons. Als het erger werd, moesten we zelf gelijk naar het ziekenhuis. De hele nacht deed ik geen oog dicht, maar ik verloor geen stolsels meer. Tot ik de ochtend erna douchte en het zo erg was, dat ik echt dacht dat ik haar was verloren. Zwijgend reden we naar het ziekenhuis toe. Ik kon niet stoppen met huilen. In het ziekenhuis zag ik ons meisje echter bewegen. Ik kon het niet geloven. Om haar heen zat allemaal bloed, maar zij zat veilig en leek er geen last van te hebben. Wat een wonder was zij.
Een lage placenta ligging
Na vele onderzoeken bleek ik mijn placenta heel laag te zitten. Het kwam waarschijnlijk ergens tegen aan en dat veroorzaakte bloedingen. De artsen hoopten dat de placenta naar boven zou groeien de komende weken, zodat de bloedingen zouden stoppen. Dit betekende ook dat ik waarschijnlijk niet natuurlijk zou kunnen bevallen. Ze gaven aan dat als ze nu geboren zou worden, ze niks konden doen voor haar met 17 weken. Het waren spannende weken van ziekenhuis in en uit. Dan weer een opname van een paar dagen, en dan stopte het bloeden weer en kon ik naar huis.
Ik bleef een angstig voorgevoel houden
Tijdens de 20-weken echo, bleek alles goed met ons kindje. De bloedingen waren inmiddels gestopt, maar ik bleef een angstig voorgevoel houden. “Er gaat iets gebeuren”, dacht ik telkens. Ik mocht elke week op controle komen bij de gynaecoloog. Als ik ons meisje op de echo zag, kreeg ik telkens iets meer vertrouwen. Maar zodra ik de deuren van het ziekenhuis verliet, bekroop dat angstige gevoel me weer. Toen ik de dag voor Kerst weer een controle had, spraken we af dat ik niet meer elke week hoefde te komen. Ik stemde in en we wensten elkaar fijne feestdagen. De arts zei nog: “Ik hoop je pas weer in april te zien…”.
Verloor ik urine of was het iets anders?
We vierden de feestdagen en we wensten elkaar een gelukkig Nieuwjaar mét ons meisje erbij. Op 1 januari 2021 werd ik vroeg wakker. Ik was een beetje aan het opruimen, tot ik wat urine dacht te verliezen. “Is dit wel urine?”, schoot er door mijn hoofd. Ik liep nog even een rondje met de hond, maar tijdens het lopen had ik het weer. En thuis gebeurde het nogmaals. Ik was toen inmiddels 25 weken en 2 dagen zwanger. Ik dacht: “Nee dit is iets anders”. Ik maakte mijn man wakker en belde de verloskundige. Zij kwam gelijk, maat ik wist het al: dit is vruchtwater. De verloskundige deed een test. Het stokje werd pikzwart. Ik hoorde haar zeggen: “Pak maar een tas in. Jullie gaan naar het ziekenhuis en komen er niet meer uit tot ze is geboren.”.
Volledig gebroken vliezen
We reden eerst naar het ziekenhuis in de buurt. De gynaecoloog deed onderzoek. Mijn vliezen waren volledig gebroken. Hij kon niets doen. We moesten zo snel mogelijk naar een academisch ziekenhuis, waar ons meisje een kans had om te overleven. We reden direct met de ambulance naar Rotterdam, naar het Erasmus Sophia Ziekenhuis.
Zoveel risico’s, nu en in de toekomst
Daar werd ik weer helemaal onderzocht. Een arts voerde een gesprek met ons, want er was grote kans dat het kindje niet lang meer in mijn buik zou blijven. Omdat ik nog geen 26 weken zwanger was, moesten we kiezen: laten we het op z’n beloop, maar dan heeft onze baby geen kans. Of wilden we dat de artsen alles op alles zetten om haar een kans te geven? Er waren zoveel risico’s. Ze kon van alles krijgen, nu en in de toekomst. Ze had al zoveel vechtlust laten zien in mijn hele zwangerschap dat we gelijk zeiden: “Doe alles om haar te redden”. Ik kreeg de eerste longrijpingsprik om de longen van onze baby te stimuleren. Ik had verder bedrust. Ik mocht alleen naar de wc en weer terug naar bed. “Elk uur kan de baby zich nog ontwikkelen”, dacht ik. Ik redde het tot de tweede longrijpingsprik was ingewerkt. Ik hoopte dat ik tot het kleine aantal vrouwen behoorde die het weken vol zou houden in het ziekenhuis, maar mijn gevoel zei wel iets anders…
Lees HIER het vervolg.
DANIQUE
