Misschien al weken was ik echt niet mezelf. Veel gekke klachten. Achteraf gezien kon ik niet meer zo goed plaatsen hoe lang dat al was. Ik kon dit gevoel sowieso helemaal niet plaatsen! Nooit was het dan ook in mij opgekomen dat ik zwanger kon zijn. Ik was het type dat elke avond om 20.00 uur trouw haar pil slikte, stipt! Zoiets als Netflix & Chill, maar dan GTST en de pil! Ik had een extra strip in mijn portemonnee én in mijn toilettas. Waar ik ook was, om 20.00 uur kon ik mijn pil slikken. Maar goed, het moment was daar, ik was al dagen over tijd. En wat doe je als je al dagen over tijd bent en dit niet de bedoeling is? Dan maak je je druk, drukker drukst en uiteindelijk besluit je een test te doen. In mijn geval nog heilig overtuigd dat ik niet zwanger kon zijn. Het kon simpelweg gewoon niet! In tegendeel! Ik was in de veronderstelling dat ik mij te druk maakte en mijn ongesteldheid uitbleef door de stress. Ik dacht als ik nou zie dat ik niet zwanger ben, ben ik vast morgen gewoon ongesteld…
Die middag kocht ik stiekem een zwangerschapstest. Best nog wel een klus om dit ongezien te doen in het dorp waarin iedereen je kent. Als een puber die condooms ging kopen liep ik daar door de winkel. Maar het was gelukt. Geen bekende en een zwangerschapstest diep onderin mijn tas weggeborgen. Nu was het zaak zo snel mogelijk de middag uit te werken en thuis die test te doen.
“Uitsluiten Diem, hop nu!”,dacht ik. Ik was thuis, Scott was nog aan het werk, maar ik dacht er geen seconde over na om op hem te wachten. Ik griste de test uit mijn tas en schoot de wc in. KAK! Zodra het uiteinde van de test de eerste druppel urine kon ruiken, kwam er direct een plusje tevoorschijn. DI-RECT! “Zoiets duurt toch een paar minuten?”, vroeg ik me hardop af. IJsberend liep ik door ons huisje. Maar nee, er veranderde niets. Niet na één minuut, niet na twee. Ik had niet gewacht tot Scott thuis was. Ik wilde gewoon uitsluiten. En nu … Nu was ik zwanger!
Scott trok rond 23.00 uur de voordeur open. Daar om de hoek zat ik met ogen nog dikker dan die van een kikker in een zee van propjes tissues gevuld met tranen en snot. Ik had een totale black out en kon alleen maar huilen. Ondanks dat ik zeker wist dat ik kinderen wilde en ook heel zeker dat ik die met Scott zou willen, was ik in totale shock. Toch niet nu? Zo overstuur als ik was, zo rustig bleef Scott. We besloten hier samen naar te kijken, erover te denken en een afspraak te maken bij de dokter. In bed keken we samen nog naar wat opties. Een daarvan bleek abortus. Deze optie kwam binnen als een bom. Bij mij, maar ook zeker bij scott. Het was een onrustige nacht.
De volgende ochtend begon de dag gewoon net als alle andere. Zo wazig als ik was, zo fel was het zonnetje dat op mijn hoofd scheen toen ik voor de ingang van de winkel stond waar ik werkte. Ik stond daar al even met mijn sleutel in mijn hand en mijn kikkerogen goed in takt gehouden, net als mijn black out modus. Wat moest ik zeggen tegen mijn team? Hoe dan ook zouden deze toppers direct merken dat er iets niet ok was met mij. Ik besloot ze te vertellen dat ze mij maar even moesten laten gaan en ik ze later uitleg zou geven over mijn lege aanwezigheid op dat moment. De hele ochtend kon ik aan niets anders denken. “Hoe is dit gebeurt? Wat nu? Waarom nu?” Het bleef maar gaan in mijn hoofd. Mijn lieve team liet mij gewoon mijn gang gaan en ik rommelde wat in de winkel toen er ineens een lange slanke dame achter mij stond. Heel slank. Té slank! Haar huid was gelig en ze leek zwak. Dit werd bevestigd door haar vraag. De dame viel met de deur in huis, dapper maar toch moeizaam. Ze had kanker. Haar benen zaten onder de vellen. Ze was zo veel afgevallen. Ze moest hoe dan ook een nieuwe broek. In de vorige winkel wilden ze haar niet helpen. Ik keek langs haar heen door de winkel naar de ingang of er nog iemand aankwam die haar ondersteunde in deze stap. Maar mevrouw was alleen… Ik aarzelde geen moment. Ik zette de mevrouw in de opening van een kleedhokje waar ze rustig kon zitten en ik ging op zoek naar fijne broeken die zacht en smal waren. Ondertussen kletsten we over koetjes en kalfjes. Dit hadden we beiden het harst nodig, I guess. Mijn gedachten hadden voor het eerst sinds de test even een andere focus. Mijn hersenspinsels waren compleet overschaduwd door dit grote geweld van de natuur wat hier ineens in een kwetsbaar lichaam naast mij stond. Toen ik haar de broeken aan gaf en haar wat verder in het hokje verplaatste, vroeg ze mij zachtjes of ik haar wilde helpen. Ze kon het niet zelf. Ik sloot het gordijntje en haalde zonder dat mevrouw het door had een keer diep adem. Ik wist dat dit heftig ging zijn. Met het passen van de eerste broek kwamen haar benen tevoorschijn. “Blijf kalm Diem. Deze dame moet zoveel moed hebben gehad hier naartoe te komen. Blijf kalm! Maak een feestje van dit moment voor deze vrouw.”, dacht ik. En dat lukte. Mevrouw had de winkel verlaten met een glimlach op haar gezicht en fijne nieuwe broeken. Ik ben naar achter gelopen. Alles viel samen. Mijn tranen stroomden opnieuw. Maar dit keer met een hele andere lading. Met mijn handen op mijn buik voelde ik mij schuldig tot op het diepste deeltje van mijn botten! Dat we één seconde gedacht hadden aan de optie abortus! Mijn antwoord op mijn innerlijke dilemma stond net voor mijn neus. Een vrouw die zo intens graag zou willen leven. En die kans niet meer krijgt!
Zes uur. Ik heb de winkel afgesloten. Ik liep terug naar huis in een sneller tempo dan normaal. De trap op naar onze voordeur. Scott zou al thuis zijn. Ik opende de deur. Scott stond in de hal en keek me aan. Ik liep naar hem toe én zei alleen maar: “Ik ben eruit. Wij kunnen dit!” Waarop hij in mijn oor fluisterde: “Ik wilde precies hetzelfde zeggen”
DIMITRA
