Zondag 22 december
Ik word wakker rond 05.45 en loop naar de woonkamer. Ik heb last van mijn buik en rug, een soort menstruatiepijn. Ik maak een bak thee voor mezelf en ga lekker liggen op de bank. Ik val in slaap en word rond 09.00 wakker. Ik loop naar Sjoerd en vertel hem dat ik erg last heb van m’n rug en het allemaal zwaar vindt. Ik ga zitten, liggen, op de bal. Ik ga daarna douchen en dat verzacht de pijn in mijn onderrug. Sjoerd vertelt me dat het wel eens ‘echte weeën’ kunnen zijn. Na het douchen kruip ik naast Sjoerd in bed en we zetten de weeëntimer aan. De weeën komen om de 5 minuten. Het wordt steeds regelmatiger en we bellen de verloskundige. Om 12.00 komt Paulien binnen, zij is één van de vier verloskundigen van de praktijk. We zitten op 1 centimeter ontsluiting. Stiekem hoopte ik dat het al 2 centimeter zou zijn, maar 1 is ook goed. We spreken af dat we vanmiddag om 15.00 een CTG en een ballonnetje doen. Ik spring nog een keer onder de douche en neem daarna een appel. Vijf minuten later hang ik boven de wc en is de appel er uit. Ik hou niks binnen.
Bij de afspraak in het ziekenhuis word ik aan de CTG gelegd en zien we dat alles nog goed is met de baby. Dan wordt het ballonnetje ingebracht. Het voelt gek, maar doet geen pijn. Hierna spreken we af dat we vannacht in het ziekenhuis blijven slapen zodat we niet meer naar huis toe hoeven. Ik heb veel pijn in m’n rug en de afgelopen drie nachten had ik ook vrij weinig geslapen. We krijgen een kamer en er word een stretcher voor Sjoerd naast mijn bed gezet, zodat hij ook kan blijven slapen. We gaan nog even douchen en daarna krijg ik slaapmedicatie om hopelijk nog een goede nacht te maken. Ik slaap van 23.00 tot zeker 02.00 en daarna ben ik klaar wakker van de spanning en de vreemde omgeving.
Maandag 23 december
Om 07.00 worden we naar de verloskamers gebracht. Als eerst leggen ze me weer aan de CTG. De baby heeft het nog goed bij me. Ze halen het ballonnetje uit de baarmoedermond en voelen op hoeveel centimeter ontsluiting ik zit. Dit is bijna 3 centimeter. Top! En, ik heb nog steeds weeën, dus dat is positief. We krijgen een ontbijtje. Honger heb ik niet door de pijn. Ik besluit toch een droog beschuitje te eten, maar deze komt er een half uur later weer uit. Om 08.30 word er gekeken of ze m’n vliezen kunnen gaan breken. Flats, 4 kilo lichter. Mijn buik is ineens een stuk kleiner. Het vruchtwater is mooi helder. Ik besluit te gaan douchen. Als ik naast het bed sta, komt er nog een golf vruchtwater en onder de douche nogmaals een lading. Om 09.30 wordt gevraagd wat voor pijnstilling ik wil, omdat ik zo’n vreselijk veel pijn heb. Ik besluit voor een ruggenprik te gaan, want de pijn is echt vreselijk. Om 10.00 uur zijn we al op de OK en wordt de ruggenprik gezet. We blijven nog even ter controle voor mijn hartslagen en bloeddruk. Ik voel al snel minder pijn. Wel moet ik nu op het bed blijven liggen, dus het hele bevalplan kan wel in de vuurkorf. Het wordt geen badbevalling. Ik voel de pijn in m’n rug en buik gelukkig bijna niet meer, dus het is tijd om even te ontspannen en te proberen wat te eten. Dat komt er helaas weer uit.
Om 13.00 starten ze de synto. Ik zit nog steeds op 3 a 4 centimeter ontsluiting. Om 15.00 komen ze om te kijken of er al verdere vorderingen zijn. De epiduraal werkt nog vrij goed en wordt langzaam opgevoerd. Het is 15.00 en er is nog geen vordering in de ontsluiting en er wordt een ultimatum gesteld. De synto en epiduraal gaan op maximaal en om 17.00 moet er duidelijke verbetering zijn. Anders wordt het kindje gehaald door middel van een keizersnede. Om 17.00 zit ik nog steeds op 4 centimeter dus er wordr gebeld naar de OK. Er zijn nog twee mensen voor me, maar die worden uitgesteld. Er wordt uitleg gegeven over de keizersnede en ik word klaargemaakt om naar de OK te gaan.
Om 18.15 gaan we richting de OK. Ik ben opgelucht en kan niet wachten totdat ik onze baby straks vast kan houden. Nog heel eventjes, nog minder dan een uur en dan ligt ze bij me. Sjoerd mag zich om gaan kleden en ik word door de sluis geduwd. De epiduraal wordt bijgespoten met voorbereidende medicatie. Ik wacht totdat Sjoerd naast me komt staan of zitten. De gynaecoloog prikt met een mesje op de plek waar ze straks de snee gaan maken en vraagt of ik dit voel. Ja, dat voel ik. Dit gebeurt nog twee keer en dat voel ik ook. Het is maandagavond en ik heb sinds zaterdagavond geen eten meer binnen gehouden. Ik ben moe, hongerig en misselijk. Ik ben eigenlijk gewoon kapot. Ik vertel ze dat ik mijn benen niet meer voel. Ik krijg als reactie: “Ja, dat kan kloppen dat dat zo voelt. Dat is heel normaal”. Ik vertel ook dat ik wél voel dat ze aan het snijden zijn. Ik voel het mesje en het doet pijn. Ik bijt op m’n tanden en vraag waar Sjoerd blijft.
Als Sjoerd de OK binnen komt wordt hem verteld: “Femke voelt nog goed wat we aan het doen zijn en als dit zo blijft gaan we haar onder algehele narcose brengen”. Ze beginnen dieper te snijden en dit doet me té veel pijn. Ik schreeuw. En nog eens. De anesthesist vraagt aan de gynaecoloog of hij nog even kan wachten, maar de gynaecoloog antwoordt dat ze niet meer kan wachten. Ik hoor vage stemmen en blijkbaar wordt er medicatie bijgespoten en word ik onder algehele narcose gebracht. Op het moment dat de anesthesist medicatie bijspuit hoor ik stemmen en vervolgens zie ik oranje, gele en groene kleuren. Ik zie Casper (mijn paard) voorbijkomen, ik zie Sjoerd, m’n ouders, andere familieleden en vriendinnen. Ze komen allemaal voorbij in flitsen en dan wordt het zwart. Ik hoor niks meer. Het gevoel dat ik van de wereld ben. Ik ben er niet meer en Sjoerd zal alleen voor Jinte moeten zorgen. Dit is zo eng.
Als ik wakker word, zie ik het blauwe doek. Gelukkig. Ik ben er nog. Ik ben niet in de hemel want ik zie de operatiekamer. “Waar is Jinte?!” Er wordt me verteld dat ze bezig zijn met hechten. ‘Je kan op het beeld links van je zien waar Jinte is’. Ik kijk suf naar links en snap er niks van. Ik vertel dat ik in de hemel ben geweest en vraag of de paarden al eten hebben gehad. Dan gaat het allemaal ineens heel snel en word ik naar de IC gebracht. Onderweg krijg ik een perenijsje zoals beloofd. Daar lig ik. Op de IC. Ik verlies erg veel bloed. De matjes onder me worden steeds ‘verschoond’. Ik tril helemaal. Ik krijg twee extra dekens over me heen. Ik ben ijskoud. Sjoerd. Ik vraag waar Sjoerd is. Sjoerd is op de kinderafdeling met Jinte en ik vraag of hij hier kan komen. Sjoerd komt om 20.30 bij me op de IC. Hij laat een foto van Jinte zien en vertelt dat ze het goed doet, maar wel eventjes op de kinderafdeling moet blijven. “Ze is zo mooi”, zegt Sjoerd. Ze weegt 4070 gram, heeft een beetje bloed en vruchtwater binnen gekregen, maar verder is alles goed. We bellen mijn ouders en Sjoerd zijn ouders en feliciteren de kersverse opa’s en oma’s en vertellen dat alles goed gaat. Om 21.30 mag ook ik eindelijk Jinte bewonderen op de kinderafdeling. Ze mag vijf minuten op m’n borst liggen en daarna word ik naar een andere kamer gebracht. Om 22.00 uur komen de trotse kersverse opa’s en oma’s langs. In totaal ben ik nu 1500 cc bloed verloren en dit maakt de verloskundigen ongerust. Dr. Van den Hurk wordt er bijgehaald. Hij drukt met één hand uitwendig op de baarmoeder en maakt tegelijkertijd inwendig bloedstolsels los en verwijdert dit. Erg prettig voelt dit niet op een vers gehechte buik. Hierbij komt nogmaals ongeveer 500cc bloed en stolsels naar buiten. Totaal ben ik dus nu twee liter bloed verloren. Er wordt direct bloed besteld en binnen de kortste keren worden er een paar infusen op mij aangesloten. Hierna begint ook de bloedtoediening en deze zal de hele nacht duren.
Dinsdag 24 december
Na alles voel ik me weer redelijk door de bloedtransfusies en ik word gewassen. Ik neem een paar slokjes appelsap en twee hapjes van een kommetje vla. Eindelijk eten en drinken. kleine beetjes want té veel mag nog niet. Niet veel later wordt Jinte bij ons op de kamer gebracht. Jinte heeft vannacht heerlijk geslapen. Sjoerd geeft haar een flesje, maar daar heeft ze niet zoveel trek in. Ook mag Sjoerd Jinte gaan verschonen en haar voor het eerst kleertjes aan gaan doen. Dan komen ook de kersverse opa’s en oma’s om Jinte te bewonderen! Wat zijn ze trots. Na een uurtje gaan ze weer. Ik ben kapot en kan alleen maar huilen. Er wordt ook geadviseerd om de komende dagen weinig tot geen bezoek te plannen. Jinte krijgt nogmaals een flesje aangeboden en drinkt dit grotendeels op, maar de voeding komt er even later toch weer uit. Jinte wordt verschoond en poept voor de eerste keer. Ik heb moeite om in slaap te komen. Als ik in slaap val heb ik hetzelfde gevoel als tijdens de narcose. Ik val weg, slapen doe ik dus niet veel. Sjoerd vertelt ook dat ik schrik als ik bijna in slaap val. ‘s Avonds in het ziekenhuis krijgt ik slaapmedicatie en val na 30 minuten in slaap. Deze dagen ben ik erg emotioneel, wat normaal is deze dagen natuurlijk, maar ook extra emotioneel door wat er allemaal gebeurd is. Ik lig hier maar wat op dat bed en Sjoerd zorgt ‘alleen’ voor Jinte. Dit raakt me. Sjoerd doet het zo goed, ik ben zo trots op die twee. Maar het is zo moeilijk. Zo dubbel. Het is zo raar gegaan. Ze is er eindelijk, maar het voelt nog niet zo. Zo onwerkelijk! Op Tweede Kerstdag mogen we naar huis met zijn drieën.
FEMKE
