Jannetje schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder de vorige delen.
Deel 1: Ik was direct na mijn miskraam weer zwanger
Met een wit mandje met daarin ons meisje kwamen we thuis
Onze kinderen stonden ons al samen met oma op te wachten. Gelijk ging alle aandacht naar het witte mandje en wilden ze Frederika eruit tillen. Dat ze niet leefde maakte niet uit, het was en bleef tenslotte hun zusje. We waren nog geen vijf minuten binnen en toen ging de deurbel. Het was de begrafenisonderneemster die we hadden gebeld vanuit het ziekenhuis. Ze stond goed aangeschreven als het ging om kinderbegrafenissen, dus om die reden hebben we haar gebeld. De mevrouw was nog niet binnen of de deurbel ging weer. Het was een knappe jonge vrouw van Stichting Still. Ze kwam foto’s maken van Frederika en ons gezin zodat we een blijvende herinnering aan haar zouden hebben. In die 24 uur dat we in het ziekenhuis waren hadden we toch best veel geregeld. Heel onwennig zaten we met het gezin op de bank terwijl de vrouw foto’s aan het maken was. Van ons als gezin en ook alleen met Frederika. Dit zou een van onze kostbaarste bezitten worden als het om onze dochter gaat.
Frederika moest gekoeld worden
De begrafenismevrouw was boven het een en ander aan het klaarzetten. Om Frederika zo goed mogelijk te houden moest ze zo snel mogelijk op een koelplaat liggen. Niet rechtstreeks op de koelplaat, maar met het mandje waar ze in lag. Toen ze geïnstalleerd was in haar kamertje drukte de mevrouw nog op ons hart dat we de kamer koel moesten houden, en liever ook geen vliegen binnen moesten laten. Niet iets waar je aan wilt denken als het om je dochter gaat die overleden in haar kamertje ligt.
De voorbereidingen
Beneden namen we de volgende stappen door. We wilden graag een dienst houden in de kerk in de wijk waar wij wonen. De kerk waar we ook zijn getrouwd en waar onze kinderen zijn gedoopt. Waar Frederika ook gedoopt zou worden. Ook wisten we dat we Frederika wilden begraven, dus de eerste stap was om een mooi plekje voor haar te zoeken. Toen ik die avond in bed lag heb ik een soort van ‘spoedcursus’ gedaan, ‘help ik heb een stilgeboren dochter’. Alle tips en tricks die ik op internet kon vinden heb ik opgeschreven. Als de begrafenismevrouw morgen weer zou komen, had ik tenminste mijn huiswerk gedaan. Ik wist welke bloemen ik wilde, waar ik ze moest kopen en op de kist moesten de kinderen kunnen tekenen. Ik ging compleet op de automatische piloot en verder, werd ik opgevangen door mijn omgeving. Oma was er voor de kinderen en mijn buren zorgden om de beurt dat er eten was. Van ontbijt, lunch tot avondeten. Alles liep als een geoliede machine. Mijn vader was op het moment van mijn bevalling in Spanje op vakantie. Hij is samen met zijn vrouw in één ruk naar huis gereden, zodat we nog een paar dagen hadden met elkaar. Dinsdag zou de begrafenis zijn.
Ik durfde Frederika niet te knuffelen, had ik dat maar gedaan
Hoe moet je herinneringen maken voor een heel leven die je eigenlijk zou hebben? Die vraag heb ik mij elke dag gesteld. Elke dag, elk uur, elke seconde dat ze er was liep ik een lijstje af in mijn hoofd wat ik niet mocht vergeten. Ik had gelezen dat ik een filmpje moest maken, terwijl ik een slaapliedje voor haar aan het zingen was. Dat heb ik dus gedaan. Als ik dat filmpje terug kijk, voel ik de rillingen over mijn rug gaan. Bijna geacteerd ziet het er uit. Had iemand mij maar heen en weer geschud en gezegd dat ik niks heb aan al die lijsten afwerken. Het enige dat telt is dat kleine meisje. Haar knuffelen durfde ik niet. Achteraf had ik dat meer willen doen. In bed willen gaan liggen en haar dichtbij. Ik was zelf immers kraamvrouw maar gedroeg mij zo niet. Herstellen van een bevalling waarvan je kindje niet meer leeft stond niet in de planning. Ik wist toen ook niet dat ik recht had op kraamzorg. Dan had die week er misschien heel anders uitgezien.
Aandenkens maken
Voor onze kinderen Martin en Elisabeth was het best gek, dat meisje dat daar in haar bedje lag maar oh zo stil bleef. Na een paar dagen vroegen ze ook wanneer Frederika weer weg ging. Toch gingen ze zo liefdevol met haar om. Ze zongen liedjes op haar kamer, en Elisabeth kwam elke dag met een nieuwe tekening voor Frederika. Dan pakten ze ook even haar handje beet. In het weekend kreeg ik het te kwaad, ik had nog maar een paar dagen en dan was ze weg. Dan kon ik nooit meer dat lieve snoetje zien. Dat kleine hoofdje van haar. Ik bedacht dat ik nog een armbandje wilde voor mij en de meisjes. Ik vroeg een kennis of ze die kon maken. De volgende dag kon ik drie zilveren armbandjes ophalen met haar naam erop. Ook had ik gelezen dat het waardevol zou zijn om haar handjes en voetjes in gips te gieten. Door een tip van een andere mama kwam ik in contact met Lisa van Beeeldig. Ze zou gelijk de volgende dag komen om de handjes en voetjes van Frederika in gips te gieten. We wisten toen nog niet dat dit ons tweede mooiste bezit zou worden van haar. Uiteindelijk hebben we maanden later een prachtig beeld laten maken van haar hand en voetje.
De meest liefdevolle en intense week van mijn leven
De week met haar was bijna voorbij en ik voelde mij vlak en leeg. Ik weet eigenlijk niet of ik heb gehuild die week. Het voelde zo onnatuurlijk. Je kind vasthouden dat niet meer leeft. Soms als ik mijn ogen dicht doe, hoor ik nog het geluid van de koelplaat die mij de hele week wakker heeft gehouden. Achteraf denk ik dat het ook wel de meest liefdevolle en intense week van mijn leven was. We werden gedragen door zoveel mensen en ons hele huis stond vol bloemen. De vazen waren op en bloemen stonden zelfs in wijnkoelers. We zaten urenlang te praten over hoe ons leven eruit had gezien als ze leefde. Flessen wijn gingen er doorheen en onze deur stond de hele week open voor iedereen die kwam aanwaaien. De begrafenis ondernemer en de dominee waren er elke dag om ervoor te zorgen dat de dienst helemaal naar onze zin zou worden. Aan elk detail werd gedacht.
Met tranen in onze ogen deden we de kist dicht
Op dinsdagochtend werd ik vroeg wakker. Om 10.00 uur zou alles beginnen en ik wilde nog alle tijd hebben om naar haar te kijken. De fotograaf was er half 10, net op tijd zodat ze kon vastleggen dat we de kist dicht deden. Martin en Elisabeth hadden heel erg hun best gedaan om een prachtige tekening te maken op het kistje. Ik had het kistje volgestopt met foto’s van ons gezin en dingen die ik haar wilde meegeven. Het eendje dat in haar bedje lag, een beeldje wat ik van keramiek had gemaakt en een brief die ik voor haar had geschreven. Met tranen in onze ogen deden we de kist dicht. Mijn man drukte de schroeven aan. Ik kon het nog niet. Die kist moest weer open. Ik wilde haar nog een laatste kusje geven. Maar mijn man had de schroeven er zo in geschroefd dat er gereedschap aan te pas moest komen. Dus daar stonden we met elkaar het kistje weer open te maken om nog een glimp op te vangen van onze kleinste dochter die we moesten begraven.
Ik wilde niets, alleen Frederika
Met het kistje tussen Martin en Elisabeth in reden we naar de kerk. We droegen haar naar binnen en voelde zo veel liefde voor haar. De kerk stond vol met bloemen. Het was prachtig. Jammer dat het de begrafenis van mijn dochter was, maar alles klopte. De dienst was zo mooi. Alles was precies zoals het moest zijn. De muziek was klein en verfijnd en de preek van de dominee was liefdevol en zo afgestemd op ons als gezin. Na de dienst namen alle gasten de bloemen mee en vervolgden we onze weg naar de begraafplaats. We hadden een prachtig plekje voor haar uitgekozen in de kindertuin. Pal in de zon met een sering die bloeide. Haar plekje waar ze voor altijd zal liggen. Mensen namen afscheid van onze dochter. Familie, vrienden, bekenden en buren. We bleven met Martin en Beth als laatste achter en bleven staan toen er aarde over haar kistje werd gegooid. Dit was het. We moesten vanuit hier weer verder. We zijn met familie nog ergens wat gaan eten om even met elkaar te zijn maar ik voelde niks, wilde niks. Ik wilde alleen haar en wist niet hoe het weer morgen kon worden. Maar toch gebeurde dat. Het werd een nieuwe dag. Een dag zonder Frederika. Met een lege buik en een gebroken hart.
Een vlucht naar Frankrijk
Om maar niet thuis te zijn, stapten we in de auto en zijn we richting Frankrijk gereden. Niet daar zijn waar ze was overleden, maar nieuwe herinneringen maken met het gezin. De keren dat ik in de achteruitspiegel keek om een leeg plekje te zien waren zo verdrietig. Ik denk dat niemand ooit zal weten wat dat met mij heeft gedaan. Om mijn dochter achter te laten en verder te gaan met ons gezin heeft mij als moeder gebroken. Ik moest een weg vinden waarin ik haar wel kon verweven. Als mijn dochter die niet hier is, maar wel altijd in mijn hart. Een aantal weken zijn we weggebleven. Naar de ouders van mijn man in Frankrijk en vrienden opzoeken in Spanje. Niet thuis zijn. Niet waar we haar zijn verloren. Maar we moesten terug. We hadden een afspraak met de arts begin augustus.
Frederika is overleden door Corona
De arts zou ons vertellen wat ik al wist. Mijn placenta zat vol met corona ontstekingen en daar was ze aan overleden. Mijn placenta was opgehouden met haar te voorzien van voeding en zuurstof. Dat veilige plekje was geen fijn plekje meer voor haar. En wij moesten door met leven. Door met een toekomst die we zo graag met haar hadden gezien. Door met ons leven na Frederika.
Lees HIER het vervolg
JANNETJE
