Wij hebben een dochtertje van drie jaar. Mijn man heeft altijd gezegd dat hij graag maar één kindje wilde.
Na een miskraam opnieuw zwanger
Toen onze dochter twee jaar was, begon ik toch te twijfelen over een tweede kindje. Na enkele gesprekken besloten we er toch voor te gaan. Ik werd zwanger in november 2021, maar het liep echter snel mis. Met zes weken verloren we ons vruchtje na een spontane miskraam. Op 4 april 2022 bleek ik opnieuw zwanger te zijn. Deze keer leek het goed te gaan, met 7 weken en 6 dagen zag alles er prima uit. We keken uit naar onze volgende controle.
Er was geen hartslag meer
Tot ik met 11 weken plots bloedverlies kreeg. Niet veel, dus ik was nog niet erg ongerust. Na een telefoontje mochten we op controle komen. Helaas vertelde de gynaecoloog dat er geen hartslag meer was. Wat een enorme teleurstelling. Tijdens het consult kregen we de keuze om de miskraam op te wekken met tabletjes of een curretage. Ik, doodsbang voor narcose, koos voor de tabletjes. Als ik wist wat er hierna zou gebeuren had ik onmiddellijk voor de curettage gekozen…
Ik koos voor pilletjes
De volgende dag, om 5.00 uur, bracht ik de tabletjes in. Onze dochter werd die dag opgehaald door haar grootouders. Gelukkig maar, want hoé verschrikkelijk was mijn pijn. Niemand had me ervoor gewaarschuwd. Noch voor de fysieke pijn, noch voor de emotionele. De krampen die ik ervaarde waren heviger dan mijn bevalling. Rond 12.00 uur voelde ik het vruchtje afkomen. Ik kan het gevoel niet uitleggen. Er volgde een plons in het toilet en de krampen verdwenen. Oorspronkelijk wilde ik het vruchtje opvangen in een doosje om het goed te kunnen bekijken. Voor sommigen klinkt dit misschien vies, maar voor mij was dan een soort van bevestiging. Ik had dit nodig voor mijn verwerking.
Helaas, er zat restweefsel
Na enkele emotionele dagen kwam ik op controle bij de gynaecoloog. Dit was eind mei. “Er zit nog iets”, zei hij. “Oei, toch een curretage dan?”, vroeg ik direct met angst in mijn stem. De gynaecoloog zei van niet: “Het zal wel loskomen bij je eerstvolgende menstruatie”. Enkele weken gingen vervolgens voorbij. Ik vond het gek dat het bloeden nog niet gestopt was. Ik wist hierdoor ook niet of mijn menstruatie nu al doorgekomen was of niet. Dus ik belde naar de praktijk. De telefoniste vertelde me dat het best “normaal” was dat ik zolang bleef nabloeden. Ondanks dat ik hieraan twijfelde, probeerde ik het een beetje los te laten.
Ik bloedde plots heftig
Tijdens onze vakantie in Frankrijk kreeg ik plots een hevige bloeding, die gelukkig snel stopte. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Ik was zo ongerust en belde opnieuw naar de praktijk. Hier werd me hetzelfde gezegd. Maar dit kon toch niet? Ik had onvoldoende vertrouwen in dit antwoord. Gelukkig had ik de persoonlijke nummer van mijn gynaecoloog nog. Hij gaf aan dat ik na onze vakantie meteen kon langskomen.
Nog steeds geen curretage
Tijdens de controle van de gynaecoloog werd bevestigd wat ik al dacht. Er zat nog altijd restweefsel. Echter werd er weer besloten om geen curettage te doen. Ik moest twee weken Duphaston nemen en pas na drie (!) weken weer op controle. Na twee weken Duphaston, had ik maar één keer hevig gebloed. Ik vreesde al dat het er nog steeds zat.
Het restweefsel was vergroeid
Eind juli kon weer terecht bij de gynaecoloog. Opeens werd mij verteld dat een trofoplast restgroei zat van mijn miskraamweefsel. Hetgeen wat er nog zat, was vastgegroeid aan mijn baarmoeder en verwikkeld met bloedvaten. Ik kon het niet geloven. Opeens moest ik doorverwezen worden naar Leuven. Ik dacht meteen bij mezelf: “Zie je nou wel, ik voelde mij er al niet goed bij. Ik ben veel en veel te braaf geweest.”. Ik had sinds eind mei tussentijdse bloedingen en mijn ijzer was te laag. Ik was fysiek en emotioneel uitgeput. Alsnog moest ik drie weken wachten voor ik terecht kon in Leuven. Zover zijn we echter niet gekomen…
Ik moest snel worden geopereerd
Twee weken later begon ik namelijk met bloeden, hevig bloeden… Ik mag van geluk spreken dat ik niet alleen bij mijn dochtertje was en nog 112 kon bellen. Het ging toen ineens heel snel. Ik kreeg een baxter (combi van verschillende medicatie) tegen het bloeden en werd met de ambulance direct overgebracht naar het UZ in Leuven. Ik kon daar de ochtend erop al worden geopereerd. In totaal heb ik net voor de operatie nog ongeveer één (!) liter bloed verloren. Allemaal onnodig… Een zware situatie werd in mijn geval nog veel erger. Gewoon omdat ik, ondanks dat ik naar mijn lichaam wilde luisteren, toch naar de experts luisterde.
We zijn blij dat het nog goed afgelopen is natuurlijk. Blijf altijd goed naar je lichaam luisteren, wat artsen of andere medici ook zeggen!
JERIEN
