In de zomer van 2020 besloten we na lang wikken en wegen, én als het ons gegund zou zijn, we voor een derde kindje wilden gaan. Zo zeg je dat toch? Als het ons gegund is. Eigenlijk zei ik dat voor de vorm, want bij beide kindjes was ik gelijk zwanger en had ik nooit stilgestaan bij het feit dat het ook niet goed kan gaan. Ik ken mijn lichaam als de beste en voor mijn werk begeleid ik vrouwen die zwanger willen worden of zwanger zijn. Ik dacht dat een nieuwe zwangerschap gesneden koek zou zijn. En dat bleek ook zo, want ik was na twee rondes weer zwanger. We konden ons geluk niet op en na een kloppend hartje in week 7, vertelden we het al aan familie en vrienden die ons dichtbij staan. Geen seconde heb ik bedacht dat het mis zou kunnen gaan, maar na een drukke ochtend met de kinderen kreeg ik een bloeding. Ik belde de verloskundige en reed snel naar het ziekenhuis.
Het hartje was gestopt met kloppen
De komende dagen zouden in teken staan van mijn miskraam. 10 weken was ik en ineens kwam ik in een wereld waar een zwangerschap niet betekent dat je ook echt zwanger blijft. “Was ik daarom zo onrustig geweest de afgelopen weken?”, vroeg ik mezelf af. Bij de laatste zwangerschap van onze dochter Elisabeth had ik zoveel vertrouwen in mijn lichaam. Nu had ik dat helemaal niet. “Had ik daarom om een vroege echo gevraagd?”, peinsde ik. Die echo was erg spannend, want er was niet gelijk een hartje te zien. We moesten met 7 weken terug komen. “Dit gebeurt vaker, dus je hoeft er niets achter te zoeken”, zei de echoscopist, maar toch voelde het gek. Toen er met 7 weken wèl een hartje was, moest ik van mijzelf niet meer twijfelen en gaan genieten van het feit dat er een baby zou komen in juli 2021. De uitgerekende datum was 25 juli. Voor vele gewoon een maand. Een maand in de zomer. De maand dat de zomervakantie begint. De maand die in teken staat van zon, zee en vakantie vieren. Niet wetende dat juli voor ons nooit meer zomaar een maand zou zijn.
Mijn lichaam liet de zwangerschap los
Een miskraam voelt alsof je iets fout hebt gedaan. Alsof je lichaam je in de steek laat, althans zo voelde het voor mij. Ik lag te huilen in de armen van mijn man, nadat ik het pilletje had ingenomen wat ervoor zou zorgen dat het vruchtje loslaat. Dat gebeurde. Mijn lichaam liet deze zwangerschap los, en ik ook. Ik had vrede met het feit dat de natuur zijn werk had gedaan. 1 op de 10 zwangerschappen eindigt in een miskraam voor de 13 weken. In het ziekenhuis zeiden ze dat dit zelfs hoger ligt. Dus we waren nu ineens 1 van de. Gek gevoel was dit.
Ik voelde me niet goed
De decemberdrukte slokte ons op. Ik heb nog regelmatig stilgestaan bij dit kindje wat er helaas niet mocht komen. 30 december heb ik een geleide meditatie gedaan om dit kindje zijn plek te geven. Ik voelde vooral heel veel liefde. Het was goed en kon het een plekje geven. Voor we het wisten was het januari. Deze maand is altijd gezellig druk bij ons. na een “Waarom voel ik mij dan niet lekker?”, dacht ik. Mijn lijf moest natuurlijk nog even bijkomen van de miskraam, maar zodra ik weer ongesteld zou worden, dan zouden we het weer proberen. Aan het einde van de maand voelde ik mij nog steeds niet fit. Ik had hoofdpijn en was ontzettend moe. “Blijven die hormonen zo lang in mijn lijf?”, dacht ik nog, “Ik voel mij gewoon nog steeds als toen ik zwanger was”. Ik had nog een zwangerschapstest liggen. Ik deed het om zeker te weten dat ik niet zwanger was, ik had nooit verwacht dat er “zwanger +3”, kwam te staan. Maar dat stond er wel. “Is het mogelijk dat ik weer zwanger ben?”, peinsde ik.
Gelijk belde ik de verloskundige en ik sprak mijn vermoeden uit dat ik weer zwanger was. Wat was dit snel en wat bijzonder. Dat zou betekenen dat ik echt gelijk weer zwanger was na de miskraam. Toen ik met Oud en Nieuw samen met mijn man op de bank zat om het nieuwe jaar in de luiden, klonken we dus op een extra bijzonder jaar. Ik mocht ter bevestiging een echo in het ziekenhuis. Die plande ik toch twee weken later, omdat ik de stress van een vroege echo wilde vermijden. Dan zou ik zeven weken zijn en was de kans op een hartslag goed aanwezig.
Voorspellende droom?
Op 16 februari stond de echo. De avond ervoor kon ik niet slapen. “Zou het deze keer wel goed gaan?”, vroeg ik mezelf af. Ik denk dat elke vrouw die een miskraam heeft gehad, het moeilijk vind om zich te verheugen. De angst zat er nog goed in. Toch had ik hele goede hoop. Ik voelde mij echt heel erg zwanger en wilde zo graag vertrouwen hebben in mijn lichaam. Ik had een droom gehad waar ik door een veld met bloemen liep met twee meisjes aan mijn hand. “Zou dat een voorteken zijn van een meisje wat bij ons gezin zou komen?”, fantaseerde ik.
Lees HIER het vervolg
JANNETJE
