Het is begin april. Onze dochter is op dat moment pas acht maanden, als ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand heb. Dolgelukkig zijn we! Nog voor de eerste echo krijg ik heftige bloedingen en krampen. Na een spannende 24 uur wordt er gelukkig een echo gemaakt. Een kloppend hartje. Ons sterke wonder wil bij ons blijven.
Mijn lichaam gaat langzaam “op”
In december ben ik uitgerekend. De rest van de zwangerschap gaat best goed. Wel ben ik extreem moe en na de 20 weken echo begin ik vocht vast te houden. Ik ga gewoon door en geniet vooral van onze dochter en de zwangerschap. Naast mijn werk kan ik alleen niet veel meer doen. Inmiddels is het september. Mijn lichaam is “op”. Ik voel het wel, maar laat het ook weer niet toe. Op dat moment heb ik zelfs een schoenmaat groter door het vocht wat ik vasthou. Mensen die dichtbij mij staan zien dat ik het zwaarder krijg. Maar de mensen daarbuiten zien nog altijd een energieke zwangere vrouw. Dit maakt het soms best lastig.
Mijn bloeddruk blijkt zeer hoog
Eind oktober ga ik naar de verloskundige. Mijn bloeddruk wordt gemeten en deze is extreem hoog. Ze vertrouwt het niet en ik moet mij gelijk melden in het ziekenhuis. Daar blijkt al snel dat ik pre-eclampsie heb. Er zit extreem veel eiwit in mijn urine en mijn bloeddruk bereikt gevaarlijke waarden. Ik krijg te horen dat ik het ziekenhuis niet zal verlaten totdat onze dochter geboren wordt. Ik krijg medicatie en ons kindje wordt goed in de gaten gehouden. Het gaat met mij steeds slechter en ik krijg aanvallen. Dit is het moment dat wij beseften dat onze kleine meid beter af is buiten mijn buik, dan in mijn buik. En ergens geeft dat rust.
We willen een inleiding
Mijn man en ik voelen dat het tijd wordt voor een inleiding. Onze wens is nog altijd om natuurlijk te bevallen. De kracht om zelf te bevallen wordt alleen met de dag minder. Mijn man en ik spreken af om het die maandag te gaan bespreken met de gynaecoloog. Maar de natuur bepaalt al dat het al zo moet zijn. Van zondag op maandag nacht om 00.00 uur breken mijn vliezen. Het is dan 1 november, de geboortedatum van de oma van mijn man. Hoe bijzonder is dit!
Ons meisje heeft het zwaar in de buik
Al snel beginnen de weeën. Een longrijpingsprik heeft geen zin meer, want ons meisje zal geen 24 uur meer blijven zitten. Helaas heeft ons meisje het zwaar. Door de druk van de weeën op haar kleine lijfje valt haar hartslag af en toe weg. Dit moet niet te lang duren. Ondertussen horen wij dat er op de neonatologie geen plek is, waardoor sprake is van overplaatsing. Nergens in de omgeving Utrecht is plek. Ik word er onrustig van waardoor de weeën even wegvallen.
Het gaat ineens snel
Als er wat rust is, moet ik ineens plassen. Ik ga op de rand van het bed zitten en voel dat ze naar beneden “zakt”. Au, dat doet zeer! Ik ga naar de wc en snel weer terug naar het bed. Ik lig op mijn zij en voel dat ze naar buiten gedrukt wordt. Mijn lichaam doet het helemaal zelf. Ik zeg tegen mijn man dat ze eraan komt en dat hij hulp moet halen. In eerste instantie gaan de mensen op de gang door met hun werk, maar als een verpleegkundige om de hoek kijkt ziet ze inderdaad dat het hoofdje al staat. Heel snel staat de kamer vol met mensen (kinderarts, verpleegkundige, gynaecoloog, verloskundige) en wordt ons kleine sterke meisje Rose-Jane om 7.36 uur geboren.
Ze doet het boven verwachting goed
Ze wordt op mijn borst gelegd en begint te huilen. Ze ademt zelfstandig. Ze doet het geweldig. Ze krijgt een goede apgar score. Ze is 2.050 gram en rond de 36 centimeter. De bevalling ging zo snel dat ik de verloskamer niet eens gehaald heb. Het is goed zo. De natuur heeft het voor ons bepaald. Rose-Jane wordt in de couveuse aan de monitor gelegd en krijgt een sonde. Ze doet het fantastisch. Alleen met zichzelf op temperatuur houden en met drinken, heeft ze hulp nodig. Ze staat gelijk bekend op de afdeling als een pittige dame.
Mijn hart ontploft van liefde
We liggen samen op een kamer. Een andere kraamvrouw met baby is overgeplaatst naar een ziekenhuis in haar eigen omgeving. Dus wij mogen blijven. Norah-Joan is zo trots als ze haar zusje ontmoet. Mijn hart ontploft zowat van liefde. We mogen veel buidelen en het personeel is fantastisch voor onze kleine meid. Ik zie dat ze liefdevol verzorgd wordt. Ook ben ik goed geholpen met de borstvoeding. Na vier dagen word ik ontslagen uit het ziekenhuis. Wel nog aan de medicatie, want mijn bloeddruk blijft hoog. Ik voel mij ook nog altijd niet goed.
Ons meisje achter laten deed pijn
Onze dochter wordt overgebracht naar een kamer voor haar alleen. Dit doet echt pijn. Ons kleine meisje in de couveuse in die grote kleine kamer. Ik zit in tweestrijd. Ik wil graag met mijn oudste dochter en man thuis zijn. Maar haar daar achter laten doet enorme pijn. De verpleegkundigen zijn erg lief, dit is fijn. Want je hebt zelf ook nog wat te verwerken. Iedere dag zijn wij zo lang mogelijk bij haar. Maar iedere keer moet ik wel een traantje laten in de lift. Ik omschrijf het als mijn hart die echt pijn doet.
Met sonde richting huis
Het was intensief. Het heen en weer reizen en iedere drie uur kolven. Voor het lichamelijke herstel na de bevalling was weinig plek. Rose-Jane deed het super goed en mocht na een week al in een warmtewiegje met kleertjes. Maatje 44 was zelfs te groot. Fototherapie (blauwe lamp) heeft ze niet nodig gehad. Het drinken ging echter nog niet zelfstandig. De artsen hadden er vertrouwen in dus gingen wij het traject in met sondevoeding naar huis. Wij leerden alles over sondevoeding. Ook hier werd de tijd voor genomen. Ze deden hun best om alle stappen doorlopen te hebben voor het weekend. En dit lukte.
Ze is een pittig klein lachebekkie
Vrijdagochtend mochten wij haar halen. Wat was het fijn om samen thuis te komen. Ook hier was het een heel schema aan kolven, flesjes, sondevoeding, kruiken vullen en knuffelen. Maar wat was het heerlijk. Voor mijn gevoel begon hier de kraamweek pas en was er ruimte voor mijn eigen herstel. Na ruim een maand thuis was het moment daar. Ze had voor de tweede keer de sonde eruit getrokken en het was ook goed zo. Ze dronk al heel goed haar flesjes. Inmiddels is ze negen maanden en heeft ze maatje 68. Ons pittige kleine lachebekje. En ik? Ik ben nog altijd bezig met mijn herstel. Vermoedelijk hou ik blijvende nierschade aan de pre-eclampsie over. Het is wat het is.
KELLY
