Oke, ik heb er toch wel even over nagedacht: “Zal ik deze blog anoniem schrijven of me gewoon bloot geven?”. Ik heb fantasieën dat als ik het niet anoniem doe, ik aangestaard word in de supermarkt of op het schoolplein en dat ik gezien word als de Tena-moeder. Nou schijt aan… Ik weet dat ik zeker net de enige ben, dus ik ga ervoor. Ik ben een zeikwijf! En daarmee doel ik niet op het feit dat ik af en toe kan zeuren zoals Ralf soms zegt, maar ik pis regelmatig in mijn broek, oftewel ik verlies urine bij onverwachte bewegingen of niesbuien.
Mijn dochter Samm heeft geen extreem groot hoofd, maar ik mocht bijna twee uur lang persen voordat ze uit mijn utteflut kwam. En toen heb ik de boel kapot geperst. De eerste maanden na de bevalling vertelt iedereen je dat het nog wel goed komt. Maar dat was bij mij niet het geval. Ik heb fysio gehad en zelfs met een soort “dildo” met stroom mijn spieren getraind, maar ook dat heeft niet geholpen.
Tja, en dat zit je er dus mee opgescheept. Een operatie is mogelijk, maar dan moet je zeker geen kinderen meer willen. En omdat mijn wens voor een tweede er nog wel was, heb ik dus een paar jaar doorgelopen met dit vrouwonvriendelijk probleem. Het is toch iets wat stiekem heel de dag in je achterhoofd zit en waar je altijd rekening mee met houden. Wat ziet de wereld: Een moeder die sportief achter haar kind aan rent, een blije moeder die met een wijntje de sterren van de hemel danst in een club, een moeder die in een superhip outfitje een koffietje gaat drinken. Wat is de waarheid: Een moeder die achter haar kind aan rent en haar broek vol pist, een moeder die probeert de boel dicht te knijpen en tegelijk de macarena doet in een club (soort waterballet) en een moeder die onder haar hippe outfitje een grote onderbroek draagt met incontinentieverband terwijl ze aan haar latte slurpt. Soms voel ik me zo niet sexy! Niet charmant. Het doet toch wat met je. Inmiddels ben ik wel gewend om overal inlegkruisjes mee naar toe te nemen. Na elke druppel die ik verlies, duik ik het toilet in om alles te verschonen en te wassen. Maar het is zo’n gedoe! Trampolines, lachbuien, rennen, springen, sporten, niezen, ik doe het niet meer zo makkelijk als eerst. Oke, sporten deed ik sowieso nooit.
Ja en als jullie nu denken dat ik met de oplossing kom… Nee, sorry. Bij mij is de enige oplossig een operatie die ik zal ondergaan volgend jaar. Waarom vertel ik dit dan? Gewoon om je te laten weten dat je niet de enige bent die er last van heeft. Dat ik je snap, en dat het kut is. Dus mocht je nu balen omdat het jou overkomt, denk dan aan mij. Ik loop ook ergens te druppelen. Maar wel met inmiddels twee prachtige kids aan mijn zijde.
Liefs,
LETJE
Wat moedig dat je dit deelt! Ook
Ik heb na mijn 2e hetzelfde probleem opgelopen… fysio heeft bij mij ook niet mogen helpen..
dankjewel voor het delen!!
Er is iets nieuws, Google eens op urolon.
Wat dapper en zo goed dat je je verhaal deelt! Je bent zeker niet de enige, ik heb precies hetzelfde. En er wordt veelste weinig over gepraat! Urine verlies na zwangerschap/ bevalling is geen taboe!
Ik heb ook een operatie gepland staan die ik al 1x heb verzet omdat ik het toch ook wel spannend vind en dan denk nou ik kan er best mee leven al denk ik op andere momenten weer ik wou dat ik gewoon even zonder nadenken kon rennen naar mijn kind die op de grond gevallen is of onbezorgd lachen of niezen..
Ik heb de strijd waarom snijden in een gezond lichaam nog niet losgelaten, maar wie weet kom ik daar nog. Veel succes en zet hem op!
Wat vervelend. Wellicht een idee om eerst de SUN training (Stop Urineverlies Nu) te proberen.
Zo herkenbaar! Ik heb de operatie afgelopen september ondergaan. Kan het iedereen aanraden! Nu echt geen last meer… je moet wel even opnieuw leren plassen, maar dat leer je snel!