Het begon allemaal vier jaar geleden. September 2015 raakte ik na 8 maanden zwanger van de tweede. Deze zwangerschap was totaal anders dan bij de eerste. Misselijk, rugpijn, een zenuw zat klem bij m’n lies, ik had carpaal tunnel symdroom en kuitkrampen. Wat je maar kan bedenken aan zwangerschapskwaaltjes, daar had ik last van. Bij mijn eerste zoon ben ik bevallen door middel van een spoedkeizersnede, vanwege ontsluiting die niet wilde vorderen. Ik had toen ook zwangerschapsvergiftiging. Die zwangerschap was een hel en ik had besloten om voor een geplande keizersnede te kiezen bij een tweede bevalling. Van deze keuze heb ik geen moment spijt gehad!
Op 9 mei werd mijn kleine mannetje geboren. Wat een fijne ervaring. Na dag 2 mochten we al naar huis, want ik voelde mezelf zo goed. Thuis aangekomen, stond mijn vriendin te wachten want zij was kraamverzorgster en wilde graag bij ons kramen. Die week merkten wij al dat Haiden niet zo goed zijn draai kon vinden. Eigenlijk was hij de hele dag onrustig. Ik kon niet rusten in de middag. Mijn vriendin moest hem steeds mee naar beneden nemen, zodat ik mijn rust kon pakken. Het enige wat hij wilde was bij mij in de draagzak, dan was hij het rustigst. De avonden huilde hij alleen maar en hadden wij geen rust. Hetzelfde gold voor de nacht. Hij sliep wel een paar uurtjes op mijn buik, maar aan rust kwam ik niet toe. Doordat hij erg onrustig was en veel huilde hebben wij het met voeden ook lastig gehad. Hij wilde niet goed drinken en daar maakte ik me zorgen over. Eigenlijk ook over het vele huilen wat hij deed. In die paar weken was ik een aantal keer bij de dokter geweest en ook bij het consultatiebureau. Daar zeiden ze dat hij gewoon een pittig mannetje was met een sterke eigen wil. Het huilen werd steeds erger en hij werd ook constant ziek. Hij kreeg hoge koorts, hoestte veel, zat onder de vlekjes in zijn gezicht, sliep in gekke houdingen en had slechte ontlasting. “Een lage weerstand“, zeiden ze bij het consultatiebureau. De dokter zei hetzelfde. Ik dacht: “Het zal wel zo zijn. Dit zal wel weer weg gaan. Het is een fase!” Je hebt als ouders zijnde toch ergens vertrouwen dat het over gaat. De hele winter hebben we lopen kwakkelen met hem bij de dokter, huisartsenpost en het consultatiebureau. Hij werd heel erg benauwd en daarvoor kreeg hij pufjes.
Toen hij bijna één jaar werd, was ik het zat. Ik was op, moe en totaal futloos. Ik besloot (op advies van mijn schoonmoeder) naar de accupunctuur te gaan én hem te laten testen op allergieën. Hieruit bleek dat hij een allergie voor koemelk had! Het was best wel een shock voor mij, omdat hij dit dus blijkbaar vanaf zijn geboorte had. Ik voelde mijzelf schuldig. Ook was ik boos op de dokter en op het consultatiebureau, maar aan de andere kant was ik ook blij dat wij wisten wat hij had. De maanden vlogen voorbij en we merkten qua huilgedrag dat er niks veranderde. Zijn ontlasting was wel verbeterd en hij had geen pukkels meer sinds hij geitenmelkproducten kreeg. Die winter erop was hij bijna 2 jaar en gingen we naar de kinderarts. Hij zei dat Haiden een lage weerstand had en gaf hem een langdurige antibioticakuur. Dit hielp wel iets, maar het huilen in de nachten bleef. Hij huilde van ongeveer 23.00 vaak tot wel 05.00. We hebben nachten met hem gelopen, gewiegd, bij ons in bed gelegd, het bedje anders gezet, niets hielp! Hij krijste de nachten door, bonkte met zijn hoofd tegen zijn ledikant. Echt schreeuwen deed hij! Ik en mijn man waren op, echt op! Mijn man sliep zelfs wel eens op de bank, maar ook dan kwam hij niet tot rust. Dit is maanden door gegaan tot 2.5 jaar.
Afgelopen september zijn wij aan de gang gegaan met een energetische arts. Nu denken veel mensen misschien: “Wat is dat voor zweverig gedoe?!”, maar als je als ouder al drie jaar tobt met je kind, doe je er alles aan om hem ‘beter’ te krijgen. Die energetische arts vertelde ons dat Haiden van een een aantal dingen last had: de geboorte, een vaccinatie en hij had bepaalde darmbacteriën gemist tijdens de keizersnede. Dit laatste was de grootste oorzaak van zijn constante ziek zijn. Ze gaf ons vijf homeopathische medicatiemiddelen die hij 12 weken heeft genomen. Ze vertelde ons dat Haidens klachten de eerste 2 a 3 weken konden verergeren. En dit was waar! Wat een vreselijke weken! Hij huilde alleen maar nachten achter elkaar door. Hij was onhandelbaar. Na die drie weken ging het iets beter. Maar toch had ik het idee dat hij nog ergens last van had. Toen kreeg ik een tip van een vriendin: zij kende een manuele therapeut die gespecialiseerd was in baby’s en kindjes met het KISS-syndroom. Ik dacht: “Waarom ook niet?” Ik ging eerst Googlen en ik schrok van alle symptomen. Ik las een ervaringsverhaal van een moeder en ik kon mezelf zo vinden in de situatie met onze Haiden. Ik heb gelijk de therapeut gebeld en gelukkig konden we de volgende dag direct terecht. Dit moest het zijn! Zouden we dan toch de oplossing hebben van de afgelopen drie jaar?
De volgende dag vroeg de manuele therapeut mij van alles over Haiden. De hele situatie van de afgelopen drie jaar heb ik verteld. Hij observeerde Haiden en hij knikte alleen maar. Toen zei hij tegen mij: ‘Ik wil dat Haiden op de massagebank gaat liggen’. Hij keek hem na en kraakte het één en ander bij zijn rug en heupjes. Toen ging hij achter zijn hoofdje staan en pakte Haiden zijn hoofd en zei: ‘Dit gaat hij niet leuk vinden’. Voor ik het wist, kraakte hij Haidens nek. Dit deed hij drie keer. Ik vond het behoorlijk heftig. De therapeut vertelde dat hij al meer dan 25 jaar ervaring had met kindjes en baby’s met het KISS-syndroom, maar dat Haiden wel één van de ergere vormen van KISS had. Haiden moest zeker nog een keer terug komen voor een behandeling. Ik was best in shock. Dus dit was het al die tijd? Dit verklaart alles wat hij heeft gehad de afgelopen drie jaar? Het slechte slapen? Omdat hij pijn aan zijn nekwervels had? Dit had toch veel eerder achterhaald kunnen worden en hij had gewoon behandeld kunnen worden? Dit deed me heel erg pijn, mijn moederhart deed pijn. Ik heb gehuild hierom. Waarom was mij dit niet eerder verteld? Dokters doen hier niks mee, maar consultatiebureaus wel. De therapeut zei dat Haiden rustiger zou gaan slapen de aankomende week en dat we echt verandering zouden gaan zien. En dat was zo! Die nacht gelijk al! Haiden sliep rustig. Hij lag de hele nacht stil en niet te draaien. Hij heeft niet gehuild. Sterker nog: hij is geen één keer wakker geweest! En dit bleef zo. Het ging zoveel beter met hem! Nu is hij ondertussen ook aan zijn amandelen geholpen en we hebben echt een heel ander kind gekregen door deze behandelingen. Helaas kan het KISS-syndroom (ook wel HCFS genoemd) wel terug komen, dus we houden het goed in de gaten. Zo bizar als we eraan terug denken hoe pittig hij was en hoe rustig hij nu is. Hij is vrolijker en makkelijker. De afgelopen maanden ben ik er meer over gaan praten met mensen in mijn omgeving. Dit deed ik toen niet omdat ik altijd dacht: ‘Sommige ouders maken erger mee’, maar ik merk dat ik het fijn vind. Ik ben me er bewust van dat er soms verder moet worden gekeken dan alleen maar de dokter, het consultatiebureau of ziekenhuis.
COLINDA
