Waar ik mijn vorige blog (klik hier om het begin van dit verhaal te lezen, voordat je verder leest) afsloot met onzekerheid en met de vermoeidheid die toe sloeg, schrijf ik nu weken later het vervolg. Wat is er veel gebeurd in 10 weken tijd. En (bijna) allemaal positieve dingen!
Linn heeft in totaal 6.5 weken in het ziekenhuis gelegen, ruim 40 dagen. Wat voor mij op dat moment een eeuwigheid leek. Ik was vier weken na de geboorte van Linn al klaar met het ziekenhuisleven. Toch besef ik nu dat wij heel erg veel geluk hebben met onze kleine vechter en dat deze 40 dagen een schijntje is met wat andere ouders en kinderen door moeten maken. Nadat Linn drie weken oud was (34 weken zwangerschapsduur) waren er heel veel mijlpalen: de zuurstof ging uit, ze kreeg kleertjes aan, ze ging voor het eerst in bad en dronk voor de eerste keer zelf een flesje. Daarna waren er weinig hoogtepunten. Het oefenen met zelf drinken duurde lang. Linn was moe, heel moe. Ze dronk 10, 20 cc. Een enkele keer dronk ze een flesje leeg, maar dat deed ze nooit bij mij of mijn vriend, alleen bij de verpleegkundige. Door het vele oefenen, dipte Linn vaker in saturatie, waardoor de keuze werd gemaakt niet elke voeding een flesje te geven. Linn was gewoonweg te moe en werd niet zelf wakker, maar moest wakker gemaakt worden. Die monitor heb ik vervloekt… Toen Linn 5 weken oud was, hield alleen de monitor Linn in het ziekenhuis. We hadden al de keuze gemaakt dat we Linn met sonde mee naar huis zouden nemen. Zo kon zij langzaamaan wennen aan zelf drinken, maar vooral sterker worden. Wanneer ik bijna op het punt van instorten stond, liet ons meisje eindelijk zien dat ze ´dipvrij´ was. Ze ademde goed door, waardoor haar zuurstof op peil bleef en er geen hartslagdalingen meer waren. Hierna ging het snel. Ik heb veel gesprekken gevoerd met de lieve verpleegkundigen op de couveuseafdeling en alles voor de sonde thuis was al dagen van tevoren geregeld. Op zaterdag 28 september bleven ik en mijn vriend een nachtje slapen, om alvast te wennen. Maandagochtend, om half 9, stonden wij op de afdeling. Eindelijk met maxi cosi, om onze trots mee naar huis te nemen. 40 Dagen, wat achteraf niet lang lijkt, leek toen een eeuwigheid. Wat waren we trots!
En dan zit je thuis, met je kleine meid. Onze Linn werd eigenlijk nooit wakker voor de voeding. Ze meldde zich niet zelf. Acht keer per dag zaten ik en mijn vriend weer in overleg. ‘Moeten we haar wakker maken? Een flesje aanbieden of toch haar hele voeding via de sonde geven? Ze slaapt zo lekker, maar als we geen flesje aanbieden, leert ze het ook niet’. We moesten therapeutisch voeden. Dat klinkt heel relaxt, maar dat was het zeker niet. We moesten Linn op haar zij op onze bovenbenen leggen en slokken tellen. Want ja, onze kleine meid stopte niet met zuigen om te slikken of te ademen, met als gevolg dat ze zich verslikte. 1, 2, 3 slokken en fles weer in wangzak duwen, zodat ze geen voeding meer aan kon zuigen. Na 20 minuten viel ze in slaap en dan moest de rest via de sonde. Al met al een uur werk voor acht keer per dag. Elke 3 uur was het tijd. Linn vond in haar bedje slapen helemaal niets. Dat betekende dat ze alleen maar bij ons op de borst sliep. Nacht na nacht. De reden dat ik gestopt ben met kolven was dat ik er geen energie voor had. Mijn productie liep fors terug toen Linn thuis was.
Na vijf dagen thuis, hebben we een beetje onze draai gevonden. Linn kreeg meer energie en liet dit ook horen. Ze was het er niet mee eens als ik haar luier verschoonde. Ze huilde zo hard, dat ze er zelf van schrok en abrupt stopte met ademen en wit wegtrok. Gelukkig hebben we zo’n dip wel eens meegemaakt in het ziekenhuis, dus we schoten niet direct in paniek. Het duurde enkele seconden, maar voelde veel langer. Linn bleef lijkbleek, maar herstelde wel snel. We belden snel naar het ziekenhuis. Hup, daar gingen we, naar de spoedeisende hulp. Omdat Linn nog zo klein was, wilden ze haar 24 uur aan de monitor observeren. Ik brak. Ik was zo bang dat ik teveel gepusht had om mijn meisje mee naar huis te mogen nemen. Moest ze niet nog langer blijven in het ziekenhuis? Oh, wat voelde ik me slecht. Gelukkig mochten we snel weer naar huis en bleek alles goed.
De geschiedenis herhaalde zich. Wanneer ik bijna op het punt van instorten stond en wanneer ik dacht dat Linn nooit van de sonde af zou komen, bewees zij het tegendeel. Linn dacht vanaf het moment dat wij weer thuis kwamen: ‘Dit gaan we echt niet nog een keer doen´. Ze meldde zich plotseling elke 3 uur en ze dronk twee dagen later al haar flesjes leeg. En zo was de sonde ineens vier dagen later verwijderd. Na bijna acht weken hadden we een kind zonder lijntjes, zonder slangetjes. Laat het normale leven maar beginnen! Linn ging vanaf die tijd hard. Ze groeide goed, dro alsof ze nooit anders had gedaan, keek wijs uit haar ogen en volgde iedereen die voorbij kwam lopen.
De zorgen blijven er zeker. Zo kreeg Linn tot en met april elke vier weken een prik voor het RS-virus. Dit virus konden voor haar grote gevolgen hebben. Door deze prikken ervaren kindjes de bijwerkingen van het virus minder heftig. Hoe ze zich verder gaat ontwikkelen daar heb ik geen idee van. Ik hou me minder bezig met wat Linn zou ´moeten´ voor haar leeftijd. Welke mijlpalen ze moet hebben bij welke leeftijd, boeit me niet. Want er is een verschil tussen haar geboorteleeftijd en haar gecorrigeerde leeftijd.
Mijn dochter, geboren met 30+6 weken, is een vechter. Mijn dochter komt er wel.
LESLIE
