Efka schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen.
Deel 1: Ik smeekte mijn vriend mij te verlaten toen ik wist dat ik vervroegd in de overgang zou komen
Deel 2: De fertiliteitsarts sprak de pijnlijke woorden uit: “Zwanger worden met eigen eicellen is onmogelijk
Deel 3: Efka kreeg een miskraam: “Nooit gedacht dat ik van aan klompje cellen al zoveel kon houden”
De miskraam had een grote impact op ons
Mijn miskraam had een diepe indruk achter gelaten bij zowel mij als mijn vriend. Het ziekenhuis adviseerde mij een week thuis te blijven. Ik moest fysiek herstellen na het immense bloedverlies. Op de CRG afdeling (= Centrum voor Reproductieve Geneeskunde) waren ze razend dat de spoedafdeling mij ’s nachts richting huis had gestuurd. Ik had zoveel bloed verloren en moest minstens één nacht blijven ter observatie. Dat was niet gebeurd.
Ik had helaas nog restweefsel
Bij een bloedafname zag men dat het HCG al drastisch was gezakt. Bij de echo zagen ze helaas nog restweefsel zitten. Het heeft ongeveer zo’n drie maanden geduurd voordat al het achtergebleven restweefsel weg was. Ik moest natuurlijk met een volledig schone baarmoeder beginnen. Begin november 2021 mocht ik opnieuw starten. Ik begon weer met het innemen van Progynova (driemaal oraal), gevolgd door Utrogestan (driemaal vaginaal) en bijkomend Duphostan (driemaal oraal). Op 25 november 2022 kreeg ik een nieuwe terugplaatsing van een vijfdaagse cryo. Van de acht eicellen was dit mijn allerlaatste embryo, onze laatste hoop.
Opnieuw een positieve test
Stiekem ging ik er vanuit opnieuw direct zwanger te zijn. Ik weet niet waarom, maar mijn gevoel zei dit. En jawel, vijf dagen later had ik opnieuw een positieve test in mijn handen. Mijn vriend zag meteen de glimlach op mijn gezicht verschijnen. Ondanks dat ik opnieuw zwanger was, voelde ik elke dag een zenuwachtigheid door mijn lichaam razen. “Wat als het opnieuw gaat mislopen?”, dacht ik. Na een bloedafname bevestigde het ziekenhuis mijn zwangerschap. Uit ongerustheid liet ik eind die week opnieuw bloed afnemen bij mijn huisarts, zodat ik mijn HCG-waarden goed kon opvolgen. Dit deed ik een aantal weken tot ik bijna die zes weken naderde. Op een woensdag tijdens mijn werk voelde ik ineens iets lopen en rende ik naar de wc. in mijn slipje zat lichtroze smurrie. Waarschijnlijk een adertje geraakt tijdens het vaginaal opsteken van de Utrogestan, want bij het afvegen had ik geen bloedverlies. Ik vertelde mijn collega dat het waarschijnlijk niets ernstig was. Ze was bezorgd, maar ook enorm opgelucht voor mij. In de namiddag gingen mijn vriend en ik shoppen en ging het leven verder.
Ik had bloesverlies en moest weer naar de SEH
De dag nadien voelde ik tijdens het werk opnieuw buikpijn en krampen tot ik opnieuw iets voelde lopen. Eenmaal op de wc zag ik mijn slipje, evenals de wc-pot vol bloed. Mijn grootste angst was een miskraam op het werk en dat leek werkelijkheid te worden. Omdat mijn werkgever nog in gesprek was met een klant, durfde ik hem niet storen en heb ik zeker nog een half uur verder gewerkt aan de balie met tranen in mijn ogen. Toen ik mijn baas sprak, stelde hij meteen voor om mij naar de spoedafdeling te brengen. Ondanks zijn lieve voorstel besloot ik toch zelf naar de spoedafdeling te rijden.
Het vruchtje bleek nog aanwezig
Ondertussen was het ziekenhuis op de hoogte van mijn komst. Bij aankomst ging ik eerst even plassen. Bij het vegen had ik een dikke klont op het wc-papier. Ik dacht dat dit het einde was en nam de klont mee. Bij de echo liet ik de klont aan de echoscopiste zien. Ze bekeek het grondig en zei dat dit van alles kon betekenen, maar niet perse het einde. Ze voerde de echo uit en zag eerst een zwart scherm, tot ze inwendig kantelde. Het vruchtje bleek nog aanwezig! Eerst vloeiden er tranen uit angst voor miskraam nummer twee en nu vloeiden er tranen van vreugde. Ik kreeg die week bedrust voorgeschreven.
Wekelijks een echo
Mijn vriend, mijn werkgever en collega waren zo opgelucht dat alles nog op zijn plek zat. Er was nog een vruchtzak, een dooier en een embryo te zien. Vanwege de hevige bloedklonten diende ik elke week langs te komen voor een echo. De week daarna hoorde mijn vriend en ik voor het eerst de hartslag van ons kleintje. Ik zie nog steeds mijn lieve vriend met tranen in zijn ogen zitten van vreugde, omdat hij écht papa zou gaan worden. De wekelijkse echo’s gaven ons beiden wat meer geruststelling.
We wachten met smart op onze baby
Helaas heb ik daarna nog wat bloedingen gehad, waaronder mijn laatste op 25 december 2021. Vanwege de verschillende kerstfeestjes waar ik niet naartoe kon, hebben we toen het fijne nieuws van de zwangerschap verteld aan onze ouders. Ik moest wel plat liggen. Hier hadden ze begrip voor en ze keken uit naar de officiële aankondiging van hun allereerste kleinkind. Rond de 12 weken lieten we een NIP-test uitvoeren. Er werden geen afwijkingen gevonden, dus wilden we niet langer wachten om ons heugelijke nieuws te verkondigen.
Ondertussen ben ik nog net geen 40 weken zwanger en ongeduldig aan het wachten tot ze komt. We hebben zo’n zin om haar te verwelkomen!
EFKA
